Ένα στοίχημα χαμηλού ρίσκου και υψηλών αποδόσεων…
«Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα…»·
μία φράση που έφτασε το 1982 να γίνει μέχρι και τίτλος σε εκπομπή για τούς αγρότες,
αλλά εν τέλει πιστοποιεί την ακριβώς αντίθετη πραγματικότητα:
«Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα.».
Στο ποίημά του «Η Φλογέρα τού Βασιλιά»,
ο Κωστής Παλαμάς αποθεώνει με λυρισμό το «Κλεινόν Άστυ» με τον στίχο
«Πρωΐ, και λιοπερίχυτη και λιόκαλ’ είναι η μέρα,
κ’ η Aθήνα ζαφειρόπετρα στης γης το δαχτυλίδι.».
Όμως, η σκληρή αλήθεια λέει ότι η Πρωτεύουσα τής Ελλάδας,
απ’ όταν εξεκίνησε η εσωτερική μετανάστευση στη δεκαετία τού ’50,
μετετράπη συν τω χρόνω σε έναν ασφυκτικό καταπιώνα τής υπόλοιπης χώρας.
Το Κέντρο των Αποφάσεων είναι εδώ, οι Ευκαιρίες είναι εδώ, το Χρήμα είναι εδώ,
όλα -σε αφετηριακό επίπεδο, τουλάχιστον- είναι εδώ.
Καλή η Επαρχία, αλλά μόνο για τούς άλλους.
Καλή η Επαρχία, αλλά καλύτερη η Αθήνα.
Οι πάντες αγαπούν την Επαρχία,
αλλά η ζυγαριά τής συντριπτικής πλειοψηφίας γέρνει υπέρ τής Αθήνας.
Και βεβαίως, οποία υποκρισία,
όσοι διαβιούν στην Αθήνα λένε τα καλύτερα για την Επαρχία,
αλλά επιλέγουν και επιμένουν να ζουν στην Αθήνα.
Ως εκ τούτων,
υπάρχουν μυριάδες άνθρωποι στις τοπικές κοινωνίες τής πατρίδας μας,
οι οποίοι είναι εξαιρετικά ταλαντούχοι στους τομείς εφ’ ων ετάχθησαν,
αλλά τούς λείπουν τα μέσα, η δέουσα (υπο)στήριξη και η αρμόζουσα προβολή.
Ευτυχώς, όμως,
που η «Εποχή τού Διαδικτύου» διαφοροποιεί την κατάσταση επί τα βελτίω…
…
Το Διαδίκτυο διαθέτει έναν μαγικό τρόπο
να σού προσφέρει καινούργιες γνώσεις και προσλαμβάνουσες παραστάσεις·
ακόμα και η πιο αμέριμνη κι ανυποψίαστη «πλοήγηση»,
δύναται να σε οδηγήσει σε πρόσωπα και σε πράγματα που μέχρι πρότινος αγνοούσες.
Έτσι, λοιπόν, υπήρξε η (μονόπλευρη) γνωριμία μου με δύο συμπαθέστατα παιδιά…
Ο Γιώργος και η Ελίνα, η Ελίνα και ο Γιώργος, βρέθηκαν ξαφνικά μπροστά μου·
οι αναρίθμητες αναρτήσεις και προωθήσεις που γίνονται στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης,
συνήργησαν ώστε να διαπιστώσω
ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι με τη δημοφιλέστατη εκπομπή σε ραδιόφωνο τής Χαλκίδας,
θα μπορούσαν να έκαναν πρωταθλητισμό και στην Αθήνα.
Άλλωστε, ανεξάρτητα από το όνομα, τη βιτρίνα,
εν τέλει αυτό που παίζει τον ουσιαστικό ρόλο
συμπυκνώνεται στη διασκευή τής περίφημης ρήσης τού Γερμανού λογοτέχνη Γκέοργκ Μπίχνερ:
«Μπορεί να ξεχάσουν ποιος είσαι,
αλλά ουδέποτε θα ξεχάσουν τι τούς έκανες να αισθανθούν…»!
Εν προκειμένω, αυτά τα δύο πρόσωπα μού ήταν έως τότε άγνωστα,
αλλά με έκαναν να αισθανθώ ωραία.
Έτσι, μού γεννήθηκε η επιθυμία να μάθω ποιοι είναι…
…
Ακριβώς την ίδια αίσθηση με τον γράφοντα, εσχημάτισαν κι άλλοι πολλοί·
ανάμεσά τους και τα στελέχη τού τηλεοπτικού σταθμού «Star»,
που διέκριναν στο εν λόγω επιτυχημένο ραδιοφωνικό ζευγάρι
τα συστατικά που δύνανται να οδηγήσουν και σε αντίστοιχα τηλεοπτικά αποτελέσματα.
