Ο Βασίλης Καρυοφιλλίδης αφηγείται την ιστορία του για το ταξίδι με το ποδήλατό του από την Αθήνα στην Τραπεζούντα και πίσω, με σκοπό να ζωντανέψει και να ξαναθυμίσει σε όλους μας λεπτό προς λεπτό την εμπειρία του, ένα χρόνο μετά, στην Αλησμόνητη πατρίδα τον Πόντο.
«Η Παναγία Σουμελά 16 αιώνες πριν πέταξε με θαυματουργό τρόπο από το σημείο αυτό της Αθήνας. Με τη βοήθεια αγγέλων κι εγώ 16 αιώνες μετά, θα ποδηλατήσω στα χνάρια Της…»
Με αυτά τα λόγια, πριν ένα χρόνο ακριβώς ο Βασίλης Καρυοφυλλίδης ξεκίνησε το τολμηρό του εγχείρημα. Ήταν 10 Σεπτεμβρίου του 2012 όταν ξεκίνησε από το Νέο Μουσείο Ακρόπολης με μοναδικό εφόδιό του το ποδήλατό του, για την Παναγία Σουμελά στην Τραπεζούντα του Πόντου. Με τη στήριξη της οικογένειας και των φίλων του, αλλά με τη φλόγα της αγάπης για την ιδιαίτερη πατρίδα του, να καίει μέσα του, πήρε το δρόμο για την γη των προγονών του, τον Πόντο. Πολλοί πίστεψαν ότι δεν θα τα κατάφερνε, όμως τελικά, το προσκυνηματικό του ταξίδι έμελλε να πάρει τεράστιες διαστάσεις και διεθνή χαρακτήρα.
Αφού ποδηλάτησε για πάνω από 62 ημέρες, πραγματοποιώντας περίπου 4.200 χμ και περνώντας περισσότερα από 400 χωριά και πόλεις σε Ελλάδα και Τουρκία, επέστρεψε τελικά στην Αθήνα στις 11 Νοεμβρίου έχοντας πραγματοποιήσει το όνειρό του.
Ακλουθεί η συνέντευξη στο Pontos-News.Gr:
Πώς πήρες την απόφαση να πραγματοποιήσεις το ταξίδι σου στον Πόντο με ποδήλατο; Ένα εγχείρημα ομολογουμένως δύσκολο αλλά και συνάμα ιδιαίτερο.
Β. Κ: Από το 2010 που είμαι άνεργος και που έδωσε άδεια το τουρκικό κράτος για τέλεση θρησκευτικής λειτουργίας στη μονή Σουμελά, με βασάνιζε ένα θέμα κάθε Δεκαπενταύγουστο: γιατί να μην μπορώ να πάω κι εγώ εκεί στη Θεία Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά στην Τραπεζούντα, γιατί να μην έχω χρήματα να πάω. Λίγες μέρες μετά τις 15 Αυγούστου το 2012 είπα: «θα πάω με ότι διαθέτω», με το ποδήλατό μου και την πίστη μου!
Μίλησα με έναν φίλο μου και του πρότεινα να πάμε παρέα, ο οποίος διστακτικά αποδέχτηκε. Στη συνέχεια μου πρότεινε να βρούμε χορηγούς, πράγμα που εγώ δεν ήξερα πως να ζητήσω το οτιδήποτε. Από την αρχή δεν ήθελα να πάω με αυτό το κριτήριο. Οι χορηγοί δεν αξιώθηκαν να μας δώσουν ούτε μια βίδα για το ποδήλατο, (αν και δεν ζητούσαμε οικονομική ενίσχυση). Αφιέρωσα σχεδόν μια εβδομάδα χωρίς αποτέλεσμα. Οπότε ο φίλος μου δεν ακολούθησε και ξεκίνησα να το σχεδιάζω μόνος με τις δυνάμεις που διέθετα που ήταν σχεδόν εξολοκλήρου ψυχικές και σωματικές.
Επειδή δεν ήθελα να χρονοτριβήσω, είπα 10 Σεπτεμβρίου θα φύγω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης των Αθηνών. Και έτσι έγινε!
Το ταξίδι μου, για όλους ήταν και είναι δύσκολο, για μένα όμως, εάν είχα χρήματα, θα το ξανά έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη και ειλικρινά δεν κουράστηκα. Έγινε ιδιαίτερο και απέκτησε παγκόσμιο χαρακτήρα από ένα ταπεινό προσωπικό προσκύνημα που δεν ήθελα να πάρει διαστάσεις (επίσης στο θέμα της ενημέρωσης με πίεσε κόσμος να το προβάλλω). Ταυτίστηκε πολύς κόσμος μαζί μου. Ειδικά όταν μπήκα στην Τουρκία, με υποδέχτηκαν μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης και σε κάθε πόλη σχεδόν έδινα συνέντευξη. Μιλούσαν για μένα στην Αραβία, την Αμερική, την Αυστραλία, Γερμανία, Ρωσία, σταμάτησε πούλμαν στη μέση του πουθενά στην Τουρκία για να φωτογραφηθούν Έλληνες από τη Γεωργία μαζί μου που είχαν ακούσει στην Ελλάδα για το εγχείρημά μου.
Αυτό ήταν το ιδιαίτερο…. Η ταύτιση του κόσμου με έναν άγνωστο. Ο ίδιος σκοπός, να πατήσουμε τα Άγια Χώματα της ματωμένης πατρίδας μας με οποιονδήποτε τρόπο. Από την άλλη, ο τουρκικός λαός να μένει έκπληκτος και να θαυμάζει με απορία. Ήταν σαν εξωπραγματικό αυτό που έκανα γι’ αυτούς…
Ένα τέτοιο ταξίδι και ιδιαίτερα με ποδήλατο, χρειάζεται πολύ καλή προετοιμασία και οργάνωση. Πού έδωσες μεγαλύτερη προσοχή;
B. K: Δεν ακολούθησα ούτε ποδηλατική διατροφή, ούτε ασκήσεις έκανα. Ενδεικτικά να σας πω πως πριν τα 4.250 χλμ που διένυσα, τα περισσότερα που έκανα μέτραγαν σε 150 χλμ εντός της Αθήνας. Οπότε καταλαβαίνεις πως ούτε αθλητής είμαι ούτε έκανα κάτι ιδιαίτερο για να ανταπεξέλθω. Ποδηλάτησα απλά, προσευχόμουν και τραγουδούσα,(αναφέρει χαμογελώντας). Άρα, δεν ακολούθησα ποδηλατική προετοιμασία. Όσον αφορά τον εξοπλισμό, πήρα ρούχα ποδηλατικά και μη, φαρμακείο, εργαλεία και τα παρελκόμενα σε περίπτωση βλάβης του ποδηλάτου, χάρτες και ένα βιβλίο, σκηνή, -την οποία άφησα όταν έβγαινα από Ελλάδα γιατί στην Τουρκία απαγορεύεται αυστηρά το δημόσιο κάμπινγκ-, υπόστρωμα, sleeping bag, σπρέυ για την αλυσίδα. Μερικές φορές αγόραζα φρούτα τα οποία τα έτρωγα κατά τη διάρκεια που ποδηλατούσα.
Θα έλεγα πως δεν ήμουν και ιδιαίτερα οργανωμένος όσον αφορά σε προσωπικό επίπεδο γιατί μου αρέσει το αυθόρμητο. Το μη στημένο… Να αυτοδημιουργώ!!! Να μην ακολουθώ συγκεκριμένα πράγματα και καταστάσεις…. Γι’ αυτό και απόλαυσα περισσότερο από κάθε άλλο αυτό το ταξίδι. Γιατί η απόλυτη οργάνωση θα με περιόριζε!
Μεγαλύτερη προσοχή δεν έδωσα κάπου τότε, όλα λίγο πολύ το ίδιο ήταν. Την μεγαλύτερη προσοχή την δίνω τώρα, στους ανθρώπους…
Δυσκολίες – αναποδιές συνάντησες στο ταξίδι σου; Τι έκανες; Πώς τις ξεπέρασες;
Β. Κ: Δυσκολίες και αναποδιές όχι, δεν θα τις έλεγα έτσι. Εμπειρίες θα τις ονόμαζα! Ας πούμε μόνο δυο φορές που έπαθα λάστιχο έξω από την Κωνσταντινούπολη. Κάποιες φορές είπα στην Ελλάδα “κουράστηκα” αλλά ήταν σκέψεις των 5 λεπτών γιατί τελικά πραγματικά δεν κουράστηκα.
Σε μερικές περιοχές της Τουρκίας είχα πρόβλημα επικοινωνιακό, την λύση όμως έδιναν ως δια μαγείας ποντιόφωνοι! Αυτό πραγματικά ήταν σοκαριστικό και το χαιρόμουν. Ήταν σαν να έπαιζα κάποιο τυχερό παιχνίδι και να κέρδιζα.
Στην Τραπεζούντα, οι μυστικές υπηρεσίες με παρακολουθούσαν σε ελεεινό βαθμό. Σε εκνευριστικό θα έλεγα. Σε σημείο που να τους αναφέρω ότι ενοχλούμαι από τη στάση τους (παρακολουθούσαν και θέλανε να μάθουνε πληροφορίες φίλων από Αθήνα, Κωνσταντινούπολη, Τραπεζούντα, πώς γνωριζόμαστε, τα στοιχεία τους, ποιό είναι το πρόγραμμά μου κλπ). Επίσης θυμάμαι σε μια κατηφόρα να φυσά μεγάλη κόντρα και να κάνω πετάλι για να κατηφορίσω… Πολύ ψυχοπλακωτικό!
Και λίγο έξω από την Κωνσταντινούπολη που έψαχνα να βρω το σημείο που θα κοιμηθώ, με ρωτά ένας ασφαλίτης για την ταυτότητά μου και μου ζητά να τον ακολουθήσω. Εκεί ένωσα κάπως περίεργα και αναρωτήθηκα: «Πράκτορας είναι;» Μετά από αυτόν, είχα συνέχεια σχεδόν αστυνομία δίπλα μου για την ασφάλειά μου και την παρακολούθησή μου.
Δυστυχώς αντιμετώπισα και ένα πρόβλημα με τον τένοντα στο πόδι μου στην Αλεξανδρούπολη. Δεν έδωσα και πολύ σημασία τότε και μετά το πλήρωσα ακρίβα στην Τραπεζούντα που χρειάστηκε να μου βάλουν γύψο.
Όταν έχασα τον χάρτη σε σημείο περίεργο, στη μέση του πουθενά, και ήταν 50 μέτρα πίσω μου!!! Στην Ρεδαιστό, στην επιστροφή, τον έχασα μια και καλή.
Ένα τελευταίο πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν αυτό της διατροφής. Λιμοκτονούσα (λέει χαμογελώντας) στην Τουρκία! Στην Κωνσταντινούπολη και στην Τραπεζούντα έφαγα καλά!
Ένιωσες καθόλου φόβο στην διάρκεια του ταξιδίου σου;
Β. Κ: Φόβο καθόλου! Απλά ορισμένες φορές ένιωθα περίεργες αύρες από ανθρώπους. Έβλεπα αστυνομικούς να μιλάνε έντονα μπροστά μου με φίλους τους ή με πολίτες και καταλάβαινα ότι μιλούσαν για εμένα αλλά υπήρχαν άνθρωποι που με υπερασπιζόντουσαν.
Ποια ήταν η αντιμετώπιση των Τούρκων απέναντι σου;
B. K: Θεωρώ πως ο τουρκικός λαός (τον έζησα 35 ημέρες σε καθημερινή βάση) δεν έχει τίποτα να χωρίσει με εμάς. Μιλώ για τον απλό αγνό και καθαρό λαό. Ένιωσα την φιλοξενία τους όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Σε κάθε πεταλιά και ένας άγνωστος να με προσκαλέσει για τσάι ή φαγητό, ακόμα και φιλοξενία για διανυκτέρευση, βλέποντας την πινακίδα στο ποδήλατο ή ενημερώνοντάς τους ότι έρχομαι από Αθήνα για πάω προς την Τραπεζούντα. Από απλό κόσμο στο δρόμο, μέχρι αστυνομικούς, διευθυντές και αντιδημάρχους, μοιραζόμουν αυτή την εμπειρία. Όταν μιλούσα για Τραπεζούντα, ήταν η λέξη κλειδί θαρρώ για να γίνει η επικοινωνία μας πιο οικεία…
Σταματούσε κόσμος για να φωτογραφηθεί μαζί μου, να με φιλήσει, να μου δώσει χρήματα, να μου ευχηθεί, να με ταΐσει, να ξαποστάσω λίγο στο σπίτι του, στο μαγαζί τους, σε κάποιο πυροσβεστικό σταθμό στην Τουρκία!
