Ο Δημήτρης Βενιέρης Βελόπουλος γεννήθηκε το 1964 από γονείς μετανάστες και έζησε τα πρώτα 12 χρόνια της ζωής του σε τέσσερα διαφορετικά περιβάλλοντα, καθώς οι εργαζόμενοι σκληρά γονείς του στην Γερμανία αδυνατούσαν να φροντίζουν τα παιδιά τους. Το 1997 ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου με την επί σειρά ετών σύντροφό του και οικονομολόγο Μαρία Λαζαρίδου. Σήμερα είναι πατέρας δύο παιδιών 9 και 11 χρόνων, αντιστοίχως, τον Αλέξανδρο και τον Άγγελο. Ο Δημήτρης Βενιέρης αποφοίτησε από το τμήμα μηχανικών τοπογραφίας και γεωοπληροφορικής το 1987 στη Αθήνα και ολοκλήρωσε την στρατιωτική του θητεία, ως λοχίας του μηχανικού, το 1989.
Η σχέση του με το ραδιόφωνο ξεκίνησε στα μαθητικά του χρόνια, αλλά η θέσπιση της ιδιωτικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης τον συνάντησε από το καλοκαίρι του 1989 στο χώρο της ενημέρωσης. Πολύ σύντομα ήρθε η πρόταση-σταθμός στην επαγγελματική του διαδρομή από το μεγαλύτερο ραδιοτηλεοπτικό όμιλο της Θεσσαλονίκης και έκτοτε συνεργάστηκε με τα σημαντικότερα ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης, σε πολλά από αυτά από θέσεις ευθύνης. Για διάστημα περίπου 10 χρόνων δίδαξε σε δημόσια και ιδιωτικά ΙΕΚ, στα οποία για διάστημα 4 ετών διετέλεσε διευθυντής του τμήματος δημοσιογραφίας . Ήταν για δέκα χρόνια υπεύθυνος σύνταξης σε περιοδικό Τύπο και έλαβε μέρος σε δημοσιογραφικές αποστολές στον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας 1992 και 1996 και στον καταστροφικό σεισμό της Τουρκίας το 1999. Ο ίδιος βραβεύτηκε για τη ραδιοφωνική του εκπομπή στο θεσμό ΧΡΥΣΑ ΚΥΡΗΚΕΙΑ (2002)
Δεκαετία 60, η Ελλάδα μεταναστεύει
Οι γονείς του ως καθημερινοί άνθρωποι, αγρότες, βίωναν τις δύσκολες συνθήκες της επαρχίας τη δεκαετία του 60. Την περίοδο εκείνη αποφάσισαν να μεταναστεύσουν και σε αυτό συνέβαλε ο άδικος χαμός του πρώτου τους παιδιού σε ηλικία μόλις οχτώ μηνών. Ήταν η περίοδος της μεγάλης φυγής νέων ανθρώπων σε ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Βέλγιο κλπ). Στα πρώτα χρόνια, ο πατέρας του εργαζόταν ως ανθρακωρύχος, ενώ η μητέρα του σε εργοστάσια, αλλά και με δεύτερη εργασία ως καθαρίστρια. Το 1964 χρονιά που γεννήθηκε ο ίδιος τα πράγματα έγιναν περισσότερο δύσκολα για εκείνους, καθώς εργάζονταν όλη μέρα και εκείνον τον φρόντιζε μια γερμανίδα συνταξιούχος.
Λίγο αργότερα, το 1965, γεννήθηκε ο αδερφός του Δημήτρη και αυτό ανάγκασε τους γονείς του να τον αφήσουν για μία τετραετία σε παππούδες στην Αξό Γιαννιτσών. Οι εικόνες εκείνης της περιόδου σημάδεψαν ανεξίτηλα τη μνήμη του, καθώς ο παππούς του ασχολούταν με τη μελισσοκομία και παράλληλα, διατηρούσε ένα μεγάλο στάβλο με πολλά ζώα. Εξιστορώντας τη ζωή του, μας ανέφερε τον “Ψαρή”, ένα περήφανο και δυνατό άλογο, αλλά και ένα πρωινό που ο ίδιος υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας στη γέννα ενός πουλαριού. «Θυμάμαι σα χθες την ημέρα που θέλοντας να δείξω σε συγγενικό πρόσωπο τη δουλειά του παππού, έκανα το λάθος να ανοίξω μια κυψέλη και τότε, δέχτηκα περισσότερα από 8-10 τσιμπήματα στο πρόσωπο. Για μέρες ήταν κλειστά τα μάτια μου, μέχρι να συνέλθω».
Ο αδερφός του, Κυριάκος, όλα αυτά τα χρόνια (συνολικά 11) μεγάλωνε στο σπίτι του θείου τους στην Νεάπολη Θεσσαλονίκης
Στα πέντε του Δημήτρη, οι γονείς του αποφάσισαν να πάρουν και τα δύο παιδιά μαζί τους στη Γερμανία. Αυτό, ωστόσο, δεν κράτησε παρά μόνο για ένα χρόνο και έτσι ο αδερφός του Δημήτρη επέστρεψε στη Νεάπολη, ενώ εκείνος βρέθηκε να μοιράζομαι τα επόμενα τέσσερα χρόνια του με τους γονείς της μητέρας του, αυτή τη φορά, στον Παλιό Μυλότοπο Γιαννιτσών. Τέσσερις πρώτες τάξεις του δημοτικού σε ένα τριθέσιο πολύ γραφικό κτήριο.
Μια περιπέτεια με την υγεία του στα 10 του χρόνια, τρομοκράτησε τον παππού και την γιαγιά και ζήτησαν από τους γονείς του να τον αναλάβουν, αλλά τελικά βρέθηκε η “λύση” να φιλοξενηθεί και εκείνος από τον θείο και την θεία των δύο παιδιών στη Νεάπολη. Ήταν η πρώτη φορά που έζησε με τον αδερφό του Κυριάκο κάτω από την ίδια στέγη. Αυτό κράτησε ενάμισι χρόνο, μέχρι να επιστρέψουν οριστικά οι γονείς τους από τη Γερμανία, όπου τότε εγκατασταθήκαν ως οικογένεια στο Κορδελιό Θεσσαλονίκης. Δυτικές συνοικίες, χάσμα με τους γονείς, εύκολος στόχος κομματικών μηχανισμών στην ηλικία εκείνη ώστε να προσελκύσουν το Δημήτρη, όπως και έγινε. Μαθητής ενεργός σε όλες τις εκδηλώσεις και παρόν σε δεκαπενταμελή συμβούλια κλπ.
Αίφνης ….ραδιοπειρατής
Κάπου εκεί προέκυψε και το μικρόβιο του μικροφώνου. Κάποιος γείτονας, μεγαλύτερος από το Δημήτρη, είχε “στήσει” ένα υποτυπώδες ραδιοφωνικό στούντιο, με λάμπες, δίπολο και κασέτες και έτσι, ξεκίνησαν τα πρώτα μας βήματα στην πειρατική ραδιοφωνία. Καθώς η αστυνομία έψαχνε να βρει τους ραδιοπειρατές, οι περισσότεροι αποκτούσαν ψευδώνυμα. Πολλοί γνωστοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί της πόλης εξέπεμπαν με διαφορετικά επώνυμα από τα πραγματικά τους. Έτσι και ο Δημήτρης -επηρεασμένος από μια ταινία του Νίκου Κούρκουλου, και καθώς ήταν αγαπημένο πρότυπο των γυναικών- επέλεξε το “Βενιέρης Δημήτρης”, στην ηλικία των 15-16 χρόνων.
Μετά, ήρθε η περίοδος των σπουδών του στην Αθήνα, 1983-1987. Έντονη δράση στα φοιτητικά έδρανα και στις συλλογικές διαδικασίες. Το 1987 κατατάχθηκε στο στρατό, στο κέντρο εκπαίδευσης Ναυπλίου, ως σκαπανέας.
Κυρίες και κύριοι υπάρχουν «θέσεις και αντιθέσεις» με τον Δημήτρη Βενιέρη
Επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη και πριν ολοκληρώσει τη θητεία μου, βρέθηκε πάνω στο “ξέσπασμα” της ιδιωτικής ραδιοφωνίας. Από μια βραδινή εκπομπή λόγου και καθώς τα κατάφερνε πολύ καλά, ο ιδιοκτήτης του (ένας μικρός συνοικιακός τότε σταθμός) του πρότεινε να οργανώσει την πρωινή ενημερωτική ζώνη, όπως και έκανε, με το επώνυμο Βενιέρης, και με τίτλο «θέσεις και αντιθέσεις». Δε μπορούσε τότε να φανταστώ ότι αυτό θα ήταν το επάγγελμά του. Ο ίδιος το έβλεπε ως μεταβατική περίοδο της ζωής του. Μέσα σε ελάχιστους μήνες η εκπομπή κέρδισε μεγάλο μερίδιο στην αγορά, με αποτέλεσμα να έρθει η πρόταση από τους ιδιοκτήτες του συγκροτήματος ράδιο TV ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Ιδιαίτερος σταθμός για το Δημήτρη, καθώς ήταν το μεγαλύτερο συγκρότημα εκείνη την περίοδο και για πολλά χρόνια.
Ο Δημήτρης αφηγήθηκε γλαφυρά την πρώτη του συνάντηση με τον ιδιοκτήτη, Γιώργο Καραβασίλη. «Είχα αφήσει μια μηχανή τσόπερ έξω από το στούντιο και εμφανίστηκα με μακριά μαλλιά, μούσι και ντύσιμο “φρικιού”. Περίμενα ώρα σε έναν καναπέ και όταν τον ρώτησα πότε θα μιλήσουμε, μου απάντησε : “ποιός είσαι;” ο Βενιέρης, αποκρίθηκα, και με κοίταξε περίεργα. Με άκουγε σε εκπομπές μου αλλά δεν είχε σχηματίσει αυτή την εικόνα για μένα». Η πρόταση του ήταν Ιούνιο του 1990, “κουρεύεσαι, χτενίζεσαι, ευπρεπίζεσαι και πιάνεις δουλειά”. Έτσι ξεκινήσανε τη συνεργασία τους και όταν ο Δημήτρης του αποκάλυψε ότι το Βενιέρης είναι ψευδώνυμο και πρέπει να χρησιμοποιήσει το πραγματικό επίθετό του, που είναι Βελόπουλος, ο κ Καραβασίλης του είπε χαρακτηριστικά: “Εγώ Βενιέρη θέλω, αυτόν γνωρίζει ο κόσμος”. Έτσι, ο Δημήτρης διατήρησε το επώνυμο Βενιέρης, το οποίο τακτοποίησε το 1992 σε όλα του τα δημόσια έγγραφα, στα οποία αναφέρονται και τα δύο επώνυμά του (διαβατήριο, ταυτότητα κλπ).
Μια διαδρομή γεμάτη μικρές και μεγάλες επιτυχίες
Έκτοτε, η γρήγορη εξάπλωση της ιδιωτικής ραδιοφωνίας επέτρεψε στο Δημήτρη Βενιέρη να αναπτύξει την άνεση στο λόγο και την τεκμηρίωση των απόψεών του, κάτι που βρήκε γρήγορα τεράστια ανταπόκριση. Το «πέρασμά» του και στα τηλεοπτικά πλατό απογείωσαν τη δημοτικότητά του και πολύ γρήγορα βρέθηκε στην πρώτη τριάδα των δημοσιογράφων του ηλεκτρονικού τύπου, με αποκλειστικότητες και συνεντεύξεις σπουδαίων προσωπικοτήτων. Το 1997 η διεύθυνση της δημόσιας ραδιοφωνίας της ΕΡΤ 3 του έκανε την τιμητική πρόταση να αναλάβει την πρωινή ζώνη του ραδιοφώνου, τα ποσοστά της οποίας απογειώθηκαν πολύ γρήγορα. Το 1999 ήρθε η ώρα της αναβάθμισης του ραδιοτηλεοπτικού ομίλου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και πολύ γρήγορα η κεντρική διοίκηση του ομίλου Αντ1 επέλεξε το Δημήτρη Βενιέρη και του ανέθεσε τα καθήκοντα του διευθυντή ειδήσεων και ενημέρωσης. Για διάστημα 6 χρόνων ο ίδιος είχε την επιμέλεια και την παρουσίαση ενημερωτικής εκπομπής με πολιτικό περιεχόμενο στη δημοτική τηλεόραση Θεσσαλονίκης.
Η άριστη σχέση του με τους ακροατές και τηλεθεατές, βοήθησε ώστε να θητεύσει για δύο χρόνια σε δημόσιο ΙΕΚ και ακολούθως, με τη ιδιότητα διευθυντή τμήματος δημοσιογραφίας σε ιδιωτικό ΙΕΚ. Κοινός τόπος η ικανοποίηση γονέων που ήθελαν να διδάσκει ο ίδιος στα παιδιά τους.
Η «περιπέτεια» της ΕΡΤ το 2013
Ο Δημήτρης Βενιέρης έζησε από μέσα τα γεγονότα της περιόδου εκείνης, στη διάρκεια της οποίας οι συνδικαλιστές της δημόσιας τηλεόρασης «είδαν» τον αντίπαλό τους στο Μέγαρο Μαξίμου, το οποίο με συνεχείς στάσεις εργασίας και απεργιακές κινητοποιήσεις πολέμησαν. «Ήταν απόγευμα Τρίτης, 11 Ιουνίου, όταν αποχαιρετήσαμε τους τηλεθεατές μας. Γνωρίζαμε ότι εκείνη τη νύχτα θα έπεφτε ο διακόπτης και η ευχή μου στην τελευταία μου εκπομπή ήταν «καλό απόγευμα, ίσως τα πούμε αύριο την ίδια ώρα». Φυσικά δεν τα είπαμε ποτέ, καθώς όλα μπήκαν σε μια γκρίζα διαδρομή που κράτησε πολλούς μήνες» όπως σημειώνει ο ίδιος.
Στη μοναδική του συμμετοχή σε γενική συνέντευξη πήρε ο ίδιος το λόγο και ξεκαθάρισε πως, προσωπικά, «ευχαριστώ τη δημόσια ραδιοτηλεόραση για την ευκαιρία που μου έδωσε επί 16 χρόνια να ασκώ ανεπηρέαστα το επάγγελμά μου». Πέρασαν αρκετοί μήνες από τότε και πολλοί εργαζόμενοι (?) ήταν υποχρεωμένοι να στιβάζονται σε χώρο ακατάλληλο, στον οποίο δε μπορούσαν να εργαστούν, χωρίς να ευθύνονται οι ίδιοι. Και καθώς δεν έμαθε στη ζωή του να πληρώνεται χωρίς να εργάζεται, ο Δημήτρης Βενιέρης υπέβαλε την παραίτησή του από την ΕΡΤ και έγινε ο μοναδικός σε όλη τη χώρα με αυτή του την ενέργεια.
«Δε θα λησμονήσω ποτέ την αντίδραση του διευθυντή ανθρώπινου δυναμικού της εταιρείας στον οποίο κάλεσα, γιατί «βρήκα» χρήματα στο λογαριασμό μου, τα οποία δε γνώριζα πως προέκυψαν. Μετά έμαθα ότι για τρεις συνεχόμενους μήνες το λογιστήριο μου κατέθετε κανονικά τους μισθούς, παρόλο που είχα εγγράφως υποβάλει παραίτηση. Δε χωρούσε στο μυαλό κανενός παραίτηση εργαζομένου σε εκείνη τη συγκυρία της απόλυτης κρίσης. Είπα στον εμβρότητο κύριο «αγαπητέ παραιτήθηκα από την ΕΡΤ και θέλω να μου πείτε πως θα επιστρέψω τα χρήματα που μου καταθέσατε», όπως και έκανα» διηγείται ο ίδιος.
Ήρθε ο focus, η πόλη ακούει.. «λογική»
Μετά από όλα αυτά, τρεις άνθρωποι έβαλαν τα χρήματά τους και «χτίστηκε» το πληρέστερο ενημερωτικό ραδιόφωνο της πόλης, με απόλυτα στοιχεία πλουραλισμού και ελεύθερης έκφρασης. Το εγχείρημα πέτυχε και αγκαλιάστηκε από το κοινό της Βόρειας Ελλάδας, στην οποία δεν υπήρξε ανάλογη επένδυση τα τελευταία 20 χρόνια. Μέχρι τότε, η ραδιοφωνική επιλογή στην πόλη ήταν τα μουσικά ή ψυχαγωγικά ραδιόφωνα. Ήταν η πρώτη φορά που με μεγάλο ρίσκο έγινε αυτό το «άνοιγμα» στην ενημέρωση. Στη ζώνη του Δημήτρη Βενιέρη, κόντρα στο κλίμα της εποχής, υπηρετήθηκε η λογική και το αυτονόητο, με μεγάλο προσωπικό κόστος, καθώς με πολλή ευκολία «αγανακτισμένοι, προοδευτικοί κλπ) εξαπέλυσαν χαρακτηρισμούς και ύβρεις. Τελικώς, ο τρόπος σκέψης του Δημήτρη φάνηκε να δικαιώνεται στη συνείδηση των περισσοτέρων και η πρωινή ζώνη πήρε και διαθέτει μεγάλο μερίδιο στην αγορά.
Η πολιτική ήταν πάντα στη «γειτονιά» μου
Υπηρετώντας τα τελευταία 15 χρόνια φιλελεύθερες ιδέες και βιώνοντας το ρυθμό της πραγματικής οικονομίας, ο Δημήτρης μοιραζόταν με πάθος τις απόψεις του και ισορροπούσε μεταξύ ενημέρωσης και κοινωνικής-πολιτικής παρέμβασης. Ωστόσο, ουδέποτε εξυπηρέτησε πολιτικά πρόσωπα και κόμματα μέσα από τη δουλειά του. Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ -έχοντας σαφές πλαίσιο μεταρρυθμίσεων- με την παράλληλη απογοήτευση από τους πειραματισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, ήταν τα βασικά στοιχεία της συμφωνίας να τεθεί υποψήφιος με τη ΝΔ στην Α περ. Θεσσαλονίκης.
