ΠΚ
Ο σκευοφύλαξ του Παναγίου Τάφου είπεν και ελάλησεν. «Εγώ, ανάβω το Άγιον Φως με έναν αναπτήρα. Ποιο θαύμα;» διερωτήθηκε. Η αποκάλυψη προκάλεσε χάος. Περισσότερο και από την άλλη «Αποκάλυψη», του Ιωάννη εν Πάτμω.
Έπεσαν να τον φάνε τον άνθρωπο (τον Σκευοφύλακα). Καθώς και τον υπεύθυνο συγγραφέα για τη διαρροή. Στο πυρ το εξώτερον άλλος ένας μύθος. Ευτυχώς. Χωρίς μύθους είμεθα ευάλωτοι. Διότι αναγκαζόμαστε να σκεφτούμε. Οι μύθοι εξυπηρετούν τους οκνηρούς. Διότι δεν σκέπτονται. Εξυπηρετούν και τους απατεώνες. Διότι η απατεωνιά περνά απαρατήρητη. Έτσι γράφεται η Ιστορία των ανθρώπων. Όσο πιο θηριώδες το ψεύδος, τόσο ευκολότερη η κατάποσή του.
Ας είναι καλά ο «αναπτήρας». Καταβαράθρωσε μύθο αιώνων με ένα τσακμάκι. Όπως οι ακτίνες Χ που αποκάλυψαν την απατεωνιά με την «Ιερά Σινδόνη» (του Τορίνο).
Ο άνθρωπος έβαλε πλώρη για τον Άρη. Μέτρησε το μαγνητικό πεδίο του γαλαξία μας. Έστησε την κβαντική μηχανή.
«Ακούμπησε» τα βαρυτικά κύματα. Αντιλαμβάνεται την καμπυλότητα στον χωροχρόνο. Όλα ξεκίνησαν από μία λέξη. ΑΛΓΕΒΡΑ. Η λέξη παραπέμπει στον μαθηματικό του 9ου αιώνα από τη Βαγδάτη Abu Jafar Muhammad ibn Musa al-Khwarizmi, όστις είναι ο συντάκτης του πονήματος «Συλλογή υπολογισμού διά της αποκαταστάσεως και εξισορροπήσεως». Στον τίτλο του πονήματος εμπεριέχεται ο όρος Al -Jebr. Ο μαθηματικός τον δανείστηκε από την ιατρική ορολογία των τότε ορθοπεδικών. Στην αραβική σημαίνει «επανένωση των σπασμένων οστών». Στα μαθηματικά προσλαμβάνει την έννοια της «επανένωσης των σπαραγμάτων (κομματιών). Μεταφράστηκε στα λατινικά τον 12 αιώνα. Από Άραβες λόγιους της Ισπανίας. Από τότε τα μαθηματικά οδήγησαν τη σκέψη των ανθρώπων. Είχε φθάσει η ώρα να «ξεκουραστεί» ο Θεός. Τώρα πια, στην κβαντική εποχή, μπορεί και να «αποκοιμηθεί» εν ασφαλεία. Δεν χρειάζεται πια. Εντοπίσαμε, βλέπετε, το σωματίδιο Χιγκς ή σωματίδιο του Θεού.
Υ.Γ.: Αφιερώνεται εξαιρετικά σε όλους εκείνους που υποδέχονται το Άγιον Φως κάθε Μέγα Σάββατο με τιμές αρχηγού κράτους. Αμήν! (Λέξη εβραϊκή με ρίζα Σημιτική, που συναντάται και στα αρχαία Αραμαϊκά και σημαίνει «Αλήθεια». Κατ’ επέκταση χρησιμοποιείται έκτοτε – λόγω Παλαιάς Διαθήκης – και με τη διαχρονική έννοια «Ας είναι – στους αιώνες των αιώνων»).