Όσον αφορά το πολιτικό κομμάτι και επειδή πάντα περνούσα θρησκευτικά μηνύματα, ποδηλατικά, περιβαλλοντολογικά, συμφιλίωσης κλπ, τόνιζα ότι η ιστορία δεν είναι αυτή που διδάσκονται ούτε εκεί, ούτε εμείς στην Ελλάδα. Είναι πολύ διαφορετική. Αφόπλιζα κάποιον να πει κάτι άλλο, διαφορετικό και αναληθές. Μιλούσα για σφαγές σε κάποιες περιπτώσεις και όχι για πόλεμο που μου έλεγαν αυτοί. Μιλούσα για τον Κεμαλ τους που τον έχουν ήρωα, μα εγώ τους τόνιζα πως για εμάς είναι κάτι πάρα πολύ αρνητικό. Αυτά δίχως να τους προκαλέσω
Συνάντησες Πόντιους εκεί; Τι σου είπαν; Σου μίλησαν ποντιακά;
Β. Κ: Πόντιους συνάντησα στα πιο απίθανα μέρη! Βασικά έχουν μείνει βαθιά χαραγμένοι στην μνήμη μου ένας κύριος στην Σαμψούντα, ήταν προϊστάμενος σε φαστ φουντ το οποίο μετά από λάθος υπαλλήλου ήλθε να με εξυπηρετήσει και υπήρξε τέλεια ποντιακή επικοινωνία. Με κέρασε παγωτό, αναψυκτικό και κάτι να φάω.
Στην Κωνσταντινούπολη την ώρα που βιντεοσκοπώ και σχολιάζω πάνω στο φέρι μπότ, ξαφνικά ένας τεμέτερον ας σην Γαλίαναν καλατσεύομε….. Είχαμε και κοινό γνωστό, τον οποίον και πήρε τηλέφωνο και μιλήσαμε.
Ένα άλλο περιστατικό που δεν θα ξεχάσω είναι στη Σινώπη που όταν ένας με είδε στο δρόμο να τραβάω ελληνικά κτίρια, με παρότρυνε να τον ακολουθήσω σε ένα σχολείο. Τεμέτερον κι ατός. Με πήγε στο σχολείο του γιού του και οι στιγμές που έζησα εκεί απλά ήταν από τις συγκλονιστικότερες του ταξιδιού μου. Τα παιδιά ενός δημοτικού από την Σινώπη του Πόντου στέλνανε μήνυμα στην Αθήνα της Ελλάδας… «Bize her yer Atina»! (Κάθε έδρα είναι Αθήνα) Παραλλαγή του συνθήματος της ομάδας της Τραπεζούντας «bize her yer Trabzon».
Έμεινα έκπληκτος στην Τραπεζούντα όταν είδα ανθρώπους να βαφτίζονται Χριστιανοί χωρίς να φοβούνται να δείξουν τη θρησκεία τους προς τα έξω φορώντας σταυρούς.
Επίσης, αυτό που σχολίαζαν για την περιοχή ήταν: «εδώ δεν είναι ούτε Ελλάδα ούτε Τουρκία, εδώ είναι Πόντος»
Τέλος μια συγκλονιστική στιγμή που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι από νοσοκομείο στην Τραπεζούντα, όταν ασθενής μου λέει πάνω σε συζήτηση, «αυτά τα χώματα σας ανήκουν», μου το μετέφρασαν και απλά έπαθα σοκ.
