Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Δεν υπάρχει σοβαρός δημοσιογράφος που να μην αναγνωρίζει
ότι η σύγχρονη ελληνική δημοσιογραφία είναι ύβρις προς το λειτούργημα.
Ορμητήρια αυτής τής ύβρεως
είναι επί πολλά χρόνια η Πολιτική και το Ποδόσφαιρο
(χώροι όπου -ούτως ή άλλως- επωάζονται διαχρονικά
η Διαφθορά και ο Εκμαυλισμός).
Τηρώντας τον δέοντα σεβασμό προς την έννοια τής Εξαίρεσης θα πω,
ότι ιδίως η Αθλητικογραφία
έχει πλέον μετατραπεί σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο.
Άξεστοι, αγράμματοι, αμόρφωτοι, ακαλλιέργητοι, αγροίκοι, απατεώνες,
λαμόγια, λεχρίτες, λιμασμένοι, γλοιώδεις, δουλικοί,
βαφτίζονται εν’ μία νυκτί «δημοσιογράφοι»·
μοναδική τους «παιδεία» αποτελούν οι οπαδικές πεποιθήσεις τους,
τις οποίες είναι διατεθειμένοι να υπηρετήσουν
με κάθε τρόπο και με κάθε τίμημα.
Επί τής ουσίας, αυτά τα ανθρωπάρια που μαγαρίζουν τη Δημοσιογραφία,
κάνουν τα πάντα για το τομάρι τους και όχι για την ομάδα που αγαπούν.
Δεν έχουν ίχνος από την Ανιδιοτέλεια τής Αγάπης·
γίνονται όργανα χειραγώγησης, ποδηγέτησης και εκμετάλλευσης τής Μάζας,
με αντάλλαγμα τα φράγκα, την απόκτηση δύναμης, τις «υψηλές γνωριμίες».
Δεν αναλαμβάνουν συμβόλαια θανάτου (προς το παρόν, τουλάχιστον),
αλλά με χαρακτηριστική ευκολία εκτελούν «δολοφονίες χαρακτήρων».
Δεν λένε ψέματα επειδή δεν ξέρουν την Αλήθεια·
λένε ψέματα ακριβώς επειδή ξέρουν την Αλήθεια.
*** Σε αυτό το σημείο θα σάς πω -συντόμως- μία προσωπική μου ιστορία
(η οποία, αξιολογώ ότι διαθέτει γενικότερη διδακτικότητα).
Όταν η πάλαι ποτέ κραταιά εφημερίδα «Φίλαθλος»
ήταν στον κολοφώνα τής δόξας της
και είχε προσλάβει τις διαστάσεις δημοσιογραφικού φαινομένου,
είχα πάει -όντας σε μετεφηβική ηλικία- να δοκιμαστώ.
Η πρώτη αποστολή που μού είχε ανατεθεί
ήταν η κάλυψη ενός αγώνα τού ερασιτεχνικού πρωταθλήματος.
Στο γήπεδο ήμασταν εμείς κι εμείς:
οι παίκτες, κάποιοι λίγοι παράγοντες των δύο ομάδων,
κάποιοι ελάχιστοι φίλαθλοι,
εγώ και ένας ακόμη ρεπόρτερ που είχε τα διπλάσια χρόνια από μένα.
Έμπαινε γκολ και ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον ποιος ήταν ο σκόρερ.
Μιζέρια. Τα πάντα ήταν μίζερα.
Ήμουν σε ηλικία που επιζητούσα τον κόσμο,
ώστε να ήμουν το επίκεντρο τού κόσμου.
Στη φαντασία μου τα είχα πλάσει αλλιώς·
δεν ήμουν εγώ για τέτοια «ασήμαντα ματσάκια».
Ήμουν από ανυποψίαστος κι αθώος, έως φαντασιόπληκτος και ανόητος·
όλα αυτά τα «εφόδια» με οδήγησαν
να ζητήσω από τον εμβληματικό διευθυντή τής εφημερίδας,
τον Νίκο Καραγιαννίδη,
να καλύπτω το ρεπορτάζ μίας από τις μεγάλες ομάδες·
το ρεπορτάζ τής αγαπημένης μου ομάδας.
