Η ριζική προστατεκτομή και η ακτινοθεραπεία είναι δύο συχνές θεραπείες για την αντιμετώπιση του καρκίνου του προστάτη. Μετά από κάθε θεραπεία οι περισσότεροι άνδρες εμφανίζουν κάποιον βαθμό στυτικής δυσλειτουργίας, ο οποίος μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ποιότητα ζωής τους.
Οι θεραπείες της στυτικής δυσλειτουργίας περιλαμβάνουν την αγωγή με αναστολείς της φωσφοδιεστεράσης τύπου 5, τη χρήση συσκευών κενού, και τις ενδοσηρραγγώδεις ενέσεις. Εάν οι θεραπευτικές αυτές προσεγγίσεις δεν έχουν αποτέλεσμα το επόμενο βήμα είναι συνήθως το χειρουργείο πεϊκής πρόθεσης.
Κάποιοι ουρολόγοι δε συμφωνούν με τη διεξαγωγή του χειρουργείου πεϊκής πρόθεσης μετά από ακτινοθεραπεία, καθώς η καταστροφή του υγιούς ιστού και η περιορισμένη ικανότητα επούλωσής ενδέχεται να αυξήσουν τον κίνδυνο λοίμωξης ή διάβρωσης. Οι προφλεγμονώδεις επιπτώσεις της ακτινοθεραπείας μπορούν να εμφανιστούν αμέσως μετά τη διεξαγωγή της ή μετέπειτα.
Μια νέα μελέτη λοιπόν είχε ως σκοπό να εξετάσει εάν οι άνδρες που υποβάλλονται σε χειρουργείο πεϊκής πρόθεσης μετά από ακτινοθεραπεία έχουν αυξημένα ποσοστά δεύτερου χειρουργείου είτε για την αφαίρεση της πρόθεσης είτε για τη διόρθωσή της, σε σύγκριση με τους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε χειρουργείο πεϊκής πρόθεσης μετά από ριζική προστατεκτομή.
Στη μελέτη συμμετείχαν άνδρες με μη μεταστατικό καρκίνο του προστάτη, οι οποίοι υποβλήθηκαν είτε σε ριζική προστατεκτομή είτε σε ακτινοθεραπεία. Οι άνδρες που είχαν λάβει ανοσοενισχυτική θεραπεία καθώς και όσοι έλαβαν τεχνητό σφιγκτήρα της ουρήθρας αποκλείστηκαν από τη μελέτη.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, 350 άνδρες με μέση ηλικία τα 71 έτη υποβλήθηκαν σε χειρουργείο πεϊκής πρόθεσης μετά από ακτινοθεραπεία και 653 με μέση ηλικία τα 74 έτη μετά από ριζική προστατεκτομή. Ο μέσος όρος παρακολούθησης όλων των ανδρών ήταν οι 50 μήνες. Οι συνυπάρχουσες νοσηρότητες όπως είναι η υπέρταση, ο διαβήτης, η στεφανιαία νόσος, η περιφερική αγγειακή νόσος και η χρόνια νεφρική νόσος ήταν συχνότερες στην ομάδα της ακτινοθεραπείας. Τα ποσοστά διορθωτικού χειρουργείου ήταν για την ομάδα της ακτινοθεραπείας 4.9% στις πρώτες 90 ημέρες, 8.6% στον πρώτο χρόνο και 13.1% στα 3 χρονιά. Για την ομάδα της ριζικής προστατεκτομή τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 5.4%, 7.3% και 11.1%. Οι διαφορές δεν ήταν στατιστικά σημαντικές σε καμία χρονική στιγμή, ενώ η διακύμανση των ποσοστών δεύτερου χειρουργείου ήταν παρόμοια με αυτήν προηγούμενων μελετών.
Αστοχία υλικού παρατηρήθηκε στο 58% των ανδρών στην ομάδα της ακτινοθεραπείας και στο 64% των ανδρών στην ομάδα της ριζικής προστατεκτομής, ενώ τα ποσοστά λοίμωξης ήταν παρόμοια και στις δυο ομάδες.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, οι άνδρες που υποβάλλονται σε ακτινοθεραπεία για την αντιμετώπιση μη μεταστατικού καρκίνου του προστάτη δεν έχουν αυξημένο κίνδυνο να χρειαστούν δεύτερο χειρουργείο για την αφαίρεση ή διόρθωση της πεϊκής πρόθεσης σε σύγκριση με τους άνδρες που έχουν υποβληθεί σε ριζική προστατεκτομή. Επίσης ο χρόνος από την ακτινοθεραπεία ή τη ριζική προστατεκτομή μέχρι το χειρουργείο της πεϊκής πρόθεσης δε βρέθηκε να σχετίζεται με τα ποσοστά δεύτερου χειρουργείου. Σημαντικό είναι μάλιστα να αναφερθεί ότι δε βρέθηκαν στατιστικά σημαντικές διάφορες ως προς την πιθανότητα δεύτερου χειρουργείου στις δύο ομάδες, παρά τη μεγαλύτερη ηλικία και την αυξημένη πιθανότητα συνοσηρότητας που χαρακτήριζε την ομάδα την ακτινοθεραπείας.
Τέλος, οι συγγράφεις αναφέρουν ότι το χειρουργείο πεϊκής πρόθεσης μπορεί να θεωρηθεί μια ασφαλής επιλογή για την αντιμετώπιση της στυτικής δυσλειτουργίας σε άνδρες που έχουν υποβληθεί σε ακτινοθεραπεία για τη θεραπεία του μη μεταστατικού καρκίνου του προστάτη.
Πηγή: andrologia.gr
