Σε αυτή τη στήλη αναρτώνται αδημοσίευτα ποιήματα σύγχρονων Ελλήνων ποιητών. Τέταρτη ενότητα «Τα αντικείμενα στην ποίηση». Φιλοξενούμενος σήμερα ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος.
Επιμέλεια: Γιώργος Αλισάνογλου
Το ρολόι
Με προσπέρασε στον δρόμο βιαστική
μ’ ένα βαρύ σακίδιο στον ώμο, για το γυμναστήριο,
και δυο ξανθές κοτσίδες ν’ ανεμίζουν πίσω της.
Μια στιγμή μόνο που στάθηκα,
για ν’ αναπνεύσω με τα μάτια μου κλειστά
τον αέρα που μύριζε από το πέρασμά της,
ήταν αρκετή για να προλάβει εκείνη να χωθεί
στα σκαλοπάτια που οδηγούνε στο μετρό
και να χαθεί για πάντα.
Μα ποιητής σημαίνει
να μην αναγνωρίζεις την απώλεια.
Μπήκα στο πρώτο ωρολογοποιείο που συνάντησα
και ζήτησα από την υπάλληλο
να μου ρυθμίσει το παλιό μου ρολόι
μισή ώρα νωρίτερα,
ίσα για να προλάβω το κορίτσι που χάθηκε
προτού να κλείσει οριστικά o χρόνος πίσω μας.
Δεν μπόρεσα, ως συνήθως, να ερμηνεύσω
το χαμόγελό της όταν, αντί γι’ άλλη απάντηση,
μού έδειξε ένα επετειακό Chopard Mille Miglia
με κάσα από ροζ χρυσό 18K, λευκό καντράν,
τρεις μετρητές χρονογράφου
και κουρδιστό μηχανισμό από 300 εξαρτήματα.
Μου κόπηκε η ανάσα.
Θα το πάρω, ψιθύρισα και έτρεξα στην απέναντι καφετέρια
να γράψω ένα αθάνατο ποίημα για να μπορέσω να πληρώσω.
Το σκοινί
Δεν θυμάμαι πια αλλά υποθέτω
θα με είχες πάει πρώτη μέρα στο σχολείο μου
και στο βόλεϊ, λίγο καιρό αργότερα, ή στ’ αγγλικά
και τα καλοκαίρια που δεν είχα διαβάσματα
θα με έπαιρνες καμιά φορά μαζί σου στη δουλειά
ή σ’ εκείνο το χωράφι που είχαμε στο χωριό
για να σκάψουμε και να ποτίσουμε το περιβόλι
ή να μαζέψουμε τ’ αμύγδαλα απ’ τα δέντρα
και όταν κάπνιζα κρυφά, θα με μάλωνες
σίγουρα,
μα ούτε κι αυτό το θυμάμαι.
Θυμάμαι το φως που δεν άναβε εκείνο το βράδυ
μες στο δωμάτιο που ήταν κάποτε το παιδικό μου.
Είχες ξεκρεμάσει το φωτιστικό
για να δέσεις το σκοινί,
που τόσα χρόνια είχαμε
κάτω στην αποθήκη
μπερδεμένο και αχρησιμοποίητο.
Το φως που δεν άναβε, αυτό θυμάμαι μόνο,
και το φεγγάρι απ’ το παράθυρο πίσω σου
που φώτιζε την αιωρούμενη σκιά σου.
Ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται ως εκπαιδευτικός. Έχει οικογένεια, γράφει και διαβάζει πολύ, μαγειρεύει, μεταφράζει και φροντίζει τον σκύλο του. Έχει εκδώσει το πεζογράφημα Μικρά Ικαρία (εκδ. Ηλέκτρα, 2005), ποιήματα στον συλλογικό τόμο Ελεύθερη πτήση, ελεύθερη πτώση (εκδ. Οξύ, 2011) και τις ποιητικές συλλογές Γράμματα σ’ έναν πολύ νέο ποιητή (εκδ. Πόλις, 2012), Μια λεπτομέρεια που κανείς δεν την παρατηρεί (εκδ. Free Thinking Zone, 2013) και Τι κοιτάζει στ’ αλήθεια ο ποιητής (εκδ. Πόλις, 2016).
