Τα έβαλε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος υπέπεσε στο βαρύτατο σφάλμα να συγχαρεί τον Στέφανο Τσιτσιπά. Θεώρησε πως ο Προκόπης Παυλόπουλος με την ενέργεια του αυτή αποκατέστησε την τιμή και την υπόληψη των Ελλήνων ρεμπεσκέδων, των οποίων η μόνιμη απασχόληση είναι η γευσιγνωσία της φραπεδιάς τους στους καφενέδες της χώρας.
Λοιπόν, επειδή η υπερβολή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απομόνωση και από εκεί στην κατάθλιψη, εξηγούμε για να μην παρεξηγηθούμε.
Όλη η Ελλάδα δεν αποτελείται από ρεμπεσκέδες. Υπάρχουν άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι ματώνουν για να βγάλουν μεροκάματο και για να διασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Αυτοί είναι και οι περισσότεροι.
Ε ναι, λοιπόν. Υπάρχουν πολλοί Έλληνες πολίτες που αισθάνονται υπερήφανοι που ένα παλληκαράκι που ομιλεί την ελληνική όπως αυτοί, που γεννήθηκε εδώ όπως και αυτοί, που δηλώνει Έλληνας όπως και αυτοί, ανεβαίνει με θεαματικά άλματα στην παγκόσμια κατάταξη του τένις. Ε ναι λοιπόν, το τένις δεν ήταν ποτέ το εθνικό άθλημα των Ελλήνων. Και το μπάσκετ δεν ήταν μέχρι που κάποια παλληκαράκια τόλμησαν να κοιτάξουν τους αντιπάλους τους στα μάτια. Έτσι γίνονται τα πράγματα.
Όταν οι Γάλλοι κραυγάζουν «Allez les bleus» και η εθνική τους ομάδα, στη σχεδόν απόλυτη πλειονότητά της, αποτελείται από άριστους παίκτες με καταγωγή από την Αφρική, δεν κλέβουν κανένα ταλέντο ούτε οικειοποιούνται τη σκληρή εργασία αυτών των αθλητών – επαγγελματιών του ποδοσφαίρου. Αντίθετα, καταθέτουν δημόσια την περηφάνια τους σε κάτι που τους εκπροσωπεί συνολικά. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Εγγλέζους, τους Κινέζους, τους Πορτογάλους αλλά και τους πολίτες των νησιών Φερόε.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους Ελβετούς των οποίων το εθνικό συγκρότημα στο ποδόσφαιρο αποτελείται κυρίως από παίκτες αλβανικής καταγωγής. Ναι, οι Γάλλοι και οι Ελβετοί, οι Εγγλέζοι και οι Βέλγοι δείχνουν εμπράκτως τον αντιρατσισμό τους παραμένοντας υπερήφανοι για τα εθνικά τους συγκροτήματα.
Ε ναι λοιπόν. Αισθάνομαι υπερήφανος που ο Λεωνίδας Καβάκος θα εκτελέσει έργα του Μπετόβεν με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Σικάγο και με μαέστρο το «ιερό τέρας» Ρικάρντο Μούτι. Διότι ο Καβάκος ομιλεί ελληνικά, γεννήθηκε εδώ, δηλώνει Έλληνας, εργάστηκε με ζήλο στην Ελλάδα, διαθέτει όραμα για τη χώρα του, έχει άποψη για την πατρίδα του.
Για τον ίδιο λόγο αισθάνομαι υπερήφανος για τον Στέφανο Τσιτσιπά, διότι ανήκει στη δική μου τη φάρα, όπως θα λέγαμε παλαιότερα. Και ας μη χαμπαριάζω από τένις και από tie break.