Χιούμορ. Αυτοσαρκασμός. Πειράγματα. «Χημεία». Ρέων Λόγος.
Ετούτα τα εχέγγυα είναι ό,τι ακριβώς ζητάει ένα «πρωϊνάδικο»·
αν, μάλιστα, συνυπολογίσουμε,
ότι πρόκειται για φρέσκα και -συνεπαγωγικώς- άφθαρτα πρόσωπα,
εδώ έχουμε ένα στοίχημα χαμηλού ρίσκου και υψηλών αποδόσεων.
Αν προκύψει αποτυχία, ε, δεν έγινε και κάτι τρομερό.
Αν προκύψει επιτυχία, θα έχει παραχθεί εξαιρετική υπερ-αξία.
…
Εχθές, λοιπόν, βγήκε στον τηλεοπτικό αέρα το «Breakfast@Star»·
είχε φτάσει η ώρα να δοκιμαστούν στην πράξη ο Γιώργος Καρτελιάς και η Ελίνα Παπίλα
(κι όχι μόνο αυτοί,
αλλά και οι παλαιοί, κι οι νέοι συνεργάτες τής πρωϊνής ζώνης τού καναλιού).
Πάμε να δούμε τα «συν» και τα «πλην» τής εκπομπής…
…
Η Ελίνα Παπίλα εμφανίστηκε «Σαν έτοιμη από πάντα».
Άνετη, χαλαρή, χαμογελαστή, γήϊνη, αυτοσαρκαστική, οικεία,
αποδεικνύει ότι μία καθημερινή γυναίκα δύναται να γοητεύει με την απλότητά της
και να συμβολίζει τη Θηλυκότητα.
Ανεπιτήδευτη, μπήκε αμέσως στο κλίμα και στις ανάγκες των περιστάσεων,
ενώ ιδιαίτερης μνείας και συγχαρητηρίων αξίζει το γεγονός
ότι δεν μετέτρεψε το απολύτως δικαιολογημένο άγχος τής πρεμιέρας
σε μία ανερμάτιστη παντιέρα και σε αποκρουστικό «γλειφιτζούρι»·
έτσι, εν αντιθέσει με άλλες παρουσιάστριες (ακόμη και «φτασμένες»),
δεν επικαλούταν διαρκώς αυτό το τετριμμένο άλλοθι για να καλυφθεί πίσω του.
Και πάνω απ’ όλα, το όπλο τής Ελίνας είναι το γέλιο της·
αυθόρμητο, γάργαρο, εγκάρδιο, γενναιόδωρο,
όχι σαχλό, όχι φλύαρο, όχι διαρκές, όχι δημοσιοσχεσίτικο.
Γέλιο με λόγο, γέλιο δίκαιο, γέλιο που μπορείς να εμπιστευθείς (για) την αλήθεια του,
γέλιο που πιστοποιεί ότι έχουμε να κάνουμε με σοβαρό άνθρωπο
και όχι με μία γελοία προσωπικότητα που χρησιμοποιεί δημοφιλή «μάσκα».
…
Ο Γιώργος Καρτελιάς είχε πολύ περισσότερο -και εμφανέστατο- άγχος
(επίσης προς τιμήν του, δεν το εχρησιμοποίησε ως άλλοθι).
Το στοιχείο που διέκρινα να κυριαρχεί και να σκιάζει τον -τώρα πια- παρουσιαστή,
ήταν ο Φόβος·
αυτός ο φόβος, ο συνδυασμένος με φιλότιμο,
αυτή η διακαής επιθυμία να αντεπεξερχόταν στο προσφάτως ενσκήψαν όνειρο,
απετέλεσε την αιτία που ήταν συγκρατημένος και συχνά άτολμος.
Έτσι, αντί να εκμεταλλευθεί τη δεδομένη και πολυετή «χημεία» με την Ελίνα,
έμεινε πολύ πίσω της και την άφησε να καλπάζει μόνη της.
Επίσης,
διέκρινα στον Γιώργο τον φόβο
μήπως δεν γίνει αποδεκτή η τηλεοπτικοποίηση τής ραδιοφωνικής περσόνας του·
αυτός ήταν και ο λόγος που απαρνήθηκε την αστεία πλευρά του,
την ηγετική παρεμβατικότητά του, το (ενίοτε) επιτηδευμένα «κρύο» χιούμορ του.
