Π.Κ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φοίτησε στα κατά τεκμήριο καλύτερα σχολεία στην Ελλάδα και την αλλοδαπή. Προφανώς θα είχε και τους καλύτερους δασκάλους.
Αποδεικνύεται για άλλη μία φορά πως η μόρφωση είναι πολύπλοκο ζήτημα. Θυμάμαι μαρτυρίες κολοσσών της ελληνικής και ξένης πνευματικής ζωής να ομολογούν πως συνάντησαν παλαιότερα στην Ελλάδα «βοσκούς και αγρότες μορφωμένους» που μπορούσαν να αναφερθούν στον Όμηρο ακόμη και στον Ηρόδοτο. Τους είχε κάνει εντύπωση αυτό το αδιόρατο νήμα που συνδέει τη γλώσσα με την Ιστορία και αυτήν με πρόσωπα και ποιητές. Συμπερασματικά, τους ταξιδιώτες αυτούς στην ελληνική γη τούς εντυπωσίαζε αυτή η «ιστορική συνειδητότητα», συνεπακόλουθο μίας κουλτούρας, προφορικής στην ουσία αλλά υπαρκτής και λειτουργικής μέσα από τους αιώνες σμιλεμένη.
Δυστυχώς, οι «οδοιπόροι» αντικαταστάθηκαν πια από τους τουρίστες. Άλλωστε, ποιος ασχολείται πια με οδοιπορικά. Ή την Ιστορία. Παράδειγμα, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν θέλει ο άνθρωπος να πνίγεται από τις θύμησες. Ποιος Λαμπράκης, ποιο Παλάτι, ποιος Γκοτζαμάνης, ποιο παρακράτος. Ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε να διαζευχθεί την Ιστορία προφανώς γιατί του έπεφτε πολύ βαριά. Έχει δίκιο. Αυτή η στυφή, πικρόχολη και εκδικητική γυναίκα θεά, ζει πάντα σε απομόνωση, μόνον στοχάζεται και κρίνει, μαζεύει δεξιά και αριστερά στοιχεία, ονόματα και αποδείξεις, δεν χαμογελά, δεν αναστενάζει, μόνον σε κοιτά διαπεραστικά. Ερινύα σωστή. Πώς να μη μισήσει αυτήν τη γυναίκα ένας πολιτικός, μορφωμένος, από Τζάκι, με μέλλον και γνωριμίες. Τι δουλειά έχει με την Ιστορία ένας άνθρωπος που γλεντά με το όνειρο της εξουσίας;
Το ομολόγησε και μπράβο του. Ποιος Λαμπράκης; Ποιος Γκοτζαμάνης; Ποιο παρακράτος; Είπε.
Η Ιστορία είναι μία πολύ παράξενη γυναίκα. Ξέρει. Κυρίως ξέρει να περιμένει. Γνωρίζει πως η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Σχεδόν παγωμένο.
