Ξεχνάμε τις τέσσερις γκολάρες του Άγιαξ μέσα στο Μπερναμπέου και στα δίχτυα της βασίλισσας Ρεάλ. Στεκόμαστε στην μπάλα που έπαιξε ο ηττημένος του πρώτου αγώνα στην έδρα του Αίαντας του Άμστερνταμ. Μόνον οι απατεώνες και οι αστοιχείωτοι ασχολούνται με το γκολ, με τη νίκη. Το ποδόσφαιρο είναι η Νο1 λαϊκή διασκέδαση, μάλιστα και η πιο φτηνή σε κόστος, και το γκολ δεν έχει καμιά αξία όταν η ποιότητα του θεάματος είναι για τα σκουπίδια.
Το ποδόσφαιρο, όμως, είναι και άτιμο πράμα. Κάποιες φορές θριαμβεύει η αναξιοκρατία, δεν κερδίζει ο καλύτερος με τις 25 ευκαιρίες σ’ ένα ματς. Το αποτέλεσμα πιθανόν κρίνεται από μια μονάχα φάση του αντιπάλου. Ίσως από την τύχη, ίσως και μια ανάποδη απόφαση του διαιτητή. Ο αστοιχείωτος, όμως, θα πει ότι σημασία έχει η νίκη. Όχι, χίλιες φορές όχι, όταν το ποδόσφαιρο απευθύνεται στον υγιή θεατή, όχι στον νοσηρό οπαδό.
Σαν αύριο 7 Μαρτίου, το 2004, έγιναν εκλογές στην Ελλάδα. Και ως συνήθως οι ποδοσφαιρικού τύπου σοβαροί σχολιαστές, αλλά και ο απλός κοσμάκης είπαν ότι κέρδισε ο Κώστας Καραμανλής. Κανένας πολιτικός στην κάλπη δεν κερδίζει, ούτε χάνει. Από τις εκλογές κερδίζει ή χάνει ο κόσμος, οι πολίτες. Μετά το αποτέλεσμα των εκλογών πριν από 15 χρόνια βγήκε χαμένη η Ελλάδα. Μπήκε στον λάκκο με τα φίδια.
Χαιρόσουν τον Άγιαξ γιατί έπαιζε ποδόσφαιρο, όχι γιατί πήρε το στέμμα της βασίλισσας. Μπράβο στον Άγιαξ γιατί κρατούσε την μπάλα παρά την πίεση του αντιπάλου, του οποίου η αντικειμενική και εμπορική παικτική αξία είναι τουλάχιστον πενταπλάσια. Γιατί ο Άξιαξ άλλαζε το τόπι, αναπτυσσόταν επιθετικά και έφτανε σε θέση βολής. Κι όλα αυτά καθόλου τυχαία. Οι παίκτες της ολλανδικής ομάδας αγωνίστηκαν έτσι όπως έχουν εκπαιδευτεί από πιτσιρίκια. Από τις ακαδημίες της. Και όποιος αποκτηθεί με μεταγραφή εντάσσεται στη «σχολή» παιχνιδιού του ορθολογικού ποδοσφαίρου.
Ο Μητσοτάκης είπε με το στόμα ότι ΘΑ δώσει στους νέους τούτο και το άλλο. Η Γεννηματά στη νοηματική γλώσσα λέει ότι ΘΑ κάνει αλλαγή, και δεν θα… επιτρέψει τούτο και το άλλο. Με σαλιαρίσματα και ο Τσίπρας λέει ότι είναι αριστερός, όχι κεντροαριστερός. Ο πολιτικός κάνει παιχνίδι κι αυτός, αλλά με το στόμα. Αυτό μαθαίνει από τότε που μπαίνει στην κομματική νεολαία, στο κόμμα. Τι μαθαίνει; Να πλασάρει ιδεολογία, να υπηρετεί ταμπέλα, να τσακώνεται με τον αντίπαλο, να ρουφιανεύει τον ανταγωνιστή στο κόμμα.
…………………………….
Περισσότερα στο apodytiriakias.gr
