Μόλις πριν από δυο μήνες, Απρίλιο του 2020, η ισπανική εφημερίδα marca, σε μέρες καραντίνας λόγω κορωνοϊού, έκανε αφιέρωμα στους τελικούς του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης, πλέον διοργάνωση champions league, και δεν χάνει την ευκαιρία να πετάξει τη σπόντα για το παιχνίδι του 1971. Ότι, δηλαδή, για να παίξει τελικό ο Παναθηναϊκός με τον Άγιαξ, στο λονδρέζικο Ουέμπλεϋ, δωροδόκησε τον Ερυθρό Αστέρα, από τον οποίον είχε χάσει 4-1 στο Βελιγράδι και τον πήρε 3-0 στη ρεβάνς της Λεωφόρου.
Σαν σήμερα 2 Ιουνίου έχασε 2-0 στον τελικό ο Παναθηναϊκός και για την αδιανόητη επιτυχία του, που δεν την ξαναπλησίασε ο ίδιος αλλά και άλλη ελληνική ομάδα, έχουν γραφτεί τα όσα πονηρά, όμως τίποτα το συγκεκριμένο. Καμιά απόδειξη ότι κάποιος εφοπλιστής ή η χούντα στην Ελλάδα έτσι ή αλλιώς έβαλε χέρι να βοηθήσει παρασκηνιακά τους παίκτες με προπονητή τον Φέρεντς Πούσκας. Όχι ότι δεν γινόντουσαν λαδιές στο ποδόσφαιρο, ούτε ότι οι στρατιωτικοί που κυβερνούσαν δεν ήταν ικανοί για κάθε αλεπουδιά.
Έχουμε γίνει αμερικανάκια. Το ‘χουν σύστημα στις ΗΠΑ κάθε τόσο να βγάζουν μια βρόμα, μια δήθεν αποκάλυψη για τούτο και για εκείνο που συνέβη στο παρελθόν. Τα πάντα όλα για πρόσωπα αβανταδόρικα, πιασιάρικα, που πουλάνε στους αιώνες. Την Μαίρυλιν Μονρώ, τον Τζων Κένεντυ, τον Έλβις Πρίσλεϋ, τον Τζαίημς Ντην. Πεθαμένους που έχουν περάσει στο χώρο του θρύλου. Μία το ένα γράφουν, μία το άλλο.
Ψοφάμε για… αποκαλύψεις σχετικά με το Ουέμπλεϋ. Μαλακίες. Αυτή είναι η σοβαρή κουβέντα του αποδυτηριάκια. Αμερικάνικο κόλπο. Όποιο έγγραφο να ξεθάψουν δεν θα στραβώσουν την αλήθεια, αυτή που αντέχει στο χρόνο. Έχουμε και λέμε, λοιπόν…
…Λέγανε οι γάβροι, και πιπιλάνε το ίδιο παραμύθι ακόμα εκείνοι που πλασάρουν «ολυμπιακή ιδεολογία» και ποδοσφαιρική «διαφορετικότητα» πως ο Παναθηναϊκός ήταν… χουντική ομάδα. Ανέκδοτο. Βεβαίως και ήταν χουντική ομάδα ο Παναθηναϊκός, όσο ήταν και ο Ολυμπιακός. Με την έννοια ότι το κουμάντο στις δύο αυτές ομάδες είχε κομισάριος της χούντας. Πρωτοπαλλήκαρο της δικτατορίας, αξιωματικός και στέλεχος του καθεστώτος της 21ης Απριλίου είχε σταλεί ως «κυβερνητικός εκπρόσωπος» σ’ όλα τα ποδοσφαιρικά σωματεία.
Αστήρικτο, λοιπόν, ότι μόνον ο Παναθηναϊκός ήταν η ομάδα της δικτατορίας, επειδή προκρίθηκε μέχρι το Ουέμπλεϋ. Ότι το τρίο Στούτζες, Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος, και από κοντά ο Ασλανίδης, επέλεξαν τον Παναθηναϊκό -όχι τον Ολυμπιακό ή την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ- να σπρωχτεί μέχρι τον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης.
Το πιο εύκολο είναι να ρίχνεις λάσπη σε μια επιτυχία. Σε μια oυρανοκατέβατη διάκριση. Όσο πεντακάθαρη και γνήσια ήταν η κατάκτηση του Ευρώ 2004 από την εθνική ομάδα, τόσο άξια ήταν η πορεία του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη το 1971. Δεν το συζητάμε ότι η παρουσία του Παναθηναϊκού σε τελικό Ευρώπης, όπως και ο θρίαμβος της εθνικής το 2004, δεν εκπροσωπούν το επίπεδο του ποδοσφαίρου μας. Άλλο αυτό.
Η χούντα ήταν… τυχερή που στα χρόνια της έκατσε τέτοια μοναδικό λαχείο. Μετά το κύπελλο Ευρώπης στο μπάσκετ από την ΑΕΚ, ελληνική ομάδα και στο ποδόσφαιρο να πάει πόσο υψηλά. Ακολούθησε το 1973 η πρώτη μεταπολεμικά νίκη στους βαλκανικούς αγώνες στίβου. Επόμενο ήταν η δικτατορία να καπελώσει την από το πουθενά επιτυχία του Παναθηναϊκού. Το ίδιο, άλλωστε, θα έκανε και μια δημοκρατική, σοσιαλιστική και κομουνιστική κυβέρνηση.
Ακριβώς επειδή αυτό που κατάφερε ο Παναθηναϊκός ήταν απίθανο, το απίθανο των απίθανων, είχαν ακουστεί, αλλά και γραφτεί απίστευτα πράγματα στο εξωτερικό, βέβαια. Ποιος να τολμήσει τότε να ρίξει υποψίες στην Ελλάδα, θα τον μαζεύανε επιτόπου, πακέτο για ξερονήσι.
Είχε παίξει και το όνομα Ωνάσης. Ότι ο πατριώτης είχε δώσει επιταγή 300.000 δολάρια σε παίκτες του Ερυθρού Αστέρα. Μόνον αυτό; Είπαμε. Δεν χωράνε σ’ ένα βιβλίο όλα τα σοβαρά και ευτράπελα που συνόδευαν την ευρωπαϊκή πορεία του Παναθηναϊκού.
Με την ευκαιρία. Ο μακαρίτης ΓΓΑ Κωνσταντίνος Ασλανίδης, πανίσχυρος συνταγματάρχης και πρώτη βεντέτα της “επανάστασης”, κάθε μέρα έστελνε προπονητή, μακαρίτης κι αυτός, κι αγόραζε ΟΛΕΣ τις ξένες εφημερίδες από τα περίπτερα της Ομόνοιας και του Συντάγματος. Έγραφαν τα δικά τους και πολύ καλά έκαναν που παρουσίαζαν τη γραφικότητα της εποχής στην Ελλάδα. Μια κοινωνία με κυβέρνηση πραξικοπηματιών την είχε καταβρεί στο ποδόσφαιρο. Γούστο είχαν οι γελοιογραφίες στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, όπου σατιρίζονταν η δικτατορία στην προσπάθεια της να καπηλευθεί τις διεθνείς νίκες του Παναθηναϊκού.
Το τελευταίο: Με την πτώση της δικτατορίας έγινε δικαστική έρευνα στα οικονομικά του Παναθηναϊκού. Απίστευτα υψηλά ποσά είχαν δαπανηθεί σε… πορτοκαλάδες, αλλά και πολλά κονδύλια δεν δικαιολογούνταν. Η υπόθεση θάφτηκε στα χρόνια της… μεταπολίτευσης, όταν η κομπανία της δικτατορίας ήταν στον Κορυδαλλό.
Συνταγματάρχης της χούντας αρχηγός αποστολής στο Ουέμπλεϋ με την εικόνα της Παναγίας, διάβασε apodytiriakias.gr
