Το «Μνημείο Αναλγησίας» ηχεί συναγερμό στην Κοινωνία.
 

Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

 

Βρισκόμαστε στην Αρχαιότητα.

Μετά τον «χρυσούν» 5ο π.Χ. αιώνα οι ελληνικές πόλεις-κράτη αρχίζουν να φθίνουν

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

και -με εξαίρεση την εκτυφλωτική μεν, αλλά σύντομη αναλαμπή, 

που επέρχεται στο παγκόσμιο γεωπολιτικό γίγνεσθαι

από τις εκστρατείες τού Μακεδόνα βασιλιά Αλέξανδρου-

έχει φτάσει το πλήρωμα τού χρόνου ώστε να ανατείλει η νέα υπερ-δύναμη.

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είναι εδώ

και το 146 π.Χ. κατακτά μετά από πολυετείς πολέμους την Ελλάδα.

 

Εκείνο το διάστημα, λοιπόν,

οι Ρωμαίοι έρχονται σε άμεση επαφή με το «DN.A.» τής φυλής μας

και με αξιοθαύμαστα σκωπτικό τρόπο προβαίνουν στο ψυχολογικό σκιαγράφημά μας:

«Έλληνες, μέχρι πότε θα σάς σώζουν οι πρόγονοί σας;».

Μιλάμε για εκκωφαντική προφητεία.

 

Βρισκόμαστε στο 2022 μετά Χριστόν και ουδέν έχει αλλάξει·

τουναντίον,

οι «αρχαίοι ημών πρόγονοι» έχουν εκπέσει να αποτελούν τη Νεοελληνική Καραμέλα

που αναμασάται διά πάσαν νόσον και διά πάσαν μαλακίαν.

Η φράση «Η Ελλάδα είναι η Κοιτίδα τής Δημοκρατίας.»

φαντάζει πλέον ως ένα εφιαλτικά κακόγουστο ανέκδοτο.

 

Η εξευτελιστική 108η θέση που κατέχει η χώρα μας διεθνώς 

όσον αφορά στην Ελευθερία τού Τύπου,

καταδεικνύει σε απόλυτο βαθμό την Εθνική Κατάντια

και βροντοφωνάζει ότι η πάλαι ποτέ «Κοιτίδα τής Δημοκρατίας»

κυβερνάται πια από το Θεσμικό Παρακράτος.

Περίοπτη θέση σε αυτήν τη σκοτεινή περίοδο κατέχει ο Στέλιος Πέτσας.

 

Ο «Ιστορικός τού Μέλλοντος» θα καταγράφει δίπλα από το συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο

μία λέξη που πλέον θεωρείται συνώνυμη με τον αναπληρωτή υπουργό Εσωτερικών.

Η λέξη αυτή είναι η «Λίστα».

Η «λίστα Πέτσα».

 

Άλλες φορές το επώνυμο ενός ανθρώπου συνιστά ακριβή περιγραφή και άλλοτε πλήρη αντίθεση·

είναι πλήρης αντίθεση να λέγεσαι «Κοντός» και να έχεις δυο μέτρα μπόϊ,

είναι ακριβής περιγραφή -μέσω τής αργκό εννοιολόγησης- να λέγεσαι «Πέτσας»

και να χρηματοδοτείς με κρατικά κονδύλια τη Δημοσιογραφική Ομερτά

(καθώς και τα συμπαρομαρτούντα της, όπως η Διαπλοκή, η Εύνοια, η Μεροληψία).

 

Ο Στέλιος Πέτσας -όπως, βεβαίως, και οι πολιτικοί εντολοδότες του-

είναι ένα πρόσωπο επικίνδυνο και δυσφημιστικό για τη Δημοκρατία,

είναι ένας αδίστακτος οπορτουνιστής πολιτικάντης που (θα) κάνει τα πάντα

προκειμένου να διασφαλίσει και να παγιώσει τη θεσούλα του στο Σύστημα.

Και ναι,

στη διατύπωση «τα πάντα» εμπεριέχεται και το δόγμα «Ο θάνατός σου, η ζωή μου.».

 

Βεβαίως, ακόμη και αυτό το εξαιρετικά σκληρό δόγμα έχει διαβαθμίσεις·

άλλο είναι να παλεύεις για τη ζωή σου εν μέσω μίας ακαταπολέμητης φυσικής καταστροφής

και άλλο είναι να εκφράζεις ετούτην την ακραία αντίληψη επιβίωσης

όντας χαλαρός κι ευρισκόμενος σε ένα τηλεοπτικό στούντιο.

 

Καλούμενος να τοποθετηθεί για την Ενεργειακή Κρίση

και για τις αλλαγές στην Καθημερινότητα

που θα κληθούμε ως πολίτες να ακολουθήσουμε ώστε να αντεπεξέλθουμε στις τρέχουσες συνθήκες,

ο Πέτσας προέβη σε απάνθρωπη, ανατριχιαστική, μακάβρια τοποθέτηση:

 «Το βασικό ζητούμενο σε αυτές τις περιπτώσεις,

είναι να δείχνουμε προσαρμογή.

