Σε κλίμα οδύνης τελέστηκε την Τετάρτη η κηδεία του προπονητή της ομάδας Νέων του Δούκα, Γιώργου Σαΐτη, ο οποίος την περασμένη Πέμπτη έφυγε τόσο πρόωρα από τη ζωή, βυθίζοντας στο πένθος το ελληνικό χάντμπολ.

Η εξόδιος ακολουθία εψάλη στον Ιερό Ναό Αγίας Φωτεινής στη Νέα Σμύρνη και στη συνέχεια αυτός ο σπουδαίος παιδαγωγός και ξεχωριστός άνθρωπος, ο οποίος άφησε τη ξεχωριστή του σφραγίδα στον χώρο της χειροσφαίρισης, πήρε τον δρόμο για την ιδιαίτερη πατρίδα του, το Κουπάκι του Νομού Φωκίδας όπου και έγινε η ταφή του.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Τον Γιώργο Σαΐτη συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι προπονητές, αθλητές και φυσικά τα «μωρά» του, οι παίκτες του ΑΣΕ Δούκα, που δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι δεν θα ακούσουν ξανά τις συμβουλές του προπονητή τους, ο οποίος, εκτός από καλούς αθλητές, φρόντιζε πρωτίστως να γίνουν σωστοί άνθρωποι.

«Καλό ταξίδι προπονητή των παιδιών, καλό ταξίδι καλέ μας άνθρωπε» ακούστηκε τη στιγμή που η σορός του Γιώργου Σαΐτη περνούσε το κατώφλι του ναού της Αγίας Φωτεινής στη Νέα Σμύρνη ενώ οι μικροί αθλητές του από τον Δούκα συντετριμμένοι σήκωσαν στις πλάτες τους τον προπονητή τους για να τον οδηγήσουν στο τελευταίο του ταξίδι στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Κουπάκι του Νομού Φωκίδας.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Όλοι τους ήταν απαρηγόρητοι και όλοι τους ήταν εκεί για τον δικό τους κόουτς για τον άνθρωπο που για πολλά χρόνια μοιράζονταν μαζί του τις σκέψεις τους, τους προβληματισμούς τους, τις αγωνίες τους.

Ο Γιώργος Σαΐτης άλλωστε έπαιρνε ζωή από τη ζωή τους, ήταν ο αθλητικός τους πατέρας και πάντα πάλευε για την αγωνιστική τους εξέλιξη ενώ ήθελε τη σωστή διάπλαση του χαρακτήρα τους.

Όπως προαναφέραμε η απώλεια του αφήνει ένα τεράστιο κενό στο ελληνικό χάντμπολ αλλά και στις καρδιές όσων ξέρουν να εκτιμούν τη σεμνότητα, την αξιοπρέπεια και την ανιδιοτελή προσφορά.

Οι ιδέες του όμως και το πάθος του για το άθλημα που αγαπούσε, είναι μια σπουδαία παρακαταθήκη για τον Δούκα αλλά και συνολικά, για τον ελληνικό χάντμπολ.

Από τα χέρια του Γιώργου Σαΐτη πέρασαν χιλιάδες παιδιά στα οποία δίδαξε τις γνώσεις του για το χάντμπολ.

«Έχτισε» γενιές αθλητών, «έχτισε» χαρακτήρες παιδιών που τον ευγνωμονούν για όλα όσα τους πρόσφερε απλόχερα…

Ήταν φίλος τους, συμπαίκτης τους, προπονητής τους, πατέρας τους, ήταν ο άνθρωπος που στα δύσκολα ήταν πάντα εκεί για όλους.

Ο προπονητής που στις ήττες έβγαινε μπροστά και στις νίκες απομακρυνόταν αθόρυβα.

Ήταν ο δικός τους άνθρωπος και ως εκ τούτου το κενό που αφήνει πίσω του είναι δυσαναπλήρωτο!

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης