Είναι ο μοναδικός πολιτικός, αρχηγός κράτους και πρόεδρος ευρωπαϊκής Δημοκρατίας που αναφέρθηκε συνειδητά σε κάποιον που υπήρξε αιρετικός, αριστερός μέχρι κεραίας, (ή μάλλον μέχρις εκεί που δεν πάει άλλο) από τους θεωρητικούς της εργατικής Αυτονομίας, σημαντικότατος στοχαστής και λαμπρός δάσκαλος. Είναι Έλληνας στην καταγωγή, Γάλλος ως προς τον επαγγελματικό του βίο και Πολίτης του Κόσμους ως προς τα βιβλία του. Είναι ένας από τους δύο πνευματικούς άνδρες που ανέδειξαν την ρήση «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» σε μείζονα αναφορά των κοινωνικών κινημάτων της δεκαετίας του ’60 και βασική πνευματική γυμναστική κατά τον Μάη του 68 και μετά.
Βρήκε άσυλο και «σπίτι» στην Γαλλία όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει σε πολύ νεαρή ηλικία μαζί με πολλούς άλλους την Ελλάδα για να γλυτώσει από τους φασίστες και του Σταλινικού της ΟΠΛΑ.
Δεν θα το περίμενα ποτέ ο Εμανουέλ Μακρόν, ένας φιλελεύθερος προοδευτικός άνθρωπος με μία ελαφρά συμπάθεια προς την Κεντροαριστερά αλλά μέχρι εκεί, να αναφερθεί σε αυτόν τον πνευματικό έλληνα ογκόλιθο που είναι ο Κορνήλιος Καστοριάδης και μάλιστα σε επίσημη τοποθέτηση του. Έτσι ακομπλεξάριστα και άνετα. Θα μπορούσε ,όπως το έκανε αργότερα στην Πνύκα, να αναφερθεί στον Σεφέρη ή τον Ελύτη, ακόμη και στον Καζαντζάκη ή τον Σαχτούρη,τον Τσαρούχη, ή τον Εγγονόπουλο αν ήθελε να κάνει απλά τον έξυπνο ή τον αρεστό στο ελληνικό κοινό καταδεικνύοντας πώς κατέχει την σύγχρονη ελληνική πνευματική παραγωγή αλλά και διακατέχεται από μία συγκαταβατική αστική ευγένεια.
Προτίμησε να κάνει κάτι άλλο, δυσκολότερο και για τους Έλληνες συνομιλητές του αιρετικότερο. Να καταδείξει πώς κατέχει την σύγχρονη γαλλική πολιτική κουλτούρα, πώς δεν αντιστέκεται στα ανατρεπτικά μηνύματα αλλά επιχειρεί να τα γνωρίσει, πώς είναι δηλαδή παιδί και αυτός μιας γαλλικής πολιτικής παράδοσης όπου οι ιδέες ακόμη κυκλοφορούν ελεύθερα.
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης δεν ήταν και δεν είναι μία απλή περίπτωση. Συμπυκνώνει ένα ρεύμα σκέψης που τόλμησε από πολύ νωρίς να ασκήσει ολοκληρωμένη κριτική στον Σταλινισμός, να ανανεώσει τον τρόπο ανάγνωσης του Μαρξισμού, να διεισδύσει στην μεθοδολογία της σύγχρονης Ψυχανάλυσης και να σπείρει «ζιζάνια» στους μπαχτσέδες των καλοβολεμένων με τα δόγματα διανοουμένων της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ένα τέτοιο λαμπρό ευρωπαϊκό μυαλό επέλεξε ο Εμανουέλ Μακρόν για να αναφερθεί στην σύγχρονη (και ελληνική) διανόηση. Δεν είναι ούτε απλό ούτε αυτονόητο. Κυρίως είναι σπάνιο αν όχι εντελώς πρωτότυπο. Είναι και αιφνιδιαστικό για την πολιτική ελίτ της σύγχρονης Ελλάδας που πάσχει από αρτηριοσκληροτικογενή συντηρητισμό. Ιδίως η πολιτική ελίτ της σημερινής ελληνικής Αριστεράς.
