Ο Thomas Hermanns, MD, του πανεπιστημίου της Ζυρίχης υποστηρίζει πως οι ασθενείς με συμπτώματα του κατώτερου ουροποιητικού σε πολλές περιπτώσεις δεν θα πρέπει να βάζουν ως απόλυτη προτεραιότητα την διατήρηση της εκσπερμάτισης, αλλά την επιτυχή έκβαση της θεραπείας, έστω κι αν αυτό γίνεται σε βάρος της εκσπερμάτισης.
Το φάσμα των ανεπιθύμητων ενεργειών των διαφόρων θεραπείών για την Καλοήθη Υπερπλασία του Προστάτη (ΚΥΠ) περιλαμβάνει μειωμένο όγκο σπέρματος, παλίνδρομη εκσπερμάτιση ή και πλήρη ανοργασμία.
Αν και η κλινικές μελέτες έχουν δείξει ότι οι τεχνικές διατήρησης της εκσπερμάτισης είναι επιτυχείς σε ποσοστό 60% των περιστατικών, ο Δρ. Hermanns κατά την παρουσίασή του στο European Association of Urology 2020 Congress, υποστήριξε ότι «αυτές οι θεραπευτικές επιλογές δεν θα πρέπει να προσφέρονται σε σεξουαλικά ανενεργούς άνδρες καθώς μπορεί να επηρεάσουν το θεραπευτικό αποτέλεσμα».
Οι τεχνικές αυτές δεν θα πρέπει επίσης να προσφέρονται σε άνδρες σεξουαλικά ενεργούς με επιβαρυμένη νεφρική λειτουργία ή υποτροπιάζιυσες λοιμώξεις του κατώτερου ουροποιητικού.
Παρά ταύτα ο Δρ. Hermanns αναγνωρίζει ότι η δυοκολίες στην εκσπερμάτιση αποτελούν μεγάλο προβληματισμό των ασθενών που πρέπει να αντιμετωπίζεται καθώς επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα ζωής τους.
Οι ασθενείς πρέπει να ενημερώνονται πλήρως και διεξοδικά για τις θεραπευτικές επιλογές και τις επιπλοκές που μπορεί να τις συνοδεύουν ώστε να παίρνουν μια καλά πληροφορημένη απόφαση με την συνεργασία και την επίβλεψη του θεράποντα ιατρού. Χρειάζεται να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη αν η αξίζει τον κόπο μια θεραπεία με πιθανώς κατώτερα θεραπευτικά αποτελέσματα, απλά και μόνον για την διατήρηση της εκσπερμάτισης.
Αξίζει;
«Πολλοί άνδρες νιώθουν ότι τα πιθανά οφέλη υπερτερούν των πιθανών κινδύνων», αναφέρει η Laetitia de Kort, MD, του Πανεπιστημιακού Ιατρικού Κέντρου της Ουτρέχτης, η οποία υποστήριξε τις τεχνικές διατήρησης της εκσπερμάτισης κατά την παρουσίασή της.
Ο κύριος σκοπός της εκπερμάτισης –η γονιμοποίηση δηλαδή- δεν αποτελεί προβληματισμό συνήθως για τους άνδρες άνω των 50 ετών. Η δυσκολία έγκειται στις συναισθηματικές προεκτάσεις, καθώς η εκσπερμάτιση και ο οργασμός λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα και υπάρχει θετικός συσχετισμός μεταξύ τους. Πολλοί άνδρες λοιπόν με την απουσία αυτού του συσχετισμού νιώθουν ότι βλάπτεται η αίσθηση του ανδρισμού τους.
Οι κάτα καιρούς μελέτες έχουν δείξει ένα ποσοστό ανδρών από 40% έως 100% αναφέρουν σημαντική μείωση στην σεξουαλική τους ικανοποίηση όταν δεν εκσπερματίζουν.
Η Δρ. de Kort συνεχίζει: «Αυτό ισχύει και για τις γυναίκες συντρόφους των ασθενών, οι οποίες σε έρευνα 240 ατόμων ανέφεραν ότι η εκσπερμάτιση του συντρόφου τους είναι πάρα πολύ σημαντική σε ποσοστό 50,43%»
«Όταν λάβαμε τον όρκο του Ιπποκράτη, ορκιστήκαμε να απέχουμε από το να κάνουμε μη απαραίτητη ζημιά στους ασθενείς μας. Σε αυτό το πλάισιο λοιπόν είναι καθήκον μας να διασώζουμε την εκσπερμάτιση όταν αυτό είναι εφικτό».
Η de Kort περόλα αυτά συμφωνεί με τον Hermanns ότι οι ασθενείς πρέπει να είναι απόλυτα και λεπτομερώς ενημερωμένοι πριν πάρουν την οποιαδήποτε απόφαση.
Λιγότερο από το 30% των ανδρών που υπεβλήθεισαν σε επέμβαση για την αντιμετώπιση συμπτωμάτων ΚΥΠ, ανέφεραν ακολούθως δυσλειτουργίες εκσπερμάτισης σύμφωνα με μια έρευνα του 2016, κάτι που σημαίνει ότι το 70% υποβλήθηκε σε τεχνικές που διατήρησαν την εκσπερμάτιση τους.
Σύμφωνα μάλιστα με μελέτη του 2019, ο κίνδυνος δυσλειτουργίας έδειξε να είναι ακόμα χαμηλότερος σε όσους έκαναν επέμβαση με GreenLight laser (αναλογία κινδύνου 0,71) και με εμβολισμό των προστατικών αρτηριών (αναλογία κινδύνου 0,73) απ’ότι με την «κλασική» διουρηθρική προστατεκτομή (TURP), αν και πρέπει να σημειωθεί ότι η διαφορά δεν ήταν στατιστικώς σημαντική.
Η εκσπερμάτιση ήταν επίσης ελαφρώς καλύτερη μετά από προστατική ουρηθρική ανύψωση όπως έδειξε μια ακόμα έρευνα του 2019, όμως υπήρχε ένα σοβαρό μειονέκτημα: η προστατική ουρηθρική ανύψωση ήταν λιγότερο αποτελεσματική όσον αφορά την ανακούφιση των συμπτωμάτων.
Σε μια τρίτη μελέτη του 2019, η υδροαφαίρεση έδειξε καλύτερα αποτελέσματα στην διατήρηση της εκσπερμάτισης από την διουρηθρική προστατεκτομή και η θεραπευτική της αποτελεσματικότητά ήταν ανάλογη με αυτή.
Σύμφωνα με την de Kort, κάποιες από τις νέες τεχνικές μπορούν να διατηρήσουν την εκσπερμάτιση αλλά αυτό μπορεί να αποβεί σε βάρος της ανακούφισης από τα συμπτώματα και όπως συμπληρώνει ο Hermanns χρειάζονται συγκριτικές μελέτες με ομάδες ελέγχου στις οποίες ο χρόνος παρακολούθησης θα είναι μεγαλύτερος από 3-6 μήνες που συνήθως συναντάμε.
Οι ασθενείς θα πρέπει να είναι ενήμεροι και συνειδητοποιημένοι ότι οι επεμβάσεις δεν έρχονται ποτέ με κάποιου είδους εγγύηση, όσο υψηλά ποσοστά επιτυχίας και αν παρουσιάζουν.