Τι αποκόμισες από το ταξίδι; Θα το ξαναέκανες;
Β. Κ.: Όπως είπα και στην αρχή αν είχα χρήματα χωρίς δεύτερη σκέψη θα ήμουν εκεί, στον Πόντο ξανά! Αλλά η ανεργία έχει και τα καλά της (άπλετο ελεύθερο χρόνο) και τα κακά της (έλλειψη χρημάτων). Έγινα πιο έμπειρος στη ζωή! Έμαθα να ζω διαφορετικά και να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα με έναν άλλο τρόπο και αυτό επηρέασε θετικά την καθημερινότητά μου. Απέκτησα φίλους και δημοσιότητα, αλλά κρατώ τους φίλους και αγνοώ όσους με προσέγγισαν λόγω της δημοσιότητας. Αλλά ας μην χαλάσω αυτό το ωραίο άρθρο, μετά από ένα χρόνο ας ξαναθυμηθούμε αυτές τις συγκλονιστικές στιγμές που ΖΗΣΑΜΕ μέσα από τα μάτια μου και τον φακό μου.
Τώρα με τι ασχολείσαι; Μίλησέ μας για την καθημερινή ζωή σου.
Β. Κ: Αυτή τη στιγμή ζω μια ήρεμη ζωή στην Αθήνα, δίχως δουλεία. Το ποδήλατο εξακολουθώ να το έχω μέσo μετακίνησης. Ήδη έχω παροτρύνει φίλους και αγνώστους και μετά από αυτό το ταξίδι αγόρασαν και εκείνοι ποδήλατα. Χαίρομαι διπλά για αυτό!
Πλέον αξιοποιώ τον ελεύθερο χρόνο μου ως δάσκαλος σε ποντιακούς χορούς. Ανέλαβα χοροδιδάσκαλος του Συλλόγου Ποντίων Ασπροπύργου «Οι Ακρίτες του Πόντου» άνευ αποδοχών. Είχα σκοπό να γράψω ένα ημερολόγιο και αργότερα ένα βιβλίο και τελικά απλά έχω απογοητευθεί με κάποιους που έχουν άμεση σχέση με το ταξίδι. Όπως και να έχει στο μέλλον θα δείξει… Και για να μην είμαι αινιγματικός, στο ταξίδι είχαν ενθουσιαστεί όλοι και τώρα ξαφνικά κάποια πρόσωπα ούτε που μου μιλάνε…
Θέλεις να απευθυνθείς ή να ευχαριστήσεις κάποιους;
Β. Κ.: Ευχαριστώ για ακόμη μια φορά το αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ και τις τουρκικές αρχές για τη συνοδεία τους που μερίμνησαν για την ασφάλειά μου. Ευχαριστώ όλη την ομάδα του Pontos-Νews για την στήριξη, τη Ζυθοποιία Μακεδονίας Θράκης ΒΕΡΓΙΝΑ, το Acharnorama, το Πατριαρχείο, το Ελληνικό προξενείο της Κωνσταντινούπολης, τον πρώτο ποντιακό διαδικτυακό σταθμό της Αθήνας Radio Kementzetzis.
Ευχαριστώ όλους τους ποντιακούς συλλόγους που με φιλοξένησαν και με υποδέχτηκαν.
Τον Δήμο της Δράμας και την διαδικτυακή zougla.
Ευχαριστώ τις μεμονωμένες οικογένειες που με φιλοξένησαν στα σπίτια τους. Ευχαριστώ την οικογένεια μου, τους φίλους Ευγενία, Έλενα, Ελένη, Κωστή, Θοδωρή, Ιάσωνα και Τασούλα. Την πρώτη μπλούζα που έφτιαξα στην φίλη μου Ελένη και Σίσσυ, το φαρμακείο που μου χορήγησε εξοπλισμό, τον φίλο Στέφανο, Αλέξη, Ιωάννα, Χρήστο, Παναγιώτη…. Τους ποδηλατικούς συλλόγους, ομίλους αλλά και μεμονωμένους ποδηλάτες για την παρέα και συνοδεία τους…
Πηγή: Pontos News
Δείτε ακόμη: Εκπλήρωσε το όνειρό του – Έφθασε στην Τραπεζούντα με… ποδήλατο!
Επιμέλεια: Σωτήρης Σκουλούδης
