Την καλλιτεχνική ιστορία του Γιάννη Κουνέλλη εξερευνά η μεγάλη αναδρομική έκθεση που, υπό την επιμέλεια του Germano Celant, φιλοξενείται στο Fondazione Prada, στη Βενετία. Περισσότερα από 60 έργα του, από το 1959 ως το 2015, υπογραμμίζουν στιγμές-κλειδιά της αισθητικής αναζήτησής του και γεννούν έναν διάλογο με το ιστορικό παλάτσο Ca’ Corner della Regina.

Στον πρώτο όροφο του παλάτσο του 18ου αιώνα, οι πρώτες δουλειές του καλλιτέχνη με θέμα τη γλώσσα στο άστυ. Πίνακες που εκτέθηκαν για πρώτη φορά μεταξύ 1960 και 1966, στους οποίους αναπαρίστανται σήματα και πραγματικές φράσεις ή λέξεις από τους δρόμους της Ρώμης. Αργότερα, ο Κουνέλλης μετέφερε μαύρα γράμματα, βέλη και αριθμούς σε λευκό καμβά, χαρτί ή άλλες επιφάνειες, αποδομώντας τη γλώσσα.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Από το 1964 και μετά, τα θέματά του είναι από τη φύση: από ηλιοβασιλέματα ως τριαντάφυλλα (τα τελευταία σε καμβά). Το 1967, αγκαλιάζει το τσιμέντο και στοιχεία από τη φύση (χώμα, κάκτοι, μαλλί, κάρβουνο, βαμβάκι και φωτιά, μεταξύ άλλων).

Ο Κουνέλλης εξερεύνησε και την ηχητική διάσταση των έργων του, μεταφράζοντας τους πίνακές του σε παρτιτούρες που μπορούσαν να τις παίξουν ή να τις χορέψουν (από το 1970 περιέλαβε στα έργα του μουσικό ή χορευτή). Η αναζήτησή του αυτή αντιπροσωπεύεται από δύο έργα του: στο πρώτο, του 1980, μουσικά όργανα είναι συνδεδεμένα με αναμμένα γκαζάκια και σιδερένια καμπανάκια, ενώ κάποιοι φλαουτίστες παίζουν μια σύνθεση του Μότσαρτ. Το δεύτερο, του 2006, είναι ένας πίνακας με νότες από μια σύνθεση του Ιωάννη Σεβαστιανού Μπαχ και ένας μουσικός παίζει, ζωντανά, το έργο.

Ιχνηλατείται, παράλληλα, η συμμετοχή του Κουνέλλη σε εκθέσεις, η οποία συνέβαλε στην εξέλιξη της Arte Povera. Η εγκατάσταση, με την επωνυμία «Untitled (Tragedia Civile) (1975)», είναι μια αυτοπροσωγραφία: φύλλο χρυσού καλύπτει έναν γυμνό τοίχο και μαύρα ρούχα είναι κρεμασμένα σε ένα πορτ-μαντό, υπογραμμίζοντας το δράμα μιας σκηνής που υπαινίσσεται ιστορική κρίση.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης