Καθημερινή αθλητική στήλη,

αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

 

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,

όλων των κομμάτων

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

και όλων των θρησκειών,

σάς χαιρετώ…

 

*** Είναι τρομακτικό, είναι ζοφερό, είναι δυσοίωνο·

η Νεοελληνική Κοινωνία μετέτρεψε τη Μεταπολίτευση

σε μία συγκαλυμμένη συνέχεια τής Χούντας

και με λάβαρά της τη Λοβιτούρα, τη Διαφθορά και τη Σήψη

έχει καταστρέψει και συνεχίζει να καταστρέφει ολόκληρες γενιές.

 

Ανάμεσα στα πρότυπα που υϊοθέτησε ο Νεοέλληνας

και εν’ συνεχεία τα επέβαλε και στα παιδιά του,

είναι και ο Αλέκος Αλεξανδρής.

Ένας ποδοσφαιριστής

που εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο τα προνόμια

που εξησφάλιζε σε αυτόν -όπως και στους συμπαίκτες του- η «Παράγκα»

και ενόμιζε ότι με τη σαθρή νοοτροπία του θα βρισκόταν ισοβίως στον «αφρό».

Έλα όμως που δεν ήταν έτσι…

 

*** Άτομα σαν τον Αλεξανδρή,

ακόμη κι αν καταφέρουν να παραμείνουν ατιμώρητα για τις πράξεις τους,

τα τιμωρεί η ίδια η ζωή

(είτε μιλάμε για ποινικά κολάσιμες πράξεις,

είτε απλώς για κοινωνικά καταδικαστέες και αξιόμεμπτες ενέργειες).

 

Ο Αλεξανδρής -όπως και οι συμπαίκτες του-

απελάμβανε επί χρόνια αισχρή ασυλία

και μία απ’ ευθείας ανάθεση πλούτου και δόξας.

Όταν όμως τα φώτα έσβησαν γι’ αυτόν,

όταν εσυνειδητοποίησε πως η πραγματική του αξία ήταν δυσανάλογα μικρή

σε σχέση με την ιδέα που ο ίδιος είχε για τον εαυτό του,

εκεί έχασε οριστικά και αμετάκλητα την μπάλα.

 

Οποία ειρωνεία τής ζωής,

ο πάλαι ποτέ διαπρέπων ποδοσφαιριστής

κατέληξε να κάνει «δουλειές τού ποδαριού»·

από το 2006

που εξεκίνησε την εντός πολλών εισαγωγικών καριέρα του στην Προπονητική,

άλλοτε έμενε επί χρόνια άνεργος,

άλλοτε επήγαινε σε ερασιτεχνικά σωματεία

απ’ όπου έφευγε συνήθως μετά από μία σεζόν,

ενώ και οι λίγες περιπτώσεις που εδούλεψε σε ομάδα εκτός Ελλάδος

εστέφθησαν από την ίδια παταγώδη αποτυχία.

Α…, να μην παραλείψουμε,

ότι όλα αυτά τα χρόνια,

πού και πού παίζει μουσική ως… dj σε μαγαζιά τής αχανούς ελληνικής επαρχίας

(στην προκειμένη περίπτωση, η λέξη «αχανής» προέρχεται από τον… χάνο).

 

*** Αντιλαμβανόμενος, λοιπόν, ο Αλεξανδρής,

ότι τα φώτα τής δημοσιότητας

δεν είχαν το παραμικρό ενδιαφέρον να ασχοληθούν μαζί του,

ανεζήτησε -πάση θυσία- να ξαναγίνει θέμα συζήτησης.

Τότε ακριβώς ήταν που έκανε το μοιραίο λάθος

και ομολόγησε το ποιόν του και την πραγματική διάσταση τής αξίας του…

 

Το 2017 ο Αλεξανδρής δίνει μία συνέντευξη, όπου μεταξύ άλλων δηλώνει..:

«Εντάξει, εγώ μπορεί να έπεσα. Εσύ ως διαιτητής έπρεπε να το δώσεις;

Εγώ παίζω για να κερδίσω·

είμαι ανταγωνιστικός, ακόμη κι απέναντι στο παιδί μου.

Αν θες να είσαι πρωταθλητής, δεν υπάρχουν “fair-play” και μαλακίες.

Θέλω να κερδίσω…

Πώς θα κερδίσω; Με τον οποιονδήποτε τρόπο.

Κλέβω ακόμα και το παιδί μου.

Φέρνω έξι-πέντε στα ζάρια και του λέω ότι έφερα εξάρες.».

 

Αυτό(ς) είναι ο Αλεξανδρής·

ο Αλεξανδρής -κατά δήλωσή του- κλέβει ακόμα και το παιδί του στο τάβλι. 

Το τραγικό είναι,

ότι ο συγκεκριμένος υπήρξε προπονητής και στις ακαδημίες τού Ολυμπιακού·

ελπίζω ότι στη βραχύβια θητεία του

δεν θα επρόλαβε να μυήσει αθώα πλάσματα στο δικό του αξιακό σύστημα

και ότι δεν θα τα εξεμαύλισε

διδάσκοντάς τα τον παιδαγωγικό οχετό

που εξέφρασε μιλώντας για το δικό του τέκνο.

 

*** Έχοντας τέτοιο παρελθόν και υπόβαθρο,

ουδεμία έκπληξη προεκάλεσε η πρόσφατη εμφάνισή του στο «Facebook»,

όπου ο περιπεσών στην αφάνεια, Αλεξανδρής,

ανήρτησε

-επ’ αφορμή τού μπάρμπεκιου που διοργάνωσαν κάποιοι θλιβεροί φασίστες

έξω από τη δομή των προσφύγων και των μεταναστών στα Διαβατά-

αυτό το τοξικό παραλήρημα..:

 

Όμως, οι εκπλήξεις δεν είχαν τελειώσει εδώ,

καθώς αυτός που κλέβει και το παιδί του στο τάβλι,

μάς ενημέρωσε

-μετά από τις τεράστιες αντιδράσεις που ακολούθησαν την ανάρτησή του-

ότι το κείμενο δεν ήταν δικό του και το εκατέβασε από τον λογαριασμό του.

Σαν να λέμε, δηλαδή,

διασκευάζοντας τα λεγόμενα τής περιβόητης συνέντευξής του..:
«Εντάξει, εγώ μπορεί να ανήρτησα ένα φασιστικό παραλήρημα.

Εσύ ως αναγνώστης έπρεπε να πιστέψεις ότι το κείμενο ήταν δικό μου;».

 

*** Η επόμενη, διευκρινιστική ανάρτηση τού Αλεξανδρή,  

ήταν ένα καταγέλαστο μνημείο ανακολουθιών…

 

Απαιτούνται τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης

για να καταπολεμήσεις τις στομαχικές διαταραχές

που σού προκαλούνται διαβάζοντας τούς τραγελαφικούς ισχυρισμούς τού Αλεξανδρή

και τη χαώδη απόσταση λόγων και έργων.

Πάμε να επισημάνουμε τα πλέον αλληλοαντικρουόμενα σημεία..:

1) «Όσον αφορά το ποστ, που με τόσο ζήλο και υποκρισία αναλύσατε,

θα σας διευκρινίσω ότι δεν είναι δικό μου, όπως θα δείτε στο τέλος του.

Δηλαδή δεν το έγραψα εγώ.».

Συμπέρασμα:

Αν -επί παραδείγματι-

αναρτήσετε ένα κείμενο υπέρ τού Ολοκαυτώματος των Εβραίων,

υπέρ τής Παιδοφιλίας, υπέρ τού Βιασμού,

αλλά δεν το έχετε γράψει εσείς,

δεν υπάρχει το παραμικρό πρόβλημα

και μπορείτε να συνεχίσετε γαλήνιοι κι ευτυχισμένοι τη ζωούλα σας.

 

2) «Για μια ακόμη φορά,

διαπιστώνω την υποκρισία και τον φαρισαϊσμό που έχει καταλάβει την χώρα μου,

απ’ τους ίδιους τους Έλληνες που, όπως πάντα στην ιστορία μας σαν λαός,

την έφερε στη σημερινή κατάντια…».

Εδώ πια ο άμοιρος έχασε κάθε αίσθηση τής πραγματικότητάς του·

στις διαπιστώσεις-καταγγελίες του περί υποκρισίας και φαρισαϊσμού των Ελλήνων,

το μόνο που έχουμε να κάνουμε,

είναι να βάλουμε τον Αλεξανδρή να απαντήσει στον Αλεξανδρή..:

«[Εντάξει, εγώ μπορεί να έπεσα. Εσύ ως διαιτητής έπρεπε να το δώσεις;]

[…Θέλω να κερδίσω…

Πώς θα κερδίσω; Με τον οποιονδήποτε τρόπο.

Κλέβω ακόμα και το παιδί μου.

Φέρνω έξι-πέντε στα ζάρια και του λέω ότι έφερα εξάρες.]».

 

Κατόπιν τούτων,

υπάρχει μία λέξη

που συμπυκνώνει την ιστορία απ’ την αρχή της έως το τέλος της:

ΚΑΤΑΝΤΙΑ.

 

*** Ανακεφαλαιώνοντας…

 

Δεν έχω την παραμικρή κατανόηση -πόσω μάλλον, συμπόνια- για τον Αλεξανδρή

(και εν’ γένει για άτομα σαν και τού λόγου του).

Τον θεωρώ κακό πρότυπο

και γρανάζι ενός συστήματος

που μόνο δεινά έφερε στον Ελληνικό Αθλητισμό και στην Ελληνική Κοινωνία.

 

Λυπάμαι που το παιδί τού Αλεξανδρή έχει πέσει θύμα κλοπής (στο παιχνίδι)

από τον ίδιον του τον πατέρα,

αλλά ουδόλως λυπάμαι τον Αλεξανδρή για όσα βρίσκει και θα βρει μπροστά του.

Η Νέμεση είναι ήδη εδώ,

για έναν πρώην ποδοσφαιριστή

που επί χρόνια δεν εδίσταζε να κλέβει τον ιδρώτα των συναδέλφων του,

προκειμένου ο ίδιος να βιοποριζόταν πολυτελώς και να πουλάει «μούρη».

Ουδέναν σεβασμό έχω για κάποιον που μετερχόταν δόλια μέσα,

με σκοπό να απολαμβάνει την αίγλη και την αναγνώριση που άξιζαν άλλοι.

 

Διόλου τυχαίο,

ότι ο Αλεξανδρής είναι πια απομονωμένος από το υγιές τμήμα τής Κοινωνίας

(ποιος άνθρωπος έχει εμπιστοσύνη σε κάποιον που κλέβει το παιδί του)

και οι μόνοι που απέμειναν να τον εκτιμούν

είναι κάποιοι κακομοίρηδες που τού έγραψαν

-σε μία ανάρτηση που ο ίδιος απεκήρυξε και εξηφάνισε-

σχόλια σαν το ακόλουθο..:

 

*** Αντιστεκόμενος σε αυτόν τον απερίγραπτο ζόφο,

θα κλείσω ετούτο το πόνημα με θετικόν τρόπο·

διότι, σε κάθε «Αλεξανδρή» η απάντηση είναι ένας «Αλέξανδρος».

Ας απολαύσουμε αυθεντικό, αληθινό, αντρίκειο ήθος,  

από τον Ολυμπιονίκη Αλέξανδρο Νικολαΐδη!

«Με πολύ μεγάλη λύπη διάβασα τη δημοσίευση του Αλέκου Αλεξανδρή.

Λύπη και στεναχώρια, όχι λόγω του ωκεανού ιδεολογιών που μας χωρίζει,

αλλά γιατί ένας άνθρωπος του αθλητισμού,

έζησε και τελείωσε την καριέρα του

χωρίς να μάθει το μεγαλύτερο μάθημα που μπορεί να του προσφέρει:

κάτω από τις φανέλες και τα σορτσάκια,

κάτω από τις φόρμες και τις αγωνιστικές στολές,

είμαστε όλοι διαφορετικοί άνθρωποι,

που αυτές οι ίδιες οι φανέλες μας κάνουν μια οντότητα.
Τη μια χρονιά αντίπαλοι, την άλλη συναθλητές·

ο Αθλητισμός και η Μουσική είναι δύο από τις ελάχιστες κοινωνικές δράσεις

που δεν χρειάζεται καν να μιλάς την ίδια γλώσσα με τον συνάδελφό σου.

“ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ”, λοιπόν, Αλέκο,

ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τη ζωή και τις αξίες της,

αλλά δεν θα σου πω ότι σε μισώ, ούτε ότι σε σιχαίνομαι.

Δεν θα τολμήσω, όμως, ούτε καν να σου ζητήσω να αλλάξεις απόψεις·

θεωρώ ότι έχεις περάσει ένα όριο που δεν υπάρχει επιστροφή.
Θα σου ζητήσω όμως μια μεγάλη χάρη:

ας είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν ανοίγουμε το στόμα μας

και επεξεργαζόμαστε παιδικές ψυχές.

Αυτές γεννήθηκαν χωρίς να μισούν·

ας μην τις ρίξουμε στα σκοτάδια τα δικά μας.»!

 

Μία φράση μόνο..:

Ρε Αλέξανδρε Νικολαΐδη, πώς τον πετσόκοψες έτσι;

 

Ο Αθλητάμπουρας

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης