Οι άνδρες με τοπικό καρκίνο του προστάτη, ειδικά όσοι υπόκεινται σε ριζική προστατεκτομή, αναφέρουν γενικά χειρότερη ποιότητα ζωής από τους άνδρες που δεν έχουν νοσήσει, σύμφωνα με νέα έρευνα.
Η Δρ. Carolyn G. Mazariego του Cancer Council NSW και του Πανεπιστημίου του Sidney Αυστραλίας αναφέρει: «Όλες οι κατάλληλες θεραπευτικές προσεγγίσεις πρέπει να συζητούνται κατά την λήψη αποφάσεων, λαμβάνοντας υπόψη το τις προσδοκίες μετά την θεραπεία και τις προτιμήσεις των ασθενών, πάντα σε συσχέτιση με τις ανεπιθύμητες παρενέργειες».
Οι δείκτες επιβίωσης για τον τοπικό καρκίνο του προστάτη τπερβαίνουν το 95% στην 15ετία, συνεπώς οι επιπτώσεις στην ποιότητα της ζωής του ασθενούς είναι πολύ σημαντικές. Παρόλα αυτά πρέπει να τονιστεί ότι λίγες μελέτες έχουν αξιολογήσει την ποιότητα ζωής και την επιβίωση σε χρονικό ορίζοντα μεγαλύτερο των 10 ετών μετά την αρχική διάγνωση.
Για να εντρυφήσει περαιτέρω στο θέμα, η Δρ. Mazariego και οι συνεργάτες της χρησιμοποίησαν δεδομένα από 502 ασθενείς και ομάδα ελέγχου 103 ατόμων που είχαν συμπληρώσει ερωτηματολόγια μέχρι και 15 χρόνια από την αρχική διάγνωση σαν μέρος της New South Wales Prostate Cancer Care and Outcomes Study .
«Η παρούσα είναι η πρώτη μελέτη που περιλαμβάνει ομάδα ελέγχου υγιών ανδρών για σύγκριση ˙ αυτό μας επιτρέπει να κατανοήσουμε σε όλη του την έκταση το πόσο πολύ επηρεάζονται οι άνδρες, ακόμα και από την διάγνωσή τους με καρκίνο του προστάτη» εξηγεί η Δρ. Mazariego.
Μεταξύ των ανδρών με τοπικό καρκίνο του προστάτη, το 66% αντιμετωπίστηκε με ριζική προστατεκτομή (58% εξ αυτών με διατήρηση των νεύρων της στύσης) το 9% με ακτινοθεραπεία, το 9% με ορμονοθεραπεία, το 5% με βραχυθεραπεία και το 11% βρισκόταν σε ενεργή επιτήρηση.
Η στυτική δυσλειτουργία ήταν η κοινή συνισταμένη σε όλες τις θεραπείες και επέμεινε καθόλη την διάρκεια της παρακολούθησης με την συχνότητα να είναι από 62,3% στους ασθενείς σε ενεργή παρακολούθηση έως και 83% στους ασθενείς που είχαν υποστεί ριζική προστατεκτομή, σε σύγκριση με το 42,7% της ομάδας ελέγχου.
Σε γενικές γραμμές, οι σεξουαλικές διαταραχές ήταν πιο έντονες μετά την ριζική προστατεκτομή (ανεξάρτητα των τεχνικών διατήρησης των νεύρων της στύσης) και τα συμπτώματα αυτά ήταν πιο έντονα κατά τα πρώτα χρόνια της παρακολούθησης.
Οι περισσότερες ομάδες ασθενών επέδειξαν σταδιακή βελτίωση μετά τον πρώτο χρόνο σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου εκτός των ανδρών που αντιμετωπίστηκαν με βραχυθεραπεία υψηλής δόσης, οι οποίοι ανέφεραν πολύ μικρή βελτίωση καθ’ όλη την εκ των υστέρων παρακολούθηση, όπως αναφέρουν η ερευνητική ομάδα.
Η ακράτεια ούρων επίσης ήταν πολύ κοινό σύμπτωμα, ειδικά μεταξύ των ασθενών που υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση. Σε αυτή την ομάδα υπήρξε μια σχετική βελτίωση στην πενταετία αλλά κατόπιν παρατηρήθηκε επιδείνωση της ακράτειας στα 10 και τα 15 χρόνια μετά την επέμβαση.
Τα προβλήματα εγκράτειας έδειξαν να είναι σημαντικά πιο έντονα στους ασθενείς που υποβλήθηκανσε σε βραχυθεραπεία υψηλής δόσης ή ορμονοθεραπεία σε σχέση με την ομάδα ελέγχου αν και κατά το 15ο έτος η διαφορά παρέμεινε κλινικά και στατιστικά σημαντική μόνο στην ομάδα που είχε αντιμετωπιστεί με ορμονοθεραπεία.
