Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Ξεκινάω με προσωπική-βιωματική εξομολόγηση…
Ετοιμαζόμουν να αρχίσω τη συγγραφή τού σημερινού άρθρου μου
και είχα επιλέξει τον ευρηματικό, σουρεαλιστικό, πανηγυρτζίδικο και πιασιάρικο τίτλο
«Ο Π.Α.Ο.Κ. κάνει το “Τσάμπιονς Λιγκ” να βελάζει·
μετά την ΜΠΕσίκτας, πάει και η ΜΠΕνφίκα».
Όμως,
επειδή είμαι εξαιρετικά ευαίσθητος προς οποιανδήποτε εκφορά λόγου
που χρησιμοποιεί -έστω και κατ’ ελάχιστον- με αρνητικό τρόπο τα ζώα,
απέρριψα τη συγκεκριμένη έμπνευσή μου
και εσυνέχισα τούς συνειρμούς με σκοπό την ανεύρεση τίτλου.
Από χθες,
μόλις ετελείωσε η αναμέτρηση τού Π.Α.Ο.Κ. με την Μπενφίκα
και είχε έλθει η πολυπόθητη επιτυχία,
επεκρατούσε στη σκέψη μου η φράση «Και οι τρελοί τρελάθηκαν»·
γενικώς, όταν έρχονται στο μυαλό μου τα αγαπημένα μου Παόκια,
συνοδεύονται πάντα από την «Τρέλα».
Όμως, το «Και οι τρελοί τρελάθηκαν» (θα) ήταν πρόωρο·
αυτός ο τίτλος (θα) ταιριάζει απόλυτα σε ενδεχόμενη πρόκριση επί τής Κράσνονταρ
και στη συνεπαγωγική είσοδο στους ομίλους τού «Τσάμπιονς Λιγκ»
για πρώτη φορά στην ιστορία τού συλλόγου.
Εν τέλει, αβίαστα μού δόθηκε η λύση,
καθώς ανεσύρθη από μέσα μου
το μέγιστο ροκ άσμα «Η Μοναξιά τού Σχοινοβάτη» των αξεπέραστων Κατσιμιχαίων.
Ναι, ο Π.Α.Ο.Κ. έχει ως χρώματα το Άσπρο και το Μαύρο,
αλλά αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι το Μαύρο (διπλής).
(οποία ειρωνεία· το τραγούδι ξεκινά με τις λέξεις «Κόκκινο φεγγάρι»)
Έτσι,
με βάση και το συγκινητικό ξέσπασμα τού Φερνάντο Βαρέλα
αμέσως μετά τη λήξη τού αγώνα,
μού προέκυψε η συναισθηματική διασκευή
όπου τη θέση τού ρήματος «καπνίζουν» την έδωσα
-λόγω τής απέχθειάς μου προς το νομιμοποιημένο Τσιγάρο-
στο ρήμα «δακρύζουν»:
Με τα μαύρα ρούχα…,
…αμίλητοι δακρύζουν…,
…οι φίλοι κι ονειρεύονται…
…να φύγουν μακριά…
Οι φίλοι, οι Παοκτζήδες, τα τρελο-Παόκια με τα μαύρα ρούχα,
αμίλητοι δακρύζουν κι ονειρεύονται να φύγουν μακριά, να πάνε στ’ αστέρια·
αυτό που για άλλους είναι Λογι(στι)κή, για τον Π.Α.Ο.Κ. είναι Τρέλα.
Ο Π.Α.Ο.Κ. βρίσκεται ένα βήμα από τ’ αστέρια,
ο Π.Α.Ο.Κ. βρίσκεται ένα βήμα μακριά από τ’ Όνειρο.
Άρα, βρίσκεται ήδη ψηλά…
*** Πώς τα φέρνει η Ζωή, πώς τα φέρνει η Στιγμή…
Άλλος πρόλογος υπήρχε έτοιμος μέσα μου
και εντελώς άλλη τροπή πήραν οι λέξεις μου.
