Ο μεγάλος κριτικός της ρωσικής κλασικής λογοτεχνίας Βησσαρίων Μπελίνσκι έγραφε κατά το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα: Ένα διήγημα είναι ένα μικρό μυθιστόρημα.
Τα πέντε διηγήματα, που περιλαμβάνονται στη συλλογή «Το δάκρυ της Καρυάτιδας», ταιριάζουν στον συγκεκριμένο ορισμό, εφόσον σε κάθε ένα από αυτά ο συγγραφέας περιγράφει το ανθρώπινο δράμα ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Οι ανθρώπινες ιστορίες που αφηγείται ο συγγραφέας, προκαλούν από τις πρώτες κιόλας σελίδες το ενδιαφέρον του αναγνώστη με τη δυναμική της ανάπτυξης των γεγονότων. Η θεματική γραμμή είναι ίσως η πιο δυνατή πλευρά του έργου του, σε βαθμό που δεν μπορεί κανείς να μαντέψει πώς θα τελειώσει η ιστορία που περιγράφεται.
Το βιβλίο ξεκινάει με το ομότιτλο δοκίμιο «Το δάκρυ της Καρυάτιδας» όπου ο συγγραφέας συγκινεί περιγράφοντας τις σκέψεις και τα συναισθήματά του κατά την επίσκεψή του στο Μουσείο της Ακρόπολης. Οι Καρυάτιδες ζωντανεύουν στα μάτια του και θρηνούν τον αποχωρισμό από την αδερφή τους.
Τα διηγήματα που ακολουθούν δίνουν στον αναγνώστη μια εικόνα για τη ζωή στη Σοβιετική Ένωση αλλά και στην Ελλάδα, περιγράφοντας το ανθρώπινο δράμα ανθρώπων της διπλανής πόρτας, αγγίζοντας διάφορα θέματα όπως τον έρωτα και την ερωτική απογοήτευση, την απάτη, την οικονομική κρίση, την ανεργία, την τρομοκρατία, τη μετανάστευση.
Τα τέσσερα δοκίμια διαδραματίζονται στη Ρωσία, και αποπνέουν την ατμόσφαιρα του κομμουνιστικού καθεστώτος δίνοντας πληροφορίες για τη ζωή και τη νοοτροπία των ανθρώπων, ενώ η μία ιστορία διαδραματίζεται στο κέντρο της Αθήνας εν καιρώ οικονομικής κρίσης…
Αξίζει να τονίσουμε ότι το στυλ με το οποίο είναι γραμμένο το βιβλίο εύκολα ερεθίζει τη φαντασία του αναγνώστη.
Εκδόσεις Αγγελάκη
