Διαδικτυώτες και Διαδικτυώτισσες…
Σάς χαιρετώ βιαστικά, διότι σήμερα θα ξεκινήσω τη στήλη με έναν ασυνήθιστο τρόπο. Νιώθω, που λέτε, την ανάγκη, να σάς πω κάποια πράγματα για μένα, τα οποία πιστεύω ακράδαντα ότι θα συναισθανθείτε στη συνέχεια.
Εγώ, παιδιά, θεωρούμαι από όσους με ξέρουν ως ένας πολύ δίκαιος άνθρωπος. Επίσης, φημίζομαι για το σκάουτινγκ και την αισθητική μου. Όμως, τα προαναφερθέντα προτερήματά μου δοκιμάστηκαν σε απόλυτο βαθμό εξαιτίας τού Κούλη Μητσοτάκη.
Όλα ξεκίνησαν την Κυριακή, στις 14.15. Ήταν ώρα φαγητού για την Ελληνική Οικογένεια και οι ρυθμοί τού Ελληνικού Διαδικτύου άγγιζαν τη Νιρβάνα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή απεφάσισε ο νυν αρχηγός τής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και μελλοντικός Πρωθυπουργός, να χτυπήσει ωσάν βασιλική κόμπρα.
Το tweet τού Γεννημένου Ηγέτη, Κούλη Μητσοτάκη, εθύμιζε διχαλωτή γλώσσα που δεν συγχωρεί..: «Η περίπτωση της Μάνδρας είναι παράδειγμα του τι δεν πρέπει να κάνουμε. Δεν χρειαζόταν να είναι κάποιος ειδικός για να γνωρίζει ότι τα νερά θα κατέβαιναν από τον δρόμο. Διότι ο δρόμος ήταν το ρέμα. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να προειδοποιήσει την τροχαία ώστε να τον κλείσει».
Όπως γίνεται αντιληπτό, για αρκετή ώρα επικράτησε ένα μούδιασμα, μία σαστιμάρα. Το έγραψε; Δεν το έγραψε; Μήπως μάς έπεσε βαρύ το κυριακάτικο μεζεκλίκι; Μήπως εκείνη η μαροκινή μαριχουάνα που είχαμε καπνίσει πριν από 20 χρόνια, θυμήθηκε να μάς χτυπήσει τώρα κατακούτελα;
Το χτύπημα ήταν πανίσχυρο• το σοκ υπερέβη κάθε άμυνά μας.
Σ’ αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες στιγμές για το Έθνος, κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά• άλλος εκρήγνυται, άλλος κλείνεται στον εαυτό του, άλλος τηλεφωνεί στους δικούς του και τούς λέει ότι τούς αγαπάει και πως ίσως δεν τούς ξαναδεί ποτέ.
Το tweet τού Κούλη Μητσοτάκη ήταν ένα «Big Bang Πνευματικότητας» που ουδείς μπορούσε να αντέξει. Μα ναι, πώς δεν το είχαμε σκεφτεί, η Τροχαία θα μπορούσε να είχε αποτρέψει την πλημμύρα και -κατ’ επέκτασιν- την τραγωδία στη Μάνδρα…
…
Αποτραβήχτηκα… Ένιωσα κενός, άδειος. Αυτή η διαχρονική αίσθηση που είχα, βάσει τής οποίας περνιόμουν για έξυπνος, μόλις είχε πάει περίπατο.
Τι «περίπατο» λέω ο ανόητος; Για βρούβες είχε πάει…
…
Προσπάθησα να ηρεμήσω και να εξετάσω πιο ψύχραιμα τα δεδομένα. «Εντάξει, ρε Γιώργο…» είπα στον εαυτό μου, «… από ’δώ και πέρα θα ζήσεις ως βλαξ. Αλλά πρέπει να ζήσεις…».
Αφού με έπεισα να μην προβώ σε κάποιο απονενοημένο διάβημα, επέστρεψα στη σκληρή πραγματικότητα αποφασισμένος να την αντιμετωπίσω κατάματα.
