Ένα «Φσσστ, μπόϊνγκ…» είναι η Ζωή

 

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Έφυγε ο Κώστας Βουτσάς.

Έφυγε από αυτήν τη ζωή, αλλά ποιος ξέρει για μετά…

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

 

Αν κληθούμε να συμπυκνώσουμε τον Κώστα σε μία λέξη,

είναι βέβαιο ότι θα ομονοούσαμε πως ήταν «Η Χαρά τής Ζωής»·

ο Κώστας είχε την ιδιότητα να μετατρέπει την Περίφραση σε Λέξη.

 

Ένας χαρισματικός άνθρωπος γεμάτος ζωντάνια και χαρά για ζωή,

που έφτανε να γίνεται κίνητρο για την ίδια τη Ζωή,

που έφτανε να γίνεται η χαρά της.

Η Χάρις και η Χαρά ενσαρκωμένες σε έναν άνθρωπο, σε έναν άντρα,

σε έναν γενναιόδωρο άντρα, που μοσχοβολούσε το Νόημα τής Ζωής.

 

Ο Κώστας, ο Κώστας μας, ο Κώστας τής Χαράς μας, ο Κώστας τής Ελλάδας μας,

εξέπεμπε Καλή Ψυχή, εξέπεμπε Καλήν Καρδιά·

ήταν ανεξίκακος, έτοιμος να γελάσει και να χαρεί,

και πάντοτε διαθέσιμος να μοιραζόταν το γέλιο του και τη χαρά του.

 

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, μέσα στην ανυπέρβλητη σοφία τους,

είχαν επινοήσει την έννοια τού Ευφημισμού

προκειμένου -μεταξύ άλλων- να ξορκίζανε τούς φόβους τους.

Ο «Ευφημισμός των Ευφημισμών», λοιπόν,

ο Απόλυτος Ευφημισμός των αρχαίων Ελλήνων, ήταν ο Χάρος·

ο «Χάρος» γεννήθηκε ως λέξη από τη «Χαρά»,

ως ξόρκι τού Θανάτου, ως ξόρκισμα τού Φόβου για τον Θάνατο.

 

Ο Χάρος έφυγε σήμερα για το λημέρι του έχοντας εξαιρετική παρέα. 

Ο Χάρος και η Χαρά ενώθηκαν σήμερα εις σάρκαν μίαν·

ο Χάρος και η Χαρά ενώθηκαν στη σάρκα τού Κώστα Βουτσά,

τη φθαρτή και συνάμα άφθαρτη απ’ τον Χρόνο.

Ο Κώστας θα παραμείνει άφθαρτος μέσα από τις ταινίες του

και θα συνεχίζει αφειδώς να μάς προσφέρει το Γέλιο και τη Χαρά·

πού και πού, όταν -βλέποντάς τον- θα συνειδητοποιούμε ότι έχει φύγει,

θα μάς καταλαμβάνει μία γλυκιά θλίψη, μία μελαγχολία,

αλλά στην περίπτωση τού Κώστα Βουτσά

η Θλίψη, η Μελαγχολία, το Πένθος προσλαμβάνουν λυτρωτικές διαστάσεις.

 

Προσωπικά μιλώντας,

ο Κώστας Βουτσάς ήταν -είναι, και θα συνεχίσει να είναι- για εμένα

η εγγύηση για να ευχαριστηθώ μια ελληνική ταινία·

όχι για το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του και για την κωμικότητά του 

(ταλέντο και κωμικότητα διαθέτουν πολλοί ηθοποιοί και μη ηθοποιοί),

αλλά για την αύρα του.

Η αύρα τού Κώστα Βουτσά ήταν ο μαγνήτης του,

ήταν το έμφυτο χάρισμά του, το ισόβιο εφόδιό του και ο λόγος που τον αγαπήσαμε.

 

Ο Κώστας Βουτσάς έφυγε ευτυχής, διότι είχε βρει το Νόημα τής Ζωής.

Είχε αντιληφθεί πως, όσα χρόνια κι αν ζήσει ο άνθρωπος,

ακόμη κι αν είναι πολλά, ακόμη κι αν είναι 88,

ουδέποτε θα είναι αρκετά όταν αισθάνεσαι ότι θέλεις να τιμήσεις μία ακόμη ανάσα·

και μία ακόμη, και μία ακόμη,

μέχρι να ξεγελάσεις τον Χάρο, να τού τη σκάσεις, να κατορθώσεις την Αθανασία.

 

Ο Κώστας Βουτσάς, ο Κώστας μας, έφυγε ευτυχής, διότι έζησε ευτυχής.

Ευτυχής διότι ετίμησε κάθε επιπλέον ανάσα του,

ευτυχής διότι εγνώριζε ότι,

ένα «Φσσστ, μπόϊνγκ…» είναι η Ζωή.

 

Όσοι διαβάζουμε αυτές τις λέξεις, λοιπόν (μαζί κι εγώ που τις γράφω),

πάμε να τον τιμήσουμε όρθιοι με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα…

 

Κώστα, Κορυφαίε Κώστα, το χειροκρότημα που ακούς είναι για εσένα,

είναι για να σε συνοδεύει στο ταξίδι σου.

Στο Καλό, Καλόκαρδε Κώστα…

 

Γιώργος Μιχάλακας

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης