Τις τελευταίες ώρες, το σινεμά, ο κόσμος της 7ης τέχνης, το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς είναι πως είναι φτωχότερο. Φτωχότερο, γιατί έφυγε από κοντά μας ακόμη ένας δημιουργός ο οποίος συνεισέφερε πολλά, έτσι ώστε το ελληνικό σινεμά να αποκτήσει παγκόσμια υπόσταση και να ξεφύγει από τα στενά σύνορα της ελληνικής επικράτειας.
Αυτό που κατάφερε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ήταν να δώσει μια διαφορετική «ματιά» στον τρόπο κινηματογράφησης, κατάφερε να βάλει το δικό του προσωπικό στίγμα σε μία τέχνη και να το εισαγάγει σε μία κινηματογραφικά δύσκολη και όχι καλά εκπαιδευμένη «αγορά», δημιουργώντας μία ολόκληρη σχολή.
Τα χαρακτηριστικά αργά και μεγάλης διάρκειας, με τον χαρακτήρα ενός ολόκληρου επεισοδίου, αινιγματικά πλάνα, («ο Θίασος» για παράδειγμα, αποτελείται από περίπου 80 πλάνα σε μία ταινία διάρκειας τεσσάρων ωρών), τα καταθλιπτικά τοπία, ο αργός ρυθμός στο μοντάζ και τα μεγάλα διαστήματα χωρίς διαλόγους αποτέλεσαν χαρακτηριστικά γνωρίσματα της τέχνης του.
Αυτό όμως που πραγματικά έκανε τον Αγγελόπουλο να ξεχωρίσει ήταν πως τα πλάνα αυτά ήταν ιδιαιτέρως προσεγμένα και ακριβή, είχαν ιδιαίτερη προσοχή στις λεπτομέρειες, πλάνα που θυμίζουν χορογραφίες δομημένες μέσα σε περίπλοκες σκηνές στις οποίες συμμετέχουν πολλοί ηθοποιοί.
Κάποιοι από εμάς αγαπήσαμε το σινεμά του Θόδωρου Αγγελόπουλου, κυρίως γιατί οι ταινίες του θύμιζαν όνειρα, φανταστικά ταξίδια του μυαλού, ταξίδια που ακροβατούσαν πάνω στα στοιχεία του ρεαλισμού αλλά και του σουρεαλισμού.
Οι ταινίες του πάντα προκαλούσαν «κουβέντα» μεταξύ των κριτικών κινηματογράφου. Κουβέντα που αφορούσε στον ρυθμό, την αισθητική και τη διάρκεια στη ματιά του σκηνοθέτη. Σίγουρα ο Αγγελόπουλος δεν είχε μόνο θαυμαστές αλλά και πολλούς επικριτές τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων. Για τους Βρετανούς κριτικούς κινηματογράφου Derek Malcolm και David Thomson, ο Αγγελόπουλος αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες παγκοσμίως.
Αυτό όμως που κατάφερε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είναι να έχει την παραδοχή ακόμη και των επικριτών του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που απεικονίζεται στα λόγια του Αμερικανού κριτικού κινηματογράφου Roger Ebert, ο οποίος για το «Βλέμμα του Οδυσσέα» είχε πει πως, παρά το ότι τη θεωρώ μια βαρετή ταινία, έχω τον πειρασμό να δώσω στο «Βλέμμα του Οδυσσέα» το πλεονέκτημα της αμφιβολίας, οφείλοντας να εκθειάσω το όραμά του, το θάρρος του, το κουράγιο του και τη διάρκειά του.
Σταθεροί συνοδοιπόροι στο μεγάλο κινηματογραφικό ταξίδι του Θόδωρου Αγγελόπουλου, ο Γιώργος Αρβανίτης και η Ελένη Καραΐνδρου, δύο άνθρωποι που έντυναν με εικόνες και ήχους τη ματιά του σκηνοθέτη, δίνοντάς μας ένα μοναδικό αισθητικό αποτέλεσμα.
Η απώλεια του Αγγελόπουλου δεν είναι μία ελληνική και μόνο απώλεια. Ο θάνατός του είναι ένα γεγονός χωρίς σύνορα, κυρίως γιατί η έβδομη τέχνη, η τέχνη που ταξιδεύει πιο γρήγορα από κάθε άλλη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, έχασε έναν από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς της. Εν κατακλείδι το ευρωπαϊκό σινεμά από σήμερα είναι σίγουρα φτωχότερο.
Δείτε τι έγραψε ο διεθνής Τύπος:
http://www.guardian.co.uk/film/2012/jan/24/filmmaker-theo-angelopoulos-dies-accident
http://www.france24.com/en/20120124-theo-angelopoulos-obituary-motorcycle-eternity-and-a-day-greece
http://news.yahoo.com/greek-filmmaker-theo-angelopoulos-dies-accident-221245864.html
http://www.variety.com/article/VR1118049152.html?cmpid=RSS|News|LatestNews
