Η Απόλυτη Ντροπή τής Ελληνικής Κυβέρνησης.
Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας
Χαλαρός. Χαμογελαστός. Χαρούμενος. Έως και χαζοχαρούμενος.
Έμπλεος οίησης και κομπορρημοσύνης,
καθήμενος ανέμελο σταυροπόδι δίπλα στον Αμερικανό πρόεδρο,
όπως ανέμελο σταυροπόδι καθόταν και στην κηδεία τού Μίκη Θεοδωράκη.
Αυτοκαμαρωνόμενος. Κραυγαλέα βαυκαλιζόμενος.
Ζων μεγαλεία·
δεν είναι και λίγο, δεν είναι και μικρό πράγμα,
να παραθέτει δεξίωση προς τιμήν σου ο ηγέτης τής Παγκόσμιας Υπερ-Δύναμης.
Τι κι αν οι αμφισβητίες σου θα κάνουν τη σκέψη
«Αφού μπορεί ο Μητσοτάκης να βρεθεί στον Λευκό Οίκο, μπορούν όλοι…»;
Το Αποτέλεσμα μετράει…
…
Έβλεπα, λοιπόν, τον Κυριάκο Μητσοτάκη να βρίσκεται στον δικό του κόσμο,
παρετηρούσα να βρίσκεται -για νιοστή φορά- σε καθεστώς ονείρωξης
όπου ο Ναπολεοντισμός και ο Λουδοβικισμός ενώνονται εις σάρκαν μίαν,
αναλογιζόμουν ότι αυτός ο κληρονομικώ αδίκω πρωθυπουργός εβίωνε τιμές
που -αν αναλύσουμε τον πυρήνα τους- συνιστούν Πολιτική Δυστοπία·
μία δυστοπία που σχηματικώς περιγράφεται έξοχα από την κινεζική παροιμία
«Ένας σκύλος με λεφτά, λέγεται “Κύριος Σκύλος”.»
(όπου «λεφτά», κάθε μορφής «εξουσία»).
Εν αρχή, η συνάντηση με τον Τζο Μπάϊντεν. Μετά, η δεξίωση.
Κατόπιν, την επόμενη μέρα,
οι συναντήσεις με την Πρόεδρο τής Βουλής των Αντιπροσώπων, Νάνσι Πελόζι,
και με την Αντιπρόεδρο τής Αμερικανικής Κυβέρνησης, Καμάλα Χάρις
(αλλά και η περιβόητη πρώτη ομιλία Έλληνα πρωθυπουργού στο Κογκρέσο).
…
Από τη μία, το «Δημοκρατικό Κόμμα» των Ηνωμένων Πολιτειών.
Από την άλλη, η «Νέα Δημοκρατία» τής τεταρτοκοσμικής Νεοελληνικής Μπανανίας.
Υπάρχει σχέση ανάμεσα σε αυτές τις δύο έννοιες;
Κυριάκος Μητσοτάκης-Τζο Μπάϊντεν
Κυριάκος Μητσοτάκης-Νάνσι Πελόζι
Κυριάκος Μητσοτάκης-Καμάλα Χάρις
Αναμφίβολα, τρεις εξαιρετικά σημαντικές συναντήσεις, που όμως έχουν μία βαριά σκιά…
Η Αμερικανική Κοινωνία βρισκόταν από την Κυριακή σε ένα ακόμη σοκ,
μετά τη νέα «τυφλή» ρατσιστική επίθεση που άφησε πίσω της 10 νεκρούς και 3 τραυματίες.
Ένα 18χρονο ακροδεξιό εξάμβλωμα, ένα σαλεμένο έκτρωμα λευκού χρώματος,
επιτέθηκε με όπλο σε ανυποψίαστους ανθρώπους,
μόνο και μόνο επειδή ενοχλούταν από το διαφορετικό χρώμα τού δέρματός τους.
Ε, όταν είδα τον Έλληνα πρωθυπουργό να ακκιζόταν στο πλευρό τού Αμερικανού Προέδρου
και συνάμα να επέχαιρε για τις επικείμενες επαφές του με τις δύο πανίσχυρες κυρίες,
εμφανίσθηκε αυθορμήτως στη σκέψη μου το αμείλικτο ερώτημα
«Κυριάκο Μητσοτάκη,
γιατί δεν μιλάς στον Τζο Μπάϊντεν, στη Νάνσι Πελόζι και στην Καμάλα Χάρις,
για τον Θάνο Πλεύρη..;».
Στις 10 Απριλίου 2011, ο τότε βουλευτής τού ακροδεξιού μορφώματος «ΛΑ.Ο.Σ.»,
επιδίδεται -ενώπιον ούγκανου ακροατηρίου- στο ακόλουθο ρατσιστικό παραλήρημα:
«Ακούτε και μένα πώς μπορεί να λυθεί το “Μεταναστευτικό”.