Ας είναι·
θα προσγειωθούμε προσωρινώς στην πραγματικότητα,
θα μιλήσουμε για τον θριαμβευτικό αγώνα
και στο τέλος θα κλείσουμε όπως πρέπει
(υπέροχο το «Πρέπει» όταν γίνεται συνώνυμο με το Συναίσθημα).
…
Εχθές ο Π.Α.Ο.Κ. είχε δύο διαφορετικά πρόσωπα·
στο πρώτο ημίχρονο έπαιξε σαν μικρή ομάδα,
στο δεύτερο ημίχρονο έπαιξε ως μεγάλη ομάδα
(η χαώδης διαφορά τού «σαν» και τού «ως»).
Μουδιασμένος, αγχωμένος, άτολμος επί 45΄ ο Π.Α.Ο.Κ.,
δεν μπορούσε να κρατήσει την μπάλα στα πόδια του,
με συνέπεια η -ούτως ή άλλως- πιο ποιοτική Μπενφίκα
να είχε εγκατασταθεί στο 1/3 τού γηπέδου και να απειλούσε συνεχώς,
μπαίνοντας εύκολα στην ελληνική περιοχή.
Οι ευκαιρίες δεν ήταν πολλές, αλλά ήταν σημαντικές·
ένας μαζικός αναστεναγμός ανακούφισης ακούστηκε
στην κοντινή άστοχη κεφαλιά τού Σεφέροβιτς,
ένα μαζικό βογγητό ανακούφισης -συνοδευόμενο από έντονη ταχυπαλμία-
εσυνόδευσε το φάουλ τού Πίζι που κατέληξε στο δοκάρι.
Ήταν νομοτελειακό·
αν ο Π.Α.Ο.Κ. εσυνέχιζε στο ίδιο μοτίβο,
αργά ή γρήγορα θα δεχόταν το γκολ (και μετά, θα έτρεχε και δεν θα έφτανε).
Έπρεπε οπωσδήποτε να άλλαζε τρόπο παιχνιδιού·
οι οιωνοί ήταν θετικοί,
καθώς οι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές έδειχναν ότι βρίσκονταν -επιθετικώς- σε κακή μέρα
και ήταν φανερό ότι η αίσθηση τής δυστοκίας τους είχε αρχίσει να τούς επηρεάζει.
Ένα στοιχείο έλειπε, προκειμένου να φορτώνονταν με τεράστιο άγχος..:
Το γκολ τού Π.Α.Ο.Κ..
Όπερ και εγένετο…
Η καταπληκτική επέλαση τού Γιαννούλη στο 63ο λεπτό
οδήγησε τον Βερτόνγκεν σε αυτογκόλ
και οι βάσεις για τη θριαμβευτική πρόκριση είχαν μπει.
Το καρμικών διαστάσεων γκολ τού Άντρια Ζίβκοβιτς στο 75΄
κόντρα στη μέχρι πρότινος ομάδα του,
ετόνισε με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο
ότι επιτέλους η Τύχη ήταν και μια φορά με τον Π.Α.Ο.Κ.·
η μείωση τού σκορ από την Μπενφίκα ένα λεπτό πριν από τη λήξη,
ήταν απλώς η ταπεινή συνεισφορά τού «Δικεφάλου τού Βορρά»
στη στατιστική των ήπιων καρδιακών επεισοδίων.
Φυσικά, δεν ήταν μόνο θέμα τύχης,
καθώς η αγωνιστική μεταμόρφωση τού Π.Α.Ο.Κ. στο δεύτερο ημίχρονο
ήταν καθολική και καθηλωτική.
Παίκτες που -αν εξαιρέσουμε ελάχιστες στιγμές-
ήταν απολύτως συγκεντρωμένοι στον στόχο,
σωστές αλληλοκαλύψεις, απροσπέλαστο κέντρο άμυνας,
όλοι εφήρμοσαν σε συγκινητικό βαθμό το «Ένας για Όλους και Όλοι για Έναν».
Μια Πόλη, Μια Ομάδα, Μια Γροθιά.
*** Η Δικαιοσύνη, η Αίσθηση τής Δικαιοσύνης,
ορίζει ότι ένα επιπλέον κομμάτι αναγνώρισης
πρέπει να πάρει ο άνθρωπος που εδώ και έναν χρόνο δέχεται δριμείες κριτικές.
Ναι, εγώ που τού έχω σούρει τα εξ αμάξης (και δικαίως),
δίνω συγχαρητήρια στον Αμπέλ Φερέϊρα για τη χθεσινή νίκη-πρόκριση
και εύχομαι να μού κινητοποιεί διαρκώς -από τούδε και στο εξής-
τις συγχαρητήριες διαθέσεις μου.
Όμως, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής θέμα..:
Ο Φερέϊρα έχει ακόμη πολύν δρόμο να διανύσει,
ώστε να παγιωθεί με θετικό πρόσημο στη Συλλογική Συνείδηση
(φυσικά,
το ματς με την Μπενφίκα είναι ένα εντυπωσιακό άλμα προς την επιθυμητή κατεύθυνση).
Ως εκ τούτου,
(θα) είναι άκρως εσφαλμένη και δυνητικώς καταστροφική η αντίληψη
ότι «Ο Φερέϊρα διέψευσε τούς αμφισβητίες του.».
Η συντριπτική πλειοψηφία των επικριτών του (όπου ανήκα κι εγώ),
δεν προέβαινε σε ιδιοτελείς αμφισβητήσεις,
ούτε εφηύρισκε λάθη εκεί που δεν υπήρχαν·
απλώς,
βάσει τού παραγόμενου έργου, εξηγάγαμε συμπεράσματα και τα κατεγράφαμε.
*** Από ’κεί και πέρα,
πάμε σε ορισμένα πρόσωπα και λεπτομέρειες τής χθεσινής αναμέτρησης,
που θέλω να σταθώ και θεωρώ ότι παρουσιάζουν ενδιαφέρον…
Κατ’ αρχάς, να πω ότι γουστάρω πολύ τον Σβαμπ·
και ο λόγος είναι, ότι ΒΛΕΠΕΙ ΓΗΠΕΔΟ.
Εκτιμώ απεριόριστα τούς παίκτες που βλέπουν γήπεδο
και δεν είναι εγκλωβισμένοι σε εμμονικές και μονόπλευρες αναπτύξεις παιχνιδιού
(πόσες φορές δεν έχουμε αγανακτήσει με τούς απανταχού «τσουρουκάδες»,
που -επί παραδείγματι-
πηγαίνουν να μοιράσουν παιχνίδι προς τη δεξιά πλευρά όπου υπάρχει κοσμοσυρροή
και δεν γυρίζουν να δουν ότι στην άλλη πλευρά υπάρχουν αμαρκάριστοι συμπαίκτες).
Είναι δεδομένο, είναι αναρίθμητες φορές διαπιστωμένο,
ότι ο «Τσουρουκάς» (θα) προσπαθεί πάντοτε να κρύψει την ανεπάρκειά του
χρησιμοποιώντας ως άλλοθι την Κοσμοσυρροή.
Ε, λοιπόν, ο Σβαμπ είναι το άκρο αντίθετο·
τεχνίτης, διορατικός, με απλότητα στο παιχνίδια,
χωρίς να κουράζει την μπάλα και τον θεατή με καταχρήσεις κατοχής,
με γελοίες φιγούρες και με ατενσιονχοριλίκια.
Άρα, λοιπόν, τού αξίζει το «Εύγε»,
όπως αξίζει και στους Φερεϊρα και Ρέμπε για την επιλογή του.
…
Βεβαίως,
το πιο ηχηρό και από καρδιάς «Εύγε» αρμόζει στους δύο πιτσιρικάδες τού Π.Α.Ο.Κ,
τον 19χρονο Τζόλη και τον 21χρονο Μιχαηλίδη,
που γίνονται στυλοβάτες τής «Νέας Εποχής» τού συλλόγου
και αποτελούν τις πυξίδες που δείχνουν με απόλυτη ακρίβεια
τον… Μαγνητικό Δικέφαλο τού Βορρά!
Με την Μπεσίκτας ήταν ο Τζόλης που -με δύο γκολ και μία ασίστ- διέπρεψε,
χθες ήταν ο Μιχαηλίδης που συνεισέφερε τα μέγιστα στην άμυνα.