Ιδίως για το «επιτηδευμένα “κρύο” χιούμορ» έχω να τονίσω πως
-όταν δεν εκλύεται σε τεράστιες ποσότητες ώστε να προκαλεί κούραση-
είναι μία μορφή αυτοσαρκασμού με εξαιρετική μαρκετίστικη δυναμική,
καθώς μετατρέπει τον κάτοχό του σε αντικείμενο σάτιρας.
Εν κατακλείδι, ο Γιώργος Καρτελιάς έμεινε… κλειδωμένος,
αλλά θεωρώ ότι με τις κατάλληλες εσωτερικές διεργασίες
θα βρει σύντομα τον δρόμο και δεν θα αφήσει το ραδιοφωνικό ταίρι του, την Ελίνα,
να συνεχίσει τον μοναχικό τηλεοπτικό καλπασμό της.
…
Σειρά τώρα έχουν οι συνεργάτες, οι «πλαισιωτές»,
οι άνθρωποι που μπορούν -χωρίς να υπερβαίνουν την ιεραρχία τής εκπομπής-
να γίνονται πρωταγωνιστές
(ή, ελέω ανυπαρξίας, να σβήνουν ωσάν διάττοντες αστέρες).
Η Τζόρτζια Γεωργίου είναι «πουλέν», είναι «πασπαρτού», είναι παντός καιρού·
αυτό το 30χρονο κορίτσι που αρνείται να γίνει γυναίκα,
έχει παναξίως θέση στο «γυαλί», αλλά πληρώνει το «Τίμημα τής Παιδικότητας».
Ο Γάλλος φιλόσοφος Αντρέ Μαλρό είχε εκφράσει κάποτε το εξής συγκλονιστικό απόφθεγμα:
«Οι Θεοί τού Ολύμπου εξέπεσαν επειδή υπαινίχθηκαν έναν κόσμο που δεν τής ανήκε…».
Εν απολύτω αντιστροφή,
η θεά Τζόρτζια εκπίπτει από την πραγματική αξία της,
επειδή αρνείται να υπαινιχθεί έναν κόσμο που τής ανήκει.
Ας είναι, όμως…
Οφείλουμε να αποδεχθούμε ετούτο το υπέροχο πλάσμα όπως ακριβώς είναι·
αστεία, σέξι, αυτοσαρκαστική, ευαίσθητη, άλλοτε ετοιμόλογη και άλλοτε φλύαρη,
πού και πού γκαφατζού, πάντοτε έτοιμη να γίνει κυματοθραύστης,
πάντοτε έτοιμη να γελάσει και -κυρίως- να κάνει τούς άλλους να γελάσουν.
Τηρουμένων των αναλογιών,
η Τζόρτζια Γεωργίου είναι η «“Κάμερον Ντίαζ” τής Ελληνικής Τηλεόρασης»
(να και η παρήχηση με την Κάμερον και τις κάμερες).
Και κάτι τελευταίο..:
Αυτό το εσαεί κορίτσι (μού) εκπέμπει συγκινητική επιπολαιότητα,
καθώς αυτός είναι ο τρόπος του για να νοσταλγεί την Αθωότητα!
…
Ολοκληρώνω την αναφορά μου στα πρόσωπα τού πάνελ,
κρίνοντας μαζί τη Νανά Ηλιοπούλου και τον Τάσο Μπιμπισίδη.
Ανέκαθεν έχω ιδεολογικές αντιρρήσεις και δομικές ενστάσεις
προς τα κριτήρια επιλογής που έχουν οι παραγωγοί και εν γένει οι ιθύνοντες των εκπομπών
για τούς επονομαζόμενους ως «πανελίστες».
Ναι,
συχνά πρόκειται για τεκμηριωμένες, δικαιολογημένες, ερμηνεύσιμες, σωστές επιλογές,
αλλά υπάρχουν και ων ουκ έστιν αριθμός περιπτώσεις,
όπου τα κριτήρια είναι αμφιλεγόμενα, δυσδιάκριτα, θολά,
και παράγουν από εύλογα ερωτηματικά έως καχυποψία·
άλλωστε, τα «Φαινομενικώς Ανεξήγητα» συχνά έχουν τις πιο σκοτεινές εξηγήσεις.
