Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Όταν την Τετάρτη το βράδυ ο Ολυμπιακός επέστρεφε από το 0-2
και έφερνε ισοπαλία με την Τότεναμ,
άπαντες αποθέωναν·
άλλοι επειδή το αισθάνονταν πραγματικά
και άλλοι επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά,
καθώς χρειάζεται να διαθέτεις πολλά αποθέματα ψυχικής δύναμης
ώστε να πηγαίνεις κόντρα στις δημοφιλείς και επικρατούσες αντιλήψεις.
Όπως είχα κάνει και στην περίπτωση τού Π.Α.Ο.Κ.,
όταν διεφώνησα με το αφήγημα περί «U.E.F.A. Mafia» για τα ματς με τον Άγιαξ
(χωρίς να αναιρώ ότι η «U.E.F.A.» λειτουργεί με σκοτεινούς τρόπους,
αλλά επισημαίνοντας έγκαιρα και καλοπροαίρετα
τις εμφανείς παθογένειες τού «Δικεφάλου τού Βορρά»
που σήμερα είναι πια πανθομολογούμενες),
έτσι και στην περίπτωση τού Ο.Σ.Φ.Π.
είχα το δημοσιογραφικό και ποδοσφαιρικό «θράσος»
να εμμείνω μετά τον αγώνα με την Τότεναμ στην άποψή μου
ότι «Ο Ολυμπιακός είναι… βελούδινη απάτη».
Οι πανηγυρισμοί των «ερυθρολεύκων» για το 2-2,
ήταν δυσανάλογα έξαλλοι και απολύτως αποπροσανατολιστικοί.
Διότι, ναι μεν ο Ολυμπιακός αποδίδει στρωτό και ελκυστικό ποδόσφαιρο,
αλλά επ’ ουδενί πρόκειται για πλήρη ομάδα που αποτελεί φόβητρο·
επί παραδείγματι,
το πρόβλημα στην άμυνά του παραμένει για μία ακόμη χρονιά άλυτο,
αφού -όπως βλέπουμε σχεδόν σε κάθε παιχνίδι-
ο «απροσπέλαστος» Σεμέδο επιβεβαιώνει
ότι η Γκέλα ανήκει στο βασικό ρεπερτόριό του και όχι στην «κακή μέρα» του,
ενώ ο Μεριά αποτελεί τη δυσφήμιση τής φράσης-ευχής «Σε καλή μεριά».
Επειδή, λοιπόν,
είμαι ΚΑΙ παλιός ΚΑΙ νέος, επειδή είμαι ΚΑΙ αλλιώς ΚΑΙ ωραίος…
…ο τίτλος τού σημερινού άρθρου μου
βρισκόταν ήδη στο μυαλό μου από την Πέμπτη
και -όπως βλέπετε στη φωτό-
πιστοποιήθηκε με τον πλέον εύγλωττο και χειροπιαστό τρόπο
που δυνάμεθα να υποστηρίζουμε τις (ποδοσφαιρικές-αθλητικές) εκτιμήσεις μας.
Η ισοπαλία με τον υπό κατάρρευση Παναθηναϊκό,
εφάνταζε ως η νομοτελειακή και άκρως σημειολογική τιμωρία
για τις προπαγανδιστικές θριαμβολογίες
στις οποίες επιδόθηκαν για μυριοστή φορά οι διοικούντες τού Ολυμπιακού.
Έβλεπες χθες το βράδυ το ματς Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός
και εβίωνες την τεταρτοκοσμική νεοελληνική μπανανία σε όλην της την έκταση·
μία θλιβερή ποδοσφαιρική χασμωδία
που σε έκανε να αναρωτιέσαι αν είχες ήδη πεθάνει
και παρακολουθούσες το… ντέρμπι των αιωνίων ύπνων.
Κάκιστο θέαμα,
δύο ομάδες που εν’ απολύτω συμπράξει κακοποιούσαν το άθλημα,
παίκτες που δεν θα τούς εμπιστευόσουν ούτε για… φαροφύλακες στη Σαχάρα.