Όποιος αρνείται να προσαρμοστεί, δυστυχώς πεθαίνει.».

 

«Όποιος αρνείται να προσαρμοστεί, πεθαίνει.».

Πρόκειται για «Μνημείο Αναλγησίας»

που παραπέμπει σε σκοτεινές περιόδους τής Ιστορίας και σε καθεστώτα

που διαχρονικώς αντιμετωπίζουν με απόλυτη ασέβεια κι απαξίωση τη ζωή τού κάθε αντιφρονούντα.

«Αν δεν συμφωνείς μαζί μου, θα -σε οδηγήσω να- πεθάνεις.».

 

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία

ότι ο απάνθρωπος Πέτσας παρεσύρθη από το γεγονός

πως αισθάνεται ασφαλής και περιχαρακωμένος

όταν παρίσταται σε φίλα προσκείμενα στην κυβέρνηση «Μ.Μ.Ε.»

και έτσι εξεδήλωσε δημοσίως τις ιδιωτικές πεποιθήσεις του.

Περιχαρακωμένος από την κίβδηλη εξουσία του

και από τη μιντιακή σιωπή που ο ίδιος έχει προσωποποιήσει τη χρηματοδότησή της,

εξεστόμισε με πιο συγκαλυμμένο τρόπο

αυτό που σίγουρα θα έλεγε με την παρέα του στο σαλόνι τού σπιτιού του:

«Όποιος πολίτης δεν κάνει ό,τι τού πούμε, να πάει να ψοφήσει.».

 

Βεβαίως,

στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν αναπόφευκτο ότι η Ξευτίλα θα είχε και συνέχεια·

το έχουν αυτό το χαρακτηριστικό οι άφιλοι και παραδόπιστοι πολιτικάντηδες,

να μετατρέπουν την Ξευτίλα σε… σίριαλ.

 

Το επόμενο στάδιο ήταν το απολύτως αναμενόμενο,

καθώς το «Σίριαλ τής Ξευτίλας» έχει (σχεδόν) πάντα το ίδιο σενάριο

και το μόνο που αλλάζει είναι ο (εκάστοτε) πρωταγωνιστής.

Έτσι, ουδεμία έκπληξη μάς προεκλήθη,

όταν ο απάνθρωπος και θλιβερός Πέτσας προσεπάθησε να δικαιολογήσει τα Αδικαιολόγητα

χρησιμοποιώντας σε διαδικτυακή ανάρτησή του τη σεσημασμένη λέξη-κλειδί:

«ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ».

 

Ιδού το καταγέλαστο -και στα όρια τού παραληρήματος- μήνυμά του:

«Αποσπασματική προβολή μιας φράσης που διαστρεβλώνει την αλήθεια.

Αναφερόμουν στην προσαρμοστικότητα του ανθρώπου ιστορικά,

ενώ στο σήμερα,

στην προσαρμοστικότητα όλων μας .

για να αντιμετωπίσουμε τεράστιες προκλήσεις

όπως η πανδημία, ο πόλεμος στην Ουκρανία και η ενεργειακή κρίση.».

 

Ψεύτης. Υποκριτής. Θλιβερός.

Το πλαστό επιχείρημα ότι η περιβόητη τοποθέτησή του εμπεριείχε ιστορική αναφορά,

καταρρίπτεται εν ριπή οφθαλμού με την εξής ρητορική ερώτηση:

Αν εγώ γράψω -ή αν το γράψει οποιοσδήποτε δημοσιογράφος-

ότι ιστορικώς οι λαοί λιντσάρουν τούς πολιτικούς

που απαξιώνουν την Ανθρώπινη Ζωή και την Κοινωνία,

αν εγώ γράψω -ή αν το γράψει οποιοσδήποτε δημοσιογράφος-

ότι ιστορικώς οι λαοί λιντσάρουν τούς πολιτικούς

που λένε «Όποιος αρνείται να προσαρμοστεί, πεθαίνει.»,

ο Πέτσας θα μού κάνει -δικαίως- μήνυση και αγωγή,

και θα ισχυρίζεται -δικαίως- ότι εμμέσως πλην σαφώς

προτρέπω την Κοινωνία να προβεί στο λιντσάρισμά του.

Ως εκ τούτων, τεκμηριώνεται σε βαθμό αποστόμωσης,

ότι αυτό το ποταπό εφεύρημα περί ιστορικής αναφοράς

δεν ήταν κάτι άλλο παρά μία ακόμη απέλπιδα προσπάθεια τού Πέτσα

να αποσείσει τις τεράστιες πολιτικές και προσωπικές ευθύνες του.

 

Ο αχρείος Στέλιος Πέτσας είπε ό,τι πραγματικά σκέφτεται για τούς πολίτες,

εξωτερίκευσε την απαξίωση που αισθάνεται για τούς πολίτες,

ενώ συν τοις άλλοις εξέπεμψε επικίνδυνα μηνύματα ρατσισμού και γκετοποίησης,

καθώς επετέθη αντανακλαστικώς σε κάθε άνθρωπο

που -για λόγους που άπτονται τής πνευματικής και τής ψυχικής υγείας-

αντιμετωπίζει στη ζωή του δυσκολίες στην Προσαρμογή

και χρειάζεται την Αρωγή τής Κοινωνίας.