To “Μεταναστευτικό”, κατά την άποψή μου μπορεί να λυθεί με δύο τρόπους,
οι οποίοι σιγά-σιγά πρέπει να λέγονται ξεκάθαρα.
Ο πρώτος τρόπος είναι η φύλαξη των συνόρων, που να καταλάβουμε τι εννοούμε… Φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται εάν δεν υπάρχουν απώλειες.
Και για να γίνω κατανοητός,
(φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται) εάν δεν υπάρχουν ΝΕΚΡΟΙ.
…
(η αιμοσταγής φράση του,
διακόπτεται από τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα
και τις ζητωκραυγές τού ούγκανου ακροατηρίου του·
οι επευφημίες λειτουργούν ως αναβολικό για τον Πλεύρη,
που συνεχίζει ακάθεκτος το αιμοσταγές παραλήρημά του)
…
Η ΦΥΛΑΞΗ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ ΕΧΕΙ ΝΕΚΡΟΥΣ.
Πρώτο, λοιπόν, αυτό.
Και δεύτερον, όσοι πλέον που ’ναι εδώ, θα έχουν τη “Λογική των Αντικινήτρων”.
Εγώ δεν πιστεύω τόσο πολύ στο Δουβλίνο
(εννοεί τον Κανονισμό τού Δουβλίνου,
περί επαναπροώθησης των αιτούντων άσυλο, στην πρώτη χώρα εισόδου τους στην Ευρώπη).
Και να καταγγελθεί,
το Ισλάμ θα έρχεται, θα μπαίνει πιο μέσα, θα βυθίσει την ενδοχώρα τής Ευρώπης,
θα βυθίσει μετά και την Ελλάδα.
Το θέμα είναι να τούς κόψουν. Να μην έρχονται.
Συνεπώς, όταν βρίσκεσαι εδώ πέρα, όχι κοινωνική παροχή θα έχεις,
(αλλά επιπλέον) δεν θα μπορείς να φας, δεν θα μπορείς να πιεις,
δεν θα μπορείς να πας στο νοσοκομείο
και θα λες στους άλλους στο Πακιστάν
“Εδώ πέρα περνάμε χειρότερα απ’ ό,τι στο Πακιστάν.”.
Αν δεν περνάνε χειρότερα, θα έρχονται.
Πρέπει να περνάνε χειρότερα.
Η ζωή τους, η κόλαση θα φαντάζει παράδεισος σ’ αυτό το οποίο θα ζουν εδώ πέρα.
(χειροκροτήματα)».
Είναι τρομακτικό το γεγονός,
ότι αυτό το παραλήρημα θα μπορούσε να αποτελεί το ιδεολογικό μανιφέστο
για το 18χρονο ακροδεξιό εξάμβλωμα,
για το σαλεμένο έκτρωμα λευκού χρώματος
που επιτέθηκε με όπλο σε ανυποψίαστους ανθρώπους
-δολοφονώντας 10 και τραυματίζοντας 3-
μόνο και μόνο επειδή ενοχλούταν από το διαφορετικό χρώμα τού δέρματός τους.
Κι όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο καμαρωτός συνομιλητής τού Τζο Μπάϊντεν,
ο καμαρωτός συνομιλητής τής Νάνσι Πελόζι και τής Καμάλα Χάρις,
ο Θριαμβεύων στα Λόγια και Καταποντιζόμενος στις Πράξεις,
δεν ορρώδησε να βάλει τον Θάνο Πλεύρη στο κόμμα του, στην κυβέρνησή του,
και -οποία απουσία ενσυναίσθησης και αιδούς- να τού αναθέσει το Υπουργείο Υγείας.
Εν τέλει, ποιο είναι το συμπέρασμα;
Το συμπέρασμα είναι ένα και μοναδικό συναίσθημα: ΘΛΙΨΗ.
Θλίψη για τη δύναμη που δίνουν οι λαοί σε ανάξιους ανθρώπους.
Θλίψη για τη Θεσμοθέτηση τής Ανικανότητας μέσω τής Λαϊκής Ψήφου.
Θλίψη για μία παρακμάζουσα Ελλάδα που έχει επιλέξει να την εκπροσωπεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Θλίψη για τη σαθρή αντίληψη που εκφράζει ο Μέσος Ψηφοφόρος,
ο οποίος είναι εσαεί καταδικασμένος να επιλέγει τούς ομοίους του
με οδηγό τη φρούδα ιδιοτελή ελπίδα του:
«Αφού μπορεί ο Μητσοτάκης να βρεθεί στον Λευκό Οίκο, μπορώ κι εγώ.».
ΤΡΑΓΙΚΟ.
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
