Ο Τσόρτσιλ είχε δίκιο. Το αποδεικνύει και ο συνάδελφος Μπάμπης Παπαδημητρίου. Πώς θα είσαι συντηρητικός στα …ήντα σου αν δεν είσαι αριστερός στα είκοσί σου. Ξεκίνησε από το (επίσης συντηρητικό αλλά για άλλους λόγους) ΚΚΕ για να καταλήξει στη Δεξιά, αφού εκεί τον οδήγησε αναπόφευκτα το οικονομικό ρεπορτάζ και η συνεχής επαφή με το «έτερο του ήμισυ», τον Άρη Πορτοσάλτε. Αστειεύομαι βέβαια. Η πολιτική ταυτότητα του συναδέλφου γαλβανίστηκε συν τω χρόνω από την (επίσης αναπόφευκτη) αποδοχή ότι η Οικονομία δεν μπορεί παρά να είναι συντηρητική (στα λόγια). Διότι στην πράξη συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Η Οικονομία είναι από τα δεξιά της αντισυμβατική, διότι το κέρδος, όπως και το χρήμα, δεν έχει ούτε οσμή, ούτε χρώμα, ούτε και ταυτότητα, άσε που είναι πια άυλο, ενώ είναι σφόδρα αλλεργική ως προς τα αριστερά. Ο Μπάμπης ξέρει επί παραδείγματι πως ο ευρωπαϊκός λαϊκισμός τον οποίο μάχεται (σωστά) χρηματοδοτείται ταυτόχρονα από τον κρατικό καπιταλισμό του Πούτιν από τη μία και από τον άναρχο αμερικανικό καπιταλισμό του Ντόναλντ Τραμπ από την άλλη.
Ο Μπάμπης το γνωρίζει πολύ καλά. Προφανώς νομίζει πως η ελληνική Δεξιά που είναι και η μόνη που ανθίσταται στην Ευρώπη, διότι οι αδελφές δεξιές δυνάμεις καταρρέουν (Γαλλία, Βρετανία, Ισπανία, Ιταλία, ακόμη και στη Γερμανία, Ολλανδία), θα προτείνει στο ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό τον 3ο δρόμο προς τον σύγχρονο ή μάλλον ασύγχρονο Καπιταλισμό. Του το εύχομαι, αλλά ο… γιατρός τι λέει γενικά ως προς το σύμπτωμα της συνειδητής αυτοεξαπάτησης;
Στην Πολιτική, δυστυχώς, δεν υφίσταται αυτός ο όρος, αφού, ως γνωστόν (το ξέρει ο Μπάμπης), η Πολιτική είναι ακριβώς η τέχνη της εξαπάτησης. Σκοτεινά τα μονοπάτια μεταξύ Πολιτικής και του Φρόυντ. Ή καλύτερα, διότι είναι και γαλλομαθής ο συνάδελφος, μεταξύ Αλθουσέρ και Λακάν.