 

Όμως, εννοείται ότι το «Σίριαλ τής Ξευτίλας» δεν είχε τελειώσει,

καθώς απέμενε να μάς προσφερόταν το «grande finale».

Ο πανελλήνιος -αλλά και με διεθνείς προεκτάσεις- σάλος που εξέσπασε,

οδήγησε στη «Σφραγίδα τού Αυτο-Διασυρμού»:

«Χθες έκανα μία ατυχή δήλωση·

παρά το γεγονός ότι δεν ήταν στις προθέσεις μου, κάποιοι ένιωσαν προσβεβλημένοι.

Τους ζητώ συγγνώμη.

Όπως (ζητώ συγγνώμη) κι από τούς συναδέλφους μου στην κυβέρνηση,

που κλήθηκαν να συζητούν αυτό το θέμα

αντί να προβάλλουν την επιτυχημένη παρουσία του πρωθυπουργού στη “Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης

και το τεράστιο κυβερνητικό έργο για τη στήριξη της Κοινωνίας,

ώστε να ξεπεράσουμε και αυτήν την κρίση ενωμένοι.».

 

Τρεμάμενος και καταρρέων ο Στέλιος Πέτσας,

γνωρίζοντας ότι με την απάνθρωπη φράση του

έβαλε ταφόπλακα στις μητσοτάκειες ονειρώξεις για δεύτερη τετραετία στην Εξουσία,

οδηγήθηκε από τα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια σε ντροπιαστική ανασκευή.

Τώρα, ήταν εξαφανισμένο το «Αφήγημα τής Διαστρέβλωσης»,

τώρα είχε σειρά το «Αφήγημα τής Συγγνώμης».

 

Μία fake «συγγνώμη»,

πανομοιοτύπως κάλπικη με τα χρυσοπληρωμένα δημοσιεύματα

που λιβανίζουν επί 24ώρου βάσεως την καταστροφική κυβέρνηση Μητσοτάκη. 

 

Προσέξτε την αισχρά αόριστη -έως και υποτιμητική- διατύπωση

«…κάποιοι ένιωσαν προσβεβλημένοι.».

ΚΑΠΟΙΟΙ. Όχι «οι πολίτες»· απλώς «κάποιοι».

Κάποιοι ασήμαντοι. Κάποιοι φαντασιόπληκτοι. Κάποιοι μυγιάγγιχτοι. Κάποιοι υστερικοί.

ΚΑΠΟΙΟΙ.

 

Προσέξτε την αποκρουστική απόσειση ευθυνών·

δεν μιλάει σε πρώτο ενικό πρόσωπο, δεν λέει «προσέβαλα»,

παρά μόνον επιχειρεί να υποβαθμίσει το μείζον ζήτημα

μεταφέροντας το πρόβλημα στο τρίτο πληθυντικό πρόσωπο:

«…κάποιοι ένιωσαν…».

 

Και βεβαίως,

αμέσως μετά παράγει το απαραίτητο προπέτασμα αποπροσανατολιστικού καπνού,

εκθειάζοντας τη (δήθεν) επιτυχημένη παρουσία του πρωθυπουργού

στη «Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης»

και το (δήθεν) τεράστιο κυβερνητικό έργο.

Αμετανόητος και αδίστακτος μπροστά στον κίνδυνο να απολέσει τη θεσούλα του,

ο Πέτσας δεν ορρωδεί να διαπράξει «Promotion εντός τής Συγγνώμης»,

πιστοποιώντας ότι στην πραγματικότητα εσύρθη από τις εξελίξεις

και αποκαλύπτοντάς μας -άθελά του- ποιες ήταν οι παρασκηνιακές ζυμώσεις

που τον υπεχρέωσαν να ξεκλέψει την ατάκα «Θα αλλάξω γραμμή πλεύσεως…»

(βλέπε, «Ναυαρχούκος» στην κωμωδία «Δεσποινίς Διευθυντής»),

ώστε να μην υποστεί κι ο ίδιος το δόγμα «Όποιος αρνείται να προσαρμοστεί, πεθαίνει.».

 

Συνελόντι ειπείν -για να διασκευάσω με διακριτικότητα μία δύσοσμη λαϊκή φράση-

ο Στέλιος Πέτσας ενεφανίσθη ενώπιόν μας τρεμάμενος και καταρρέων,

επειδή τού έχει φτάσει η λίστα στην κάλτσα.

 

Διόλου τυχαίο το γεγονός, λοιπόν,

ότι η «Νέα Δημοκρατία» κάνει ρίμα με το δίπτυχο «Μπόχα και Δυσωδία».

Οπότε, το αλήστου μνήμης παπανδρεϊκό σαρδάμ, δικαιώνεται εδώ και τώρα:

Ραντεβού στις… κάλτσες.

 

Γιώργος Μιχάλακας

Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης