Φταίει ο ζαβός ο εαυτός μας; Φταίει ο Θεός που μάς μισεί;
Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας
Οποία τραγική ειρωνεία·
ένα πάλαι ποτέ υπέροχο τραγούδι που εκφράζει τη δυσβάσταχτη ερωτική απουσία,
μετατρέπεται -μέσω μίας ελάχιστης διασκευής του-
σε απεγνωσμένη καταγραφή τής αβάσταχτης έλλειψης τού Κράτους..:
«112» κι ούτ’ ένα τηλεφώνημα.
…
Πριν μιλήσουμε για τα τραγικά χθεσινά γεγονότα στην Εύβοια,
κρίνω ως απαραίτητη μία αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν,
προκειμένου να δώσουμε τις σωστές διαστάσεις
που αρμόζουν στο εξαιρετικά σοβαρό
και -εσχάτως- συχνά επαναλαμβανόμενο φαινόμενο
των πολλών θανάτων που προκαλούνται από φυσικές καταστροφές
και από την ελλιπέστατη κρατική αντιμετώπισή τους.
…
Το 2010, όταν έσπασε η «Νεοελληνική Φούσκα»
(η οποία ήταν ένα μείγμα κίβδηλης ευμάρειας, τρυφηλότητας, αλαζονείας και επιδειξιομανίας),
η χώρα -ούσα αθωράκιστη, σε ψυχολογικό επίπεδο, προς μία τέτοια εξέλιξη-
ήρθε αντιμέτωπη με την άκρως οδυνηρή νέα πραγματικότητα.
Η Αυτοκτονία, οι αυτοκτονίες, έγιναν τμήμα τής Καθημερινότητας
και -κατ’ επέκτασιν- τής Ειδησεογραφίας.
Συν τω χρόνω, οι αυτοχειρίες αυξάνονταν δραματικά·
δεκάδες στην αρχή, εκατοντάδες πολύ γρήγορα, χιλιάδες λίγο αργότερα.
Τότε, λοιπόν,
ακριβώς επειδή οι περιπτώσεις των ανθρώπων που προέβαιναν στο απονενοημένο διάβημα
δεν ήταν εύκολα καταμετρήσιμες,
εξεκίνησε και εξελίχθηκε ραγδαία η αισχρή «Εθνική Σπέκουλα»·
από τη μία,
η Κυβέρνηση
και τα τοξικά συστημικά, καθεστωτικά, φιλοκυβερνητικά «Μ.Μ.Ε.» τής εποχής,
σπανίως έκαναν λόγο περί των αυτοκτονιών
(για την ακρίβεια, όσο μπορούσαν τις απέκρυπταν),
και από την άλλη,
η Αντιπολίτευση
και τα αντισυστημικά, αντικαθεστωτικά, αντικυβερνητικά «Μ.Μ.Ε.» τής εποχής,
έκαναν διαρκώς λόγο περί των αυτοκτονιών.
Σε αυτό το μακάβριο «παιχνίδι» έμπαιναν και πολλοί πρόθυμοι πολίτες,
ακολουθώντας αντίστοιχες πρακτικές·
οι μεν, επιδίδονταν σε «Μειοδοσία»,
οι δε, σε «Πλειοδοσία».
Μειοδότες και μπροστά στον Θάνατο
οι διαχρονικοί μειοδότες που κατέστρεψαν την Ελλάδα,
αλλά -για να είμαστε σφαιρικοί και δίκαιοι- ούτε η Πλειοδοσία ήταν ηθική στάση.
Αυτό το οργουελικών χαρακτηριστικών δυστοπικό πλαίσιο,
ερχόταν να δικαιώσει την απολύτως κυνική
αλλά -όπως έχει αποδείξει αναρίθμητες φορές η Ιστορία- ρεαλιστική ρήση τού Στάλιν..:
«Ένας θάνατος είναι τραγωδία. Ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι Στατιστική.».
Έτσι, επί καιρώ αναπτυσσόταν ο απαράδεκτος «Πλειστηριασμός Θανάτου»,
με συνέπεια ο καθείς να επέταγε ό,τι τού εκατέβαινε στην γκλάβα.
Άλλος έκανε λόγο για 3.000, άλλος για 5.000, άλλος για 10.000 αυτοκτονίες.
Η «Εθνική Τραγωδία» προσελάμβανε χαρακτηριστικά ποταπής κινηματογραφικής παρωδίας..:
«Κυρ-Στέφανε, βάλε δυο-τρεις χιλιάδες αυτοκτονίες ακόμη.
Θα το κάψουμε απόψε, κυρ-Στέφανε…».
«Πατέρα, βάλε άλλες 100 αυτοκτονίες. Ο Λαός είναι… Μαλάκας (και ουχί λεβέντης)».
…
Στη Μάνδρα και στο Μάτι δεν υπήρχε χώρος για αριθμητικές πλειοδοσίες ή μειοδοσίες,
αλλά η ηθική χρεωκοπία ήταν και πάλι παρούσα.
Οι τέως μειοδότες, τώρα γίνονταν πλειοδότες,
και οι τέως πλειοδότες, τώρα γίνονταν μειοδότες.
Οι μεν υπερθεμάτιζαν στον καταλογισμό ευθυνών,
οι δε επεχειρούσαν να υποβαθμίσουν τις ευθύνες τους.
…
Και τώρα, η Εύβοια.
Και τώρα, για μία ακόμη φορά, η θλιβερή εναλλαγή και αντιστροφή των ρόλων.
Ένας λαός που δεν σέβεται την (εκάστοτε) «Εθνική Τραγωδία» του·
πολίτες και πολιτικοί, πολιτικοί και πολίτες,
που -όταν λαμβάνει χώρα κάποια συμφορά- χωρίζουν προσωρινώς τα τσανάκια τους
και μετά από ένα εύθετο διάστημα ξανά-μανά τα ίδια.
Η φράση «Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει.» στη ραγιάδικη εκδοχή της..:
«Ελλάδα που σαπίζει δεν αλλάζει.».
Το πολιτικό προσωπικό τής χώρας χαρακτηρίζεται -στην πλειοψηφία του-
από γλοιωδία, ιδιοτέλεια, διαφθορά και απέραντη φανφάρα·
το «Ξέρεις ποιος είμ’ εγώ;»
(δηλαδή,
η ρητορική ερώτηση που συμπυκνώνει στο έπακρο την Εθνική Θρασυδειλία),
είναι το άρρωστο στερεότυπο που κυριαρχεί στη νοοτροπία
και στη συμπεριφορά τού Νεοέλληνα Πολιτικού.
Όμως, υπάρχει η σκληρή και αντιδημοφιλής αλήθεια,
που ορίζει ότι ο Πολιτικός είναι σαρξ εκ σαρκός τού Πολίτη.
Ως εκ τούτου,
έχουμε ως χώρα -όπως, βεβαίως, ισχύει για όλες τις χώρες τού κόσμου-
τούς πολιτικούς που μάς αξίζουν·
και θα πάμε μπροστά, μόνο αν δεχθούμε ετούτην τη σκληρή αλήθεια,
ακόμη κι αν χρειαστεί να προβούμε στη συγκεκριμένη αποδοχή
σε στιγμές που αυτή προσλαμβάνει διαστάσεις συναισθηματικής βαναυσότητας.
Ο Νεοέλληνας είναι αποκρουστικός χαρακτήρας,
διότι -μεταξύ των άλλων αρνητικών στοιχείων του-
διέπεται από πλήρη μονομέρεια στις κρίσεις του και στην αντίληψή του περί Δικαιοσύνης.
Ξιφουλκεί και ουρλιάζει όταν αδικείται, σιωπά επιδεικτικά όταν ευνοείται.
Πάνω απ’ όλα το Συμφέρον.
Ο Νεοέλληνας είναι απεχθής, διότι είναι Τιμητής.
…
Ο «Νεοέλληνας Τιμητής» διέπρεψε στα «Μνημόνια»,
διέπρεψε στη Μάνδρα και στο Μάτι,
διαπρέπει και τώρα στην Εύβοια.
Τα λάθη είναι πάντα των άλλων·
ακόμη και τα δικά μας λάθη,
τα φορτώνουμε στους άλλους χρησιμοποιώντας τη δοκιμασμένη μέθοδο τής Αυτο-Θυματοποίησης.
ΥστερόΓιωργο..:
Προσωπικώς,
παρ’ ότι -Αριστερός γαρ- δεν τρέφω την παραμικρή συμπάθεια
προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το ακροδεξιΐζον κόμμα του,
είμαι ενάντιος προς κάθε προσπάθεια
να συμψηφιστεί -τηρουμένων των αναλογιών- η τραγωδία στο Μάτι.
Θα μιλήσω, λοιπόν, απλουστευτικά,
και παρακάμπτοντας προς στιγμήν τις χρόνιες ευθύνες που έχει σύσσωμη η Νεοελληνική Πολιτεία
σε θέματα όπως τα αυθαίρετα, το μπάζωμα των δασών (κ.λπ.),
θα πω τα εξής..:
Στο Μάτι, δεν έφταιγε ο «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.» για την πρωτοφανών διαστάσεων φωτιά,
αλλά ευθυνόταν απολύτως για τούς χειρισμούς του.
Ομοίως και με την Εύβοια·
δεν φταίει η «Νέα Δημοκρατία» για την πρωτοφανών διαστάσεων πλημμύρα,
αλλά (θα) ευθύνεται απολύτως για τούς χειρισμούς της.
Συνελόντι ειπείν,
ενημερώνω άπαντες τούς ημεδαπούς τιμητές ότι το σκορ δεν είναι «102-7».
Οι νεκροί δεν είναι «σκορ».
Οι τραυματίες δεν είναι «σκορ».
Οι άστεγοι δεν είναι «σκορ».
Οι κατεστραμμένοι δεν είναι «σκορ».
Ως εκ τούτων,
εθνοκάπηλοι πολιτικοί,
μη μάς πετάτε στα μούτρα τη θρασύδειλη ατάκα «Ξέρεις ποιος είμ’ εγώ;»,
διότι είμαστε πολλοί Έλληνες που ξέρουμε ποιοι είστ’ εσείς.
Συνεννοηθήκαμε;
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