Αυτά τα παιδιά αποτελούν αναμφιβόλως το μέλλον τού Π.Α.Ο.Κ.
και η εξέλιξή τους προοιωνίζεται αλματώδης·
φανταστείτε δε,
πόσο θα ωριμάσουν και τι προσλαμβάνουσες θα αποκτήσουν,
σε περίπτωση που η ομάδα προκριθεί στους ομίλους τού «Τσάμπιονς Λιγκ».
Το ήδη υπάρχον ταλέντο (με την απαραίτητη καλλιέργεια, φυσικά)
και η ωριμότητα που θα χτίζεται παιχνίδι με παιχνίδι,
μπορούν να εκτοξεύσουν τον Τζόλη και τον Μιχαηλίδη
σε δυσθεώρητα ύψη ποδοσφαιρικής και -συνεπαγωγικώς, χρηματιστηριακής- αξίας.
…
Σ’ αυτό το σημείο, όμως,
θα αναφερθώ και σε δύο ανησυχητικά στοιχεία
που εκπορεύθηκαν (και) από το χθεσινό ματς…
Στο πρώτο εμπλέκονται ο Βαρέλα και ο Μιχαηλίδης,
που -προφανώς από υπερβάλλοντα ζήλο-
είχαν φορτωθεί από νωρίς στο πρώτο ημίχρονο με εντελώς αχρείαστες κίτρινες κάρτες·
είναι ανόητο και ενίοτε βαρύτατα κοστοβόρο,
να δέχεσαι κίτρινη κάρτα σε μία κρίσιμη αναμέτρηση
όταν το διακύβευμα τής φάσης στην οποία συμμετέχεις είναι μηδενικό
(διεκδίκηση κεφαλιάς στον χώρο τού κέντρου,
μετά από ελεύθερο βολέ τού αντίπαλου τερματοφύλακα).
Ακριβώς, λοιπόν,
επειδή τέτοιου είδους λεπτομέρειες δύνανται να κρίνουν προ-κρίσεις,
πρέπει να επιδειχθεί -και ουχί «να επηδηχθεί»- η δέουσα προσοχή.
Το δεύτερο αφορά τον πορτιέρε Ζίβκοβιτς,
ο οποίος εμφανίζει χαρακτηριστική ανεπάρκεια στον έλεγχο τής περιοχής του.
Τουλάχιστον τρεις φορές
έγιναν βαθιά προωθημένες μπαλιές από τούς παίκτες τής Μπενφίκα,
όπου η μπάλα εταξίδευε, και εταξίδευε,
και επερίμενες να φανεί ο Ζίβκοβιτς να την μπλοκάρει,
και αυτός έμενε -έμπλεος ατολμίας- καθηλωμένος κάτω από τα δοκάρια του.
Όπερ μεθερμηνευόμενον,
δεν ισχυρίζομαι ότι ο τερματοφύλακας πρέπει -σώνει και καλά- να παίζει «μπακότερμα»
(όπως ο Νόϊερ),
αλλά μία στοιχειώδη αντιληπτικότητα,
μία στοιχειώδη αντίληψη τού χώρου και μία ελεγχόμενη τόλμη οφείλει να διαθέτει·
ειδάλλως,
θα αποτελεί πηγή κινδύνου και απώλειας συγκέντρωσης για την ομάδα.
…
Τέλος, για να επιστρέψουμε στα θετικά,
θα ήταν παράλειψη να μην επισημάνουμε
ότι ο Κορωνοϊός είχε τον δικό του ρόλο στην παρούσα εξέλιξη·
συμπτωματικά ή όχι,
το δεδομένο είναι ότι
-λόγω των συνεπειών που επέφερε η Πανδημία
στη διεξαγωγή των ποδοσφαιρικών αγώνων-
ο Π.Α.Ο.Κ. έπαιξε δύο προκρίσεις σε μονά παιχνίδια στην «Τούμπα»·
ναι, σε άδειο γήπεδο μεν, αλλά σε οικείο περιβάλλον.
Προσωπικώς, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία,
ότι και αυτή η λεπτομέρεια ήταν καταλυτικής σημασίας.