Ήταν μοιραίο, λοιπόν, η αναμέτρηση να κρινόταν στο Πάθος·
έτσι, σε αγώνα που έληξε ισόπαλος,
ο Ολυμπιακός ηττήθηκε κατά κράτος στον τομέα
που διαχρονικώς αποτελεί πανάκεια για τον «ερυθρόλευκο» μηχανισμό.
Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε κατά κράτος στις Εντυπώσεις.
Εδώ, όμως,
έχουμε μία από τις περιπτώσεις που οι Εντυπώσεις συμβαδίζουν με την Ουσία.
Ένας Παναθηναϊκός που είχε στην 11άδα του
κάποιους κατ’ ευφημισμόν ποδοσφαιριστές
όπως ο Κολοβός, ο Ζαχίντ και ο Χρήστος Δώνης,
ένας Παναθηναϊκός που βρέθηκε πίσω στο σκορ
χωρίς καν ο Ολυμπιακός να έχει κάνει ευκαιρία,
βρήκε τη δύναμη να αντιδράσει,
να πιέσει τούς ακριβοθώρητους και σνομπ αντιπάλους του,
να κερδίσει δύο καταφανέστατα πέναλτι
(κάλλιστα, θα μπορούσε να τού δινόταν άλλο ένα,
ενώ κι ο Σεμέδο θα έπρεπε να δεχθεί δεύτερη κίτρινη
για το πέναλτι στο οποίο υπέπεσε)
και να πάρει πολύτιμη -σε ψυχολογικό επίπεδο- ισοπαλία.
Ο «ερυθρόλευκος» ζόφος ήρθε να συμπληρωθεί μετά τη λήξη τού ντέρμπι
από τον περιφερόμενο γηραλέο γκεμπελίζοντα,
ο οποίος επιδόθηκε -όπως συνηθίζει-
σε μία ανερμάτιστη και παραληρηματική επίθεση κατά τού Περέϊρα και τού διαιτητή·
δεν φτάνει που υποβάλαμε τον Γερμανό ρέφερι
στην αφόρητη δοκιμασία να διευθύνει αυτό το ποδοσφαιρικό έκτρωμα,
τ’ ακούει κι από πάνω,
επειδή είχε το θράσος να μην ευνοήσει εκκωφαντικά τον Ολυμπιακό.
Συνελόντι ειπείν,
δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία
πως ο Μαρινάκης και τα ενεργούμενά του
είναι ικανοί να καταστρέψουν -για μία ακόμη χρονιά- ό,τι καλό έχει χτιστεί μέχρι τώρα·
αυτή είναι η έξις τους,
αυτή είναι η έξις
που από «δευτέρα φύσις» έχει αναβαθμιστεί σε πρωτεύουσα ψύχωση.
Το Πρωτάθλημα είναι ο «στόχος»,
διότι το υπομηδενικής νοημοσύνης λούμπεν κομμάτι των οπαδών
αδυνατεί να αντιληφθεί τη μέγιστη αλήθεια «Στο Μυαλό είναι ο Στόχος.»
που έχει εκφράσει η αείμνηστη Κατερίνα Γώγου.
Η Εξηλιθιοποίηση και η Αποβλάκωση τής Μάζας
θα περνάει πάντα μέσα από ένα «πρωτάθλημα»,
η Μάζα ουδέποτε θα διαθέσει την -ούτως ή άλλως- ελάχιστη φαιά ουσία της
για να αναρωτηθεί μήπως οι χαρές που τής προσφέρονται είναι πλαστές.
*** Και κάτι τελευταίο..:
Έχω εκφράσει επανειλημμένα
τις εντονότατες ενστάσεις μου για τις επιλογές τού Γιώργου Δώνη,
αλλά οφείλω να τού πιστώσω
ότι εχθές «απηγόρευσε» στους παίκτες του να πανηγυρίσουν την ισοπαλία·
μία εξαιρετικά εύστοχη νουθεσία, αντάξια τής Ιστορίας τού Παναθηναϊκού,
που αν αντιστοίχως την είχε ακολουθήσει και ο Ολυμπιακός
μετά την ισοπαλία με την Τότεναμ,
θα είχε επικρατήσει άνετα στο «Ο.Α.Κ.Α.».
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
Ο Αθλητάμπουρας