Τόσα χρόνια Αριστερός, είχα απαξιώσει πλείστες φορές τον Κούλη Μητσοτάκη• ε, αυτήν τη φορά όφειλα να είμαι αντικειμενικός• όφειλα να παραδεχθώ και να αποδεχθώ την Άρια Υπεροχή του, την Πνευματική του Ανωτατότητα, την Αριστεία του, το εκκωφαντικό I.Q. του. Ανήρτησα μία ταπεινή ψηφοφορία στο Twitter, όπου -ως όφειλα- τον κατέτασσα επιτέλους εκεί που ανήκει: στην Ελίτ τής Παγκόσμιας Διανόησης.
Όπως βλέπετε, μόνο δύο άφρονες συμπολίτες μας δεν επέλεξαν τον Κούλη Μητσοτάκη ως τη Μεγαλύτερη Διάνοια στην Ιστορία τής Ανθρωπότητας.
Όλοι οι υπόλοιποι εκτίμησαν δεόντως το ασύλληπτο tweet, το οποίο αποτελεί ήδη ξεχωριστό κεφάλαιο στην Ιστορία τού Νέου Ελληνικού Κράτους.
Δείτε το, είναι αληθινό…
ΥστερόΓιωργο..:
Θα θυμάστε ότι στην αρχή τού παρόντος πονήματος έκανα λόγο για τη δικαιοσύνη μου, το scouting μου και την αισθητική μου που δοκιμάστηκαν.
Θεωρούσα ότι το «Κορυφαίο Δέκα» θα ήταν μία διαδικασία ευκολότερη από ποτέ, ότι θα ήταν για μένα αυτό που οι Αμερικανοί καταγράφουν ως «άλλη μια μέρα στη δουλειά». Όμως, κάθε άλλο παρά έτσι ήταν. Κατ’ αρχάς και κατ’ αρχήν, απεχθάνομαι τη λέξη «δουλειά» για τούς γνωστούς… ετυμολογικούς λόγους. Καλούμενος, λοιπόν, να παραγάγω Έργο, Εργασία, ήρθα αντιμέτωπος με τα 236 σχόλια που έχουν αφεθεί από συμπολίτισσές μας και συμπολίτες μας στο tweet τού Κούλη Μητσοτάκη. Τα ανέγνωσα όλα• η Σάτιρα, η Δηκτικότητα, η Στωικότητα, η Ειρωνεία, όλες σε Ύψιστο Βαθμό.
Τα περισσότερα σχόλια λιγόλογα, λακωνικά, μινιμαλιστικά• αλλά με έναν μαγικό τρόπο, όλα ξεκαρδιστικά. Και συνάμα, μελαγχολικά.
Όλα αξιοσέβαστα, όλα ξεχωριστά.
Πώς θα μπορούσα να (ξε)διαλέξω κάποια απ’ αυτά..; Το θεώρησα άπρεπο, πρόστυχο να έκανα κάτι τέτοιο.
Σκέφτηκα να τα ομαδοποιούσα, ανάλογα με το περιεχόμενό τους. Και αυτό άδικο θα ’ταν. Οπότε, απεφάσισα να προβώ σε μία διαφορετική προσέγγιση, ανατρέποντας τη συνήθη ροή τής στήλης. Ένιωσα ότι αυτό ήταν το Ηθικό Χρέος Μου, ως Δημοσιογράφος και ως Πολίτης. Και αισθάνομαι, επίσης, την υποχρέωση, να προτρέψω όλους όσοι διαβάζετε τούτες εδώ τις λέξεις μου, να αφιερώσετε μερικά λεπτά και να αναγνώσετε τα σχόλια με τα οποία ο Ελληνικός Λαός έστεψε το επίμαχο tweet.
Θα ήταν απλώς Κωμικό αν δεν ήταν Τραγικό. Θα ήταν απλώς «κούλης μητσοτάκης», αν δεν ήταν αρχηγός τής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και επίδοξος Πρωθυπουργός τής Ελλάδας.
…
Όμως, για μία ακόμη φορά φτάσαμε στην Αρχή Μας, που για όλους τούς υπόλοιπους είναι το «τέλος». Και το μόνο που απομένει είναι η στερεότυπη και -πάνω απ’ όλα- αγαπημένη προτροπή..:
Φωτίστε το βλέμμα σας με την πόλη που φλέγεται.
Γεια Χαρά…