Όταν ο βλοσυρός και ολιγόλογος Καραγιαννίδης άκουσε το αίτημά μου,
με εκοίταξε λες και ήμουν εξωγήϊνος.
Δικαίως.
Ένας άσχετος οπαδίσκος, ένας μετέφηβος αυνάνας,
ήθελε να αναλάβει το ρεπορτάζ
που δεν δικαιούνταν να κάνουν άνθρωποι
με πολυετή εμπειρία και με βαθιά γνώση τού αντικειμένου.
*** Αυτό που πριν από δύο δεκαετίες
θεωρούταν ως φαντασιοπληξία βαριάς μορφής,
τώρα έχει μετατραπεί σε κάτι εφικτό.
Σαφώς και δεν έχουν πάψει να υπάρχουν τα «πρώτα βιολιά»,
αλλά πλέον η ορχήστρα παίζει τόσο φάλτσα,
που για να προσληφθείς ως «όργανο» οφείλεις να είσαι φάλτσος.
Στη νεοελληνική αθλητικογραφία, στο θλιβερό ελληνικό ποδόσφαιρο,
το φάλτσο είναι εφόδιο,
ενώ οι καθαρές φωνές αντιμετωπίζονται ως «ηχορύπανση».
Σε όχι τόσο μακρινούς καιρούς,
γινόσουν διευθυντής ή αρχισυντάκτης σε δημοσιογραφικό μέσο,
σε -τηρουμένων των ηλικιών- προχωρημένη ηλικία
(ακριβώς για να ήσουν σε θέση
να διαχειριστείς και να κατευθύνεις φαντασιόπληκτους νεοσσούς).
Στην εποχή τού Διαδικτύου,
όπου όλα ταξιδεύουν γρήγορα,
όπου οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται γρήγορα,
βλέπεις να γίνονται διευθυντές και αρχισυντάκτες σε νεαρή ηλικία,
άτομα που δεν ξέρουν τη διαφορά
ανάμεσα στον σύνδεσμο «ότι» και στην αντωνυμία «ό,τι»,
στο επίρρημα «πιο» και στην αντωνυμία «ποιο»
(και πάει λέγοντας).
Όμως, όλοι αυτοί,
μέσα στην απελπισία τους να αποκτήσουν κοινωνική καταξίωση παντί τρόπω,
είναι ευάλωτοι στις εγκληματικές απαιτήσεις τού (εκάστοτε) αφέντη τους.
Πληρωμένοι κονδυλοφόροι, εγκάθετοι, απατεώνες,
κατ’ επάγγελμα ψεύτες και διαστρεβλωτές,
έχουν κερδίσει ισόβια θέση
στην «Επετηρίδα των Pay-Rolls και των Non-Papers».
Τούς ξέρουμε. Τούς ξέρουμε όλοι, όλους.
*** Κλείνοντας…
Για να μην αφήσω κενό στην ιστορία,
στην εφημερίδα «Φίλαθλος» πήγα δύο φορές.
Ευτυχώς συνειδητοποίησα πολύ γρήγορα,
ότι η μετεφηβική μου ελαφρότητα
απείχε τής βαρύτητας που απαιτούσαν οι περιστάσεις.
Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να αντιληφθώ ότι,
για να είσαι το επίκεντρο τού κόσμου πρέπει να αποφεύγεις τον κόσμο.
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
Απόφθεγμα Ημέρας:
Όταν ξεπουλάς την υστεροφημία σου,
η «υστεροφημία εν’ ζωή» θα είναι ο τρόμος σου.
Για μια ζωή.
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
* Φυσιογνωμισμός και Μισθοφόροι: Η φάτσα τού Σκίμπε έκανε «μπαμ»
* Ό,τι άλλο θέλουμε…
* Και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει…
*** Γυρίστε ανάποδα την κλεψύδρα· ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση!
*** Αύριο πάλι…
Ο Αθλητάμπουρας
