Αντί άλλου σχολίου για την κατάντια των ελληνικών υπηρεσιών του Δημοσίου και με αφορμή το απερίγραπτο αλαλούμ με την ηλεκτρονική κάρτα για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αναπαράγουμε ένα κείμενο του Γιάννη Γιγούρτη. Είναι εκπαιδευτικός στη Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη ο οποίος επιχειρεί να συγκρίνει το τι συνέβη προ 15 ετών στην Τουρκία και τι συμβαίνει το 2017 στην Ελλάδα. Καλή ανάγνωση και ψυχραιμία. Θα την χρειαστείτε.
«Διαβάζω για την απίστευτη ταλαιπωρία που τραβάει ο κόσμος στην Αθήνα προκειμένου να εκδώσει προσωπικές κάρτες για το ηλεκτρονικό εισιτήριο, διαβάζω για ατέλειωτες ουρές, για σταθμούς που δεν είναι έτοιμοι να εξυπηρετήσουν, για αναβολές και παρατάσεις στην έναρξη του μέτρου που πάλι δε φτάνουν, για εργαζομένους στις συγκοινωνίας που αρνούνται να εκδώσουν ηλεκτρονικές κάρτες, για άλλους που λένε πως δεν θα ελέγχουν τους επιβάτες αν χτυπούν ή όχι το εισιτήριο όταν περνούν τις μπάρες, ακούω πράγματα ανήκουστα
Κανονικά θα έπρεπε να έχω πάψει να εκπλήσσομαι με το μπάχαλο που επικρατεί στο ελληνικό δημόσιο- και όχι μόνο στο δημόσιο- μετά από την εμπειρία που και ο ίδιος, ως Έλληνας πολίτης έχω. Ωστόσο δεν παύω να θλίβομαι για αυτή την κατάντια που εκθέτει την χώρα μου και με κάνει να ντρέπομαι μα και να οργίζομαι.
Το ηλεκτρονικό εισιτήριο είναι ασφαλώς σωστός, ασφαλής και σύγχρονος τρόπος πληρωμής κομίστρου, που διασφαλίζει, μεταξύ των άλλων και την ελαχιστοποίηση των τζαμπατζήδων, Υπάρχει σε πολλές χώρες εδώ και χρόνια και λειτουργεί χωρίς προβλήματα. Εμείς στην Ελλάδα όμως είμαστε κάποτε ανίκανοι να μοιράσουμε δύο γαϊδάρων άχυρα. Αντί να εισαγάγουμε την δοκιμασμένη τεχνογνωσία από χώρες που την έχουν εφαρμόσει και δοκιμάσει κάνουμε σαν μαθητευόμενοι μάγοι που ανακαλύψαμε μόλις την πυρίτιδα. Αποτέλεσμα, ο χαμός που διαπιστώνουμε αυτές τις μέρες.
Έχω κυκλοφορήσει σε πολλές χώρες της Ευρώπης με ηλεκτρονικό εισιτήριο. Μα θα μοιραστώ την εμπειρία μου από την Τουρκία, την Κωνσταντινούπολη, όπου ζω.
Εδώ το ηλεκτρονικό εισιτήριο εισήχθη περί τα 15 χρόνια πριν.
Αρχικά υπήρχε παράλληλα και εναλλακτικά με το κανονικό εισιτήριο και δεν ήταν σε όλα τα μέσα. Σταδιακά επεκτάθηκε και το ατομικό εισιτήριο, που ήταν με την μορφή μάρκας/ token σιγά σιγά εγκαταλείφτηκε. Το κράτος έδωσε κίνητρα για να συνηθίσει ο κόσμος το ηλεκτρονικό εισιτήριο, με κύριο την σημαντική διαφορά τιμής μεταξύ ηλεκτρονικού και φυσικού εισιτηρίου.
Εδώ και κάμποσα χρόνια, υπάρχει μόνο το ηλεκτρονικό εισιτήριο σε όλα τα μέσα. Ο καθένας μπορεί πάρα πολύ εύκολα να αποκτήσει ανώνυμη κάρτα, η οποία κοστίζει 1,5 ευρώ ως πλαστικό και την παίρνεις άπαξ, και να την φορτώσει με όποιο χρηματικό ποσό θέλει.
Κάθε φορά που περνάει την μπάρα χτυπάει την κάρτα και αυτόματα αφαιρείται το αντίστοιχο ποσό. Η χρέωση γίνεται σε κάθε μέσο που χρησιμοποιείς, ωστόσο είναι μειούμενη απο την πρώτη μετεπιβίβαση και εξής. Για τον έλεγχο αρκεί ένα άτομο σε κάθε είσοδο ενός σταθμού που ούτως ή άλλως πρέπει να υπάρχει για να προσέχει για την ευταξία στον χώρο. Στα λεωφορεία τον έλεγχο έχει ο οδηγός, αφού οι επιβάτες μπαίνουν από την μπροστινή πόρτα. Σημειώνεται πως αν κάποιος επιβάτης μπεί από την πίσω πόρτα γιατί υπάρχει πολύς κόσμος στο λεωφορείο, δίνει την κάρτα του η οποία πάει χέρι χέρι μπροστά και την χτυπάει κάποιος συνεπιβάτης. Από εκεί του την επιστρέφουν πίσω, πάλι χέρι χέρι. Ουδείς διανοείται να ταξιδέψει χωρίς εισιτήριο.
Η επώνυμη μηνιαία κάρτα βγαίνει από τα ειδικά σημεία με μία απλή αίτηση και είναι συνήθως μια πολύ απλή διαδικασία. Πολλές φορές δεν χρειάζεται καν δικαιολογητικό.
Αν για παράδειγμα είναι κάποιος μαθητής ή δάσκαλος, αρκεί να δώσει τον αριθμό της ταυτότητάς του και να συμπληρώσει ένα έντυπο- αίτηση. Από το σύστημα e- okul (ηλεκτρονικό σχολείο) με το οποίο είναι συνδεδεμένη η διεύθυνση συγκοινωνιών, φαίνεται αμέσως, αν κάποιος είναι μαθητής ή δάσκαλος, οπότε δικαιούται αυτομάτως την σχετική εκπτωτική κάρτα.
Επίσης η ανανέωση της κάρτας σε τέτοιες περιπτώσεις γίνεται αυτόματα από τα ίδια μηχανήματα στα οποία φορτώνεται η κάρτα με χρήματα και τα οποία βρίσκονται σε πάρα πολλά σημεία και πάντως σε όλους τους σταθμούς μετρό, τραμ αλλά και τις αποβάθρες των πλοίων.
Αυτά συμβαίνουν στην Τουρκία λοιπόν με το ηλεκτρονικό εισιτήριο. Να μην σχολιάσω και να μην σαρκάσω, παίζοντας με τα κλισέ που έχει ο μέσος Έλληνας για την γειτονική χώρα.
Άλλωστε η θλίψη μου για την κατάσταση στην δική μας χώρα περισσεύει και δεν μου μένει διάθεση.»
