Μία μεγάλη μορφή της μουσικής αλλά και του παλιού αγαπημένου ελληνικού κινηματογράφου, ο Γιώργος Μούτσιος έφυγε από τη ζωή, σαν σήμερα στις 17 Ιουλίου του 2012.
Γεννήθηκε στην Καλαμάτα στις 31 Ιανουαρίου 1932. Επρόκειτο για ένα πολύπλευρο ταλέντο, καθώς σπούδασε μουσική και τραγούδι στο Ελληνικό Ωδείο και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Ωδείου.
Μετά τη στρατιωτική του θητεία έφυγε για τη Βιέννη, όπου έκανε ανώτερες σπουδές φωνητικής στη Μουσική Ακαδημία και θέατρο και σκηνοθεσία στο Reinhardt Seminar.
Το 1951 επέστρεψε στην Ελλάδα και αμέσως εντάχτηκε στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου.
Συμμετείχε, κυρίως, ως τραγουδιστής στον χορό πολλών παραστάσεων αρχαίας τραγωδίας ή κωμωδίας. Το 1954 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Λυρική Σκηνή, με την οπερέτα «H Πριγκίπισσα του Ιπποδρόμου» και στο θέατρο πρόζας το 1963 με τον θίασο Νέα Σκηνή στο έργο της Αγκάθα Κρίστι «Δέκα Μικροί Νέγροι».
Από τότε συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους αθηναϊκούς θιάσους (Έλλης Λαμπέτη, Αλίκης Βουγιουκλάκη, Τζένης Ρουσέα, Σμαρούλας Γιούλη κ.ά.), ερμηνεύοντας ρόλους σε όλα τα είδη του θεάτρου, ενώ το 1977 συγκρότησε θίασο με τη γυναίκα του ηθοποιό Δέσποινα Νικολαΐδου.
Συμμετείχε με το Εθνικό Θέατρο στο Φεστιβάλ των Εθνών στο Παρίσι και το ίδιο Φεστιβάλ και στο Φεστιβάλ Σαίξπηρ του Λονδίνου με το Θέατρο Τέχνης στην ιστορική παράσταση των Ορνίθων του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν και μουσική Μάνου Χατζιδάκι.
Eμφανίστηκε σε παραπάνω από 50 ταινίες, δράματα, κωμωδίες και περιπέτειες. Ενδεικτικά:
«Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (1954) , «Ο κράχτης» (1964), «Θα σε κάνω βασίλισσα» (1964) , «Αχ!.. και νάμουν άντρας» (1966),«Τρούμπα ’67» (1967) ,«Κάποτε κλαίνε και οι δυνατοί» (1967) , «Η επιστροφή της Μήδειας» (1968), «Ο αετός των σκλαβωμένων» (1970), «Ο δρόμος των ηρώων» (1971), «Εσχάτη προδοσία» (1971), «Ο αντιφασίστας» (1972), « Ο Λέων της Σπάρτης «(1962), «Άνθρωπος για όλες τις δουλειές «(1966). Η τελευταία παρουσία του στην μεγάλη οθόνη ήταν το 2002, στην ταινία του Δημήτρη Κολάτου Αλέξανδρος και Αϊσέ.
Έπαιξε σε πολλές σειρές της ελληνικής τηλεόρασης, με τελευταία εμφάνιση στα Παιδιά της Νιόβης του Κώστα Κουτσομύτη, που προβλήθηκε το 2004 από τη ΝΕΤ.
Ο Γιώργος Μούτσιος, με τη χαρακτηριστική βαρύτονη φωνή του, διακρίθηκε και στο έντεχνο τραγούδι, αποτελώντας έναν από τους ιδανικούς ερμηνευτές των τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι (Αερικό, Η Μπαλάντα του Στρατιώτη, Ω καλή μου Ξανθειά, Ο κύκλος του C.N.S. κ.ά.). Μοναδική είναι η ερμηνεία του στο τραγούδι των Χατζιδάκι/Σταύρου Ένας Μύθος, που το τραγούδησε ντουέτο με τη Μαρία Δουράκη. Στις 29 Μαΐου 1967 τραγούδησε το ορατόριο για την ειρήνη El Pessebre του διάσημου ισπανού τσελίστα Πάμπλο Καζάλς στη Γενεύη.
Την 1η Φεβρουάριου 2010, σε εκδήλωση του πνευματικού κέντρου Παπάγου, τιμήθηκε για την προσφορά του στο θέατρο, στον κινηματογράφο και το τραγούδι. Στην ευχαριστήρια ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ο δρόμος της ζωής δεν είναι μόνο καλός, είναι και κακοτράχαλος. Είχα μια περιπέτεια με την υγεία μου, συνεχίζω το ταξίδι μου, δεν έχω φτάσει ακόμη στην Ιθάκη. Τα «όχι» που είπα ήταν περισσότερα από τα «ναι», αλλά πιστεύω ότι διατήρησα την αξιοπρέπειά μου. Σε δύο ανθρώπους θέλω να σταθώ: στη δασκάλα μου στη Βιέννη, η οποία μου έμαθε πώς θα ήθελα να τραγουδήσω, και στον Μάνο Χατζιδάκι, που μου έμαθε πώς έπρεπε να τραγουδήσω».
Από το 1999 αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία αντιμετώπισε με στωικότητα και εγκαρτέρηση.
Ο ηθοποιός έχοντας στο πλευρό του τη σύζυγό του, επίσης ηθοποιό Δέσποινα Νικολαΐδου, έδινε αγώνα ζωής, απομονωμένος στο σπίτι του. Τα τελευταία χρόνια ο Γιώργος Μούτσιος, υποβλήθηκε σε αμέτρητες χειρουργικές επεμβάσεις καθώς και σε εμφύτευση μηχανήματος στην καρδιά του. Όμως την ήδη εύθραστη υγεία του επιβάρυνε ένα κάταγμα στη σπονδυλική στήλη που τον καθήλωσε πλέον στο κρεβάτι.
Ακούστε το τραγούδι:
