Διαδικτυώτισσες και Διαδικτυώτες,
καλήν Τρίτη 20 Φεβρουαρίου να έχουμε…
Να ’μαστε πάλι μαζί, με την αγαπημένη σας στήλη «Τουϊτέρατα»,
την οποία διαβάζετε μανιωδώς καθημερινά
και νοσταλγείτε μανιωδώς τα Σαββατοκύριακα…
Θέμα από το πουθενά δημιουργήθηκε με το «Dancing With The Stars»
και με τον Σάββα Πούμπουρα,
ο οποίος «ετόλμησε» να εκθειάσει τον παραΟλυμπιονίκη μας Μιχάλη Σεΐτη
για μία πολύ δύσκολη άσκηση που εξετέλεσε,
παρά το γεγονός ότι το τεχνητό μέλος που διαθέτει
(και συγκεκριμένα, το δεξί του πόδι)
αποτελούσε -σε τεχνικό επίπεδο- αντικειμενική τροχοπέδη.
Η πολύ ευγενική και διακριτική αναφορά τού Σάββα Πούμπουρα,
κινητοποίησε τα αντανακλαστικά κάποιων τηλεθεατών,
οι οποίοι τού επιτέθηκαν με βαρείς χαρακτηρισμούς.
Επειδή το θέμα είναι εξαιρετικά ευαίσθητο,
επιλέγω σήμερα το «Κορυφαίο Δέκα» να αποτελείται
μόνον από μηνύματα που εκπέμπουν θετικότητα
(τα οποία θα αφήσω ασχολίαστα για να διατηρήσουν την αυτοτέλειά τους)
και θα αναπτύξουμε τις παραμέτρους τού ζητήματος στη συνέχεια…
Πάμε, λοιπόν, να δούμε το «Κορυφαίο Δέκα»,
και τα ξαναλέμε στο ΥστερόΓιωργο..!
…
ΥστερόΓιωργο..:
Παιδιά (όλων των ηλικιών),
για να ξέρουμε για τι ακριβώς συζητάμε,
οφείλουμε να ξεκινήσουμε από το γεγονός…
Ο παραΟλυμπιονίκης μας, Μιχάλης Σεΐτης,
θα έπρεπε να εκτελέσει μία τεχνική
που με βάση το δεδομένο ότι διαθέτει τεχνητό μέλος είχε 33% να την πετύχει.
Όταν, λοιπόν,
έφερε τη χορευτική αποστολή του εις πέρας με επιτυχία
και ο Σάββας Πούμπουρας τού είπε με εγκωμιαστική διάθεση
«Πες μου πόσο σε δυσκόλεψε το θέμα με το πόδι…»,
ξέσπασαν διαμαρτυρίες για την «άπρεπη» ερώτηση…
(σημειωτέον ότι ο «θιγόμενος» Μιχάλης Σεΐτης ουδόλως ενοχλήθηκε).
…
Λοιπόν…
Η Νεοελληνική Κοινωνία γαλουχήθηκε
μέσα στην Υποκρισία και στη Συμπλεγματικότητα επί δεκαετίες.
Αυτά τα δύο στοιχεία της,
καθίστανται απαγορευτικά στην προσπάθειά της
να εφαρμόσει την Πολιτική Ορθότητα.
Να θυμίσω ότι η Νεοελληνική Κοινωνία
μέχρι πρότινος έκρυβε στα πιο «κρυφά» δωμάτια τού σπιτιού της,
παιδιά με «σύνδρομο Ντάουν» ή ανθρώπους με ψυχολογικά προβλήματα
(και συνεχίζει να το κάνει,
αλλά ευτυχώς όχι στην έκταση που το έπραττε παλαιότερα).
Να θυμίσω, επίσης,
ότι η Νεοελληνική Κοινωνία παρκάρει το αυτοκίνητό της
μπροστά σε διαβάσεις και σε ράμπες αναπήρων.
Και θα μού πείτε..:
«Μα καλά,
πώς κατηγορείς έτσι αυθαίρετα τούς ανθρώπους
που είναι ευαίσθητοι με τα θέματα τής Αναπηρίας
και τούς καταλογίζεις τέτοιου είδους συμπεριφορές;».
Δεν καταλογίζω μεμονωμένες ευθύνες•
απλώς, καταγράφω την Έλλειψη Παιδείας που μάς διέπει ως κοινωνία.
…
Πάμε τώρα και στο «διά ταύτα»:
Ο υπέροχος αυτός άνθρωπος, ο Μιχάλης Σεΐτης,
έχασε σε ατύχημα το πόδι του•
αυτό, δυστυχώς, δεν αλλάζει.
Όμως,
αν το υπαρκτό πρόβλημα προσπαθούμε διαρκώς να το κρύψουμε
και να το αποσιωπήσουμε,
επί τής ουσίας το επιτείνουμε•
οι άνθρωποι που έχουν αντιμετωπίσει
ένα τέτοιο σωματικό και ψυχολογικό χτύπημα,
δεν θέλουν διαρκώς «καλόπιασμα» διότι το εκλαμβάνουν ως οίκτο•
ως εκ τούτου, όταν δεν τούς φερόμαστε με φυσικότητα,
στην πραγματικότητα μετατρέπουμε τον δικό μας φόβο για την Αναπηρία
σε μία επίπλαστη ευγένεια.
…
Σ’ αυτό το σημείο θα σάς πω δύο προσωπικά μου στοιχεία…
Τη δεκαετία τού ’90 που ξεκίνησα να εργάζομαι σε τηλεοπτικές παραγωγές,
είχε προσφάτως ενσκύψει το Κίνημα τής Πολιτικής Ορθότητας
και στη χώρα μας.
Από τότε διαφωνούσα και απεχθανόμουν
αυτόν τον άκρως ρατσιστικό και ηλίθιο όρο
που χρησιμοποιείται σε εκπομπές
και αναφέρει τούς ανθρώπους με αναπηρία
ως «άτομα με ειδικές ικανότητες».
Μιλάμε ότι αυτός που ενεπνεύσθη τον συγκεκριμένο προσδιορισμό,
είναι ο Ορισμός τού Πανηλίθιου.
Ο Ορισμός, όμως.
Λέγοντας για έναν άνθρωπο ότι είναι «άτομο με ειδικές ικανότητες»
και όχι «άτομο με ειδικές ανάγκες»,
σημαίνει ότι οι ικανότητές του είναι λιγότερες από τις αναπηρίες του
(δεν χρειάζεται καμιά φιλοσοφική ανάλυση•
μία απλή προσέγγιση των λέξεων και των νοημάτων κάνω).
Οπότε, στη θλιβερή προσπάθεια να αποδυναμωθεί το «πρόβλημα»,
τι κάνουμε με τέτοιου είδους αδέξιες και άμυαλες μεθοδεύσεις..;
Το πολλαπλασιάζουμε…
…
Πάμε τώρα και στο δεύτερο προσωπικό μου στοιχείο,
το οποίο είναι απολύτως «χειροπιαστό»
και μαρτυρά την ευαισθησία μου για τις κοινωνικές ομάδες
που έχουν την οποιανδήποτε αδυναμία σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που ξεκίνησε η Κρίση στην Ελλάδα,
έχω πάψει να βλέπω τις εκπομπές τού Γιώργου Αυτιά.
Για μένα ο Αυτιάς καταργήθηκε
από τη μέρα που απεκάλεσε τον Σόϊμπλε με τον χαρακτηρισμό «καροτσάκιας».
Ως Αριστερός που είμαι,
μπορείτε να φανταστείτε πόσο «συμπαθής» μού είναι ο Σόϊμπλε.
Όμως, αυτό που είπε ο Αυτιάς,
είναι η πιο θρασύδειλη, άνανδρη και λαϊκίστικη πράξη
που έχω δει όλες αυτές τις δεκαετίες που παρακολουθώ Τηλεόραση•
μάλιστα,
αυτό που απετέλεσε τη σφραγίδα στο ισόβιο εμπάργκο μου προς τον Αυτιά, είναι η σιγουριά μου
ότι ουδέποτε θα εχαρακτήριζε με τη λέξη «καροτσάκιας» κάποιον Έλληνα
(κι ας ήταν κι ο χειρότερος εγκληματίας).
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, να καταλήξουμε στο επιμύθιο…
Λέω «Ναι» στην Πολιτική Ορθότητα.
Λέω «Όχι» στους μυγιάγγιχτους.
Λέω «Ναι» στον Σεβασμό.
Λέω «Όχι» στους Τιμητές.
Λέω «Ναι» στη Λεπτότητα, στην Αβρότητα, στην Ευγένεια.
Λέω «Όχι» στον Ψυχαναγκασμό και στο Ατενσιοχοριλίκι.
Λέω «Ναι» στο Μέτρο.
Λέω «Όχι» στο Κόμπλεξ.
Αυτά…
…
Όμως, για μία ακόμη φορά φτάσαμε στην Αρχή Μας,
που για όλους τούς υπόλοιπους είναι το «τέλος».
Και το μόνο που απομένει,
είναι η στερεότυπη και -πάνω απ’ όλα- αγαπημένη προτροπή..:
Φωτίστε το βλέμμα σας με την πόλη που φλέγεται.
Γεια Χαρά…
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
(Twitter: @GeorgeMihalakas)