Επιμύθιο:
Η διπλή αναμέτρηση τού Π.Α.Ο.Κ. με την Κράσνονταρ,
δεν (πρέπει να) έχει «φαβορί» και «αουτσάϊντερ».
Σύμφωνοι·
με ποδοσφαιρικά κριτήρια και μιλώντας αντικειμενικά,
οι πιθανότητες για πρόκριση πρέπει να επιμεριστούν
(τα ακριβή ποσοστά δεν έχουν την παραμικρή σημασία,
διότι αν οι προκρίσεις κρίνονταν στα ποσοστά
ο Π.Α.Ο.Κ. σήμερα θα ήταν αποκλεισμένος).
Όμως, μιλώντας υποκειμενικά θα πω,
ότι μετά ΚΑΙ από τον χθεσινό θρίαμβο,
ο Π.Α.Ο.Κ. το οφείλει στην Ιστορία του να επιτύχει την τεράστια πρόκριση.
Οι ποδοσφαιριστές τού Π.Α.Ο.Κ.
πρέπει στους αγώνες με την Κράσνονταρ να τρώνε σίδερα,
να γυαλίζει το μάτι τους,
να επιβάλουν στους αντιπάλους τους την Ήττα.
Αυτή η Νίκη, αυτή η Πρόκριση, ανήκει στον Π.Α.Ο.Κ..
Π.Α.Ο.Κ. και ετελείωσε!
*** Κλείνουμε όπως ξεκινήσαμε·
η «Μοναξιά τού Σχοινοβάτη»
είναι αφιερωμένη σε όλους τούς φίλους με τα μαύρα ρούχα,
στους φίλους που αμίλητοι δακρύζουν
(και…, δεν γαμιέται…, ας καπνίζουν πού και πού),
στους φίλους που ονειρεύονται να φύγουν μακριά.
Η «Μοναξιά τού Σχοινοβάτη» των αξεπέραστων Κατσιμιχαίων,
που τελειώνει με τον -κατά μία λέξη διασκευασμένο- στίχο..:
«Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς…
Υπάρχουν κι άλλοι τόσοι για να λες “Υπομονή… Υπομονή…”.
Όμως για ’μένα είν’ αργά να τρελαθώ…
…και είν’ ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή…
Θα περιμένω άλλες μέρες…
Θα περιμένω άλλες μέρες…
Θα μείνω ’δώ και θα υπάρχω όπως μπορώ…,
…και για το πείσμα σας, ΜΑΦΙΟΖΟΙ, θα αντέχω.
Θα περιμένω άλλες μέρες…
Θα περιμένω άλλες μέρες…
Θα περιμένω άλλες μέρες…»!
…
Αγαπημένα μου τρελο-Παόκια,
οι «άλλες μέρες» που τόσο περιμένατε, έρχονται.
Το ίδιο ισχύει και για εσάς, αγαπημένοι μου τρελο-Αεκτζήδες.
Το ίδιο και ακόμη περισσότερο
-διότι εσείς έχετε τραβήξει τα περισσότερα από τούς μαφιόζους-
ισχύει και για εσάς, αγαπημένοι μου τρελο-Παναθηναϊκοί.
Όλοι μαζί, (θα) μένουμε εδώ και (θα) υπάρχουμε όπως μπορούμε,
και για το πείσμα σας, ΜΑΦΙΟΖΟΙ, (θα) ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ.
(Θα) περιμένουμε άλλες μέρες.
Και θα ’ρθουν οι Άλλες Μέρες!
…
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ στους Παναθηναϊκούς, στους Αεκτζήδες, στους Παοκτζήδες
(όπως επίσης, και στους υγιείς Ολυμπιακούς,
που αρνούνται να απολέσουν το Αίσθημα τής Ντροπής).
ΜΕ ΠΟΛΛΗ ΑΓΑΠΗ!
Ο Αθλητάμπουρας
(Ο «Αθλητάμπουρας» έχει πλέον τον δικό του λογαριασμό στο Twitter.
Ακολουθήστε τον, με δική σας ευθύνη,
στη διεύθυνση https://twitter.com/Athlitampouras)
