Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Γιάννη, θέλω να σού πω λίγα λόγια από καρδιάς…
Γιάννη, σε αγαπώ!
Δεν σ’ αγαπώ επειδή είσαι Έλληνας.
Σ’ αγαπώ επειδή μού θυμίζεις ότι είμαι κι εγώ Έλληνας.
Σ’ αγαπώ επειδή είσαι μαύρος,
διότι μού τονίζεις ότι θα μπορούσα να είμαι κι εγώ μαύρος.
Και αν συνέβαινε αυτό,
θα αγωνιζόμουν να απεδείκνυα ότι άξιζα να είμαι Έλληνας
και θα έπαιρνα συνεχώς πίκρες
επειδή πολλοί θα ήταν εκείνοι που θα αρνούνταν να μού κόψουν απόδειξη.
Γιάννη, σε αγαπώ επειδή μού θυμίζεις ποιους δεν αξίζει να αγαπώ.
Δεν αξίζει να αγαπώ
αυτούς που μισούν έναν άνθρωπο για το διαφορετικό χρώμα του,
για τη διαφορετική φυλή του,
για το διαφορετικό φύλο του,
για τούς διαφορετικούς φίλους του,
για τα διαφορετικά ταλέντα του.
Δεν αξίζει να αγαπώ αυτούς που μισούν το(ν) Διαφορετικό.
Εσύ, Γιάννη, έφτασες στο «Νούμερο Ένα», είσαι το «Νούμερο Ένα»,
επειδή δεν είχες ως μέλημά σου να γκετοποιήσεις ανθρώπους.
Έζησες ο ίδιος το γκέτο, ρε ’σύ.
Δεν το έζησα μαζί σου, αλλά νοιώθω σαν να το έζησα·
πούλαγες cd μαζί με τα υπόλοιπα μέλη τής οικογένειάς σου,
μόνο και μόνο για να καταφέρνατε να επιβιώσετε.
Και τώρα, ρε Γιάννη, που είσαι εκατομμυριούχος,
συνειδητοποιείς πια ότι αυτό το γαμημένο το χρήμα είναι τόσο υπερτιμημένο.
Είμαι βέβαιος, Γιάννη,
ότι αν σού λέγαν’ να ξαναγυρνούσες στην πλανόδια πώληση cd
και να ξαναζούσε ο προσφάτως αποδημήσας μπαμπάς σου,
δεν θα το σκεφτόσουν ούτε στιγμή.
Θα επέστρεφες στο «ένα κομμάτι ψωμί»,
θα προέβαινες στη δική σου υπέροχη διασκευή των μέγιστων Κατσιμιχαίων:
«Για ένα κομμάτι ψωμί, φτάνει να σ’ είχα, μπαμπά…».
Γιάννη, σε αγαπώ,
Γιάννη, αγαπώ την ορφάνια σου.
Σε αγαπώ, σε σέβομαι και σε τιμώ
για αυτήν τη βασανιστική απορία
με την οποία καλείσαι να συνυπάρχεις για μια ζωή.
Σε αγαπώ για αυτό το «Γιατί;» που εκφράζει η ύπαρξή σου,
για τις στιγμές που όταν μένεις μόνος με τον εαυτό σου
αναρωτιέσαι γιατί εμείς οι άνθρωποι μισούμε τόσο εύκολα
και αγαπάμε τόσο δύσκολα.
Εσύ, Γιάννη, αντί να αγαπάς δύσκολα, αγάπησες τα Δύσκολα.
Με όπλο σου το ταλέντο σου
και με δύναμή σου εκείνα τα cd που πούλαγες για μερικά ευρά,
έφτασες στην Κορυφή.
Ρε Γιάννη, δεν σ’ αγαπώ επειδή είσαι Κορυφαίος·
σ’ αγαπώ επειδή δίνεις δύναμη σε ανθρώπους που βρίσκονται στον πάτο.
Γιάννη,
εξ’ αιτίας σου,
αισθάνομαι τούτην την ώρα που σού γράφω
να αγαπώ ακόμη και τούς φασίστες.
Ναι, αγαπώ ακόμη και αυτούς,
που είναι έτοιμοι και ακροβολισμένοι
να ξιφουλκήσουν με την πρώτη ευκαιρία εναντίον σου,
αλλά η παγκόσμια επιτυχία σου δεν τούς αφήνει.
Αυτούς που πίσω από τα κίβδηλα συγχαρητήρια που σού απευθύνουν,
κρύβουν ανεπιτυχώς το ανάθεμα που αισθάνονται για εσένα.
Αυτούς που προδίδονται,
μπερδεύοντας -τάχα μου, τάχα μου- το επώνυμό σου,
ενώ αν επρόκειτο για κάποιον ναζιστή με το επώνυμο «Ζμπνκμχστψ»
θα το θυμόντουσαν και δεν θα κάναν’ και σαρδάμ όταν τον ανέφεραν.
Γιάννη, οι άνθρωποι που (σε) μισούν είναι δυστυχισμένοι.
Ξέρεις τι δυστυχία είναι να μην μπορείς να αγαπήσεις το(ν) Διαφορετικό;
Ξέρεις τι δυστυχία είναι να μην μπορείς να είσαι Διαφορετικός;
Γιάννη, δεν είσαι απλώς ένα «Σύμβολο τού Μπάσκετ»,
αλλά ένα «Σύμβολο Αγάπης».
Δεν το περίμενα, δεν το είχα προσχεδιάσει·
από σήμερα,
με βάση τις σκέψεις και τα συναισθήματα που εσύ μού ενέπνευσες,
θα με συνδέει μαζί σου το «Για ένα κομμάτι ψωμί».
Ξέρω ότι γουστάρεις τα «hip–hop» κομμάτια,
αλλά είμαι βέβαιος ότι αφ’ ότου ακούσεις
αυτήν την παγκοσμίου βεληνεκούς κοινωνική ηθογραφία των Κατσιμιχαίων,
θα λάμψει μπροστά σου ένας κόσμος πολύ σημαντικότερος (κι) απ’ το «Ν.Β.Α.».
Εκείνος ο κόσμος που δεν θα πεθάνει ποτέ και πάντα θα ζει μέσα σου·
εκείνος ο κόσμος που βρίσκει την Ευτυχία και το Χαμόγελο σε ένα κομμάτι ψωμί
και απαθανατίζεται σε φωτογραφίες όπως ετούτη ’δώ…
(μόνο ο μπαμπάς σου δεν χαμογελάει,
λες και ήθελε να μετατρέψει το ανέμελο στιγμιότυπο σε οιωνό)
Γιάννη, σού στέλνω την αγάπη μου και σού οφείλω τη συγκίνησή μου.
Σε χαιρετώ με τον τρόπο που σού προανήγγειλα…
Για ένα κομμάτι ψωμί,
φτάνει να σ’ είχα, μπαμπά…
Ο Αθλητάμπουρας