Συνελόντι ειπείν,
έχουμε μπουχτίσει από την «Εξτραβαγκάντσα τού Τίποτα»
και από έναν αστείρευτο συρφετό ατόμων
που δήθεν εκπροσωπούν την Αντισυστημικότητα,
τον Αντικομφορμισμό, την Εκκεντρικότητα, την Έλλειψη Κόμπλεξ,
αλλά καταλήγουν εν τέλει να αποτελούν τον μονίμως χαχανίζοντα αντίλαλο
τού εκάστοτε παρουσιαστή και τής εκάστοτε παρουσιάστριας·
άτομα που συνήθως αποτελούν τεράστιες απογοητεύσεις
και παράγουν ακαριαίως τέτοια εκκωφαντική απουσία χρώματος, οσμής και γεύσης,
ώστε φτάνουν να μάς κάνουν να αναρωτιόμαστε
αν υπάρχει άραγε κάποια μονάδα εκτροφής προσωπικοτήτων
που είναι ενδιαφέρουσες εκτός κάμερας και παντελώς αδιάφορες εντός κάμερας.
Ως εκ τούτων,
είτε μιλάμε για μία γυναίκα που από καιρού εις καιρόν εμφανίζεται σε βοηθητικό ρόλο,
είτε μιλάμε για έναν νεαρό άντρα που βλέπουμε φέτος για πρώτη φορά στις οθόνες μας,
πλανάται μέσα μου ένα «Γιατί;».
Γιατί αυτοί;
Αυτό το «Γιατί;» δεν είναι επιθετικό, δεν είναι γκετοποιητικό·
απλώς, το μόνο που ζητάει είναι μία τεκμηριωμένη απάντηση.
Στις περιπτώσεις τού Γιώργου Καρτελιά, τής Ελίνας Παπίλα, τής Τζόρτζια Γεωργίου,
το ίδιο ακριβώς «Γιατί;» έχει απαντηθεί ήδη.
Περιμένω, λοιπόν, η Νανά και ο Τάσος, ο Τάσος και η Νανά,
να αποδείξουν ότι δικαίως βρέθηκαν στην προνομιακή θέση τους
και πως δεν έχουμε να κάνουμε με δύο άτομα που αρκούνται να είναι κομπάρσοι.
…
Όσον αφορά στις συμπληρωματικές ενότητες τής εκπομπής,
θα πω τηλεγραφικώς τα εξής:
Η Άση Μπήλιου αποτελεί «σταθερή αξία» στα «πρωϊνάδικα»
(όσο κι αν το αντικείμενό της δεν αποτελεί σταθερή αξία για την Κοινωνία).
Ο Σταύρος Βαρθαλίτης, νικητής τού «Master Chef 4»,
δεν είναι μόνο εξαιρετικός μάγειρας,
αλλά και ένας συμπαθέστατος τύπος που διαθέτει ύψιστη τηλεοπτικότητα.
Ο Παύλος Χάπιλλος άφησε το δικό του στίγμα στο «Master Chef 5»
(τοποθετούμενος με συγκινητικό-βιωματικό τρόπο
σε εξαιρετικώς ευαίσθητα κοινωνικά θέματα όπως το Bullying και η Σεξουαλική Αυτοδιάθεση)
και τώρα θα είναι συνεπίκουρος στη στήλη τής μαγειρικής.
…
Φτάνουμε στο τέλος τού σημερινού πονήματος
και θέλω να απευθύνω προς την παραγωγή τής εκπομπής
δύο βασικές ενστάσεις αισθητικού περιεχομένου..:
Α) Ποιος «εγκληματίας» έντυσε -και δη στην πρεμιέρα- την Ελίνα Παπίλα σαν «θείτσα»;
Δείτε εδώ χαοτικό φόρεμα και κυρίως δείτε εδώ χάλια παπούτσια.
Ψιτ, εσείς εκεί στην παραγωγή,
έχετε στη διάθεσή σας μία πληθωρική ελκυστική γυναίκα,
που με το κατάλληλο styling θα παραγάγει εξόχως θηλυκές εικόνες·
εικόνες που στην αδίστακτη «Εποχή τής Εικόνας»
αποτελούν ανάγκη ΚΑΙ για το Γυναικείο Φύλο, ΚΑΙ για το Ανδρικό Φύλο.
Αξιοποιήστε αυτήν τη γυναίκα… (σάς προτρέπω σε βαθμό διαταγής)!
Β) Ποιος «φωστήρας» σκέφτηκε τον τίτλο τής εκπομπής;
Και ακολούθως, ποιοι «φωστήρες» επέλεξαν τον τίτλο και έδωσαν την τελική έγκριση ;
Ένας τίτλος πρόχειρος, ανέμπνευστος, τεμπέλικος,
που μού θυμίζει την ξεκαρδιστική ατάκα των οκνηρών:
«Βαριέμαι περισσότερο κι από αυτόν που έχει σχεδιάσει τη σημαία τής Ιαπωνίας.»
(με όλον τον σεβασμό, βεβαίως, στο ψαγμένο Εθνικό Σύμβολο των Ιαπώνων,
αναπαράγω αυτόν τον αστεϊσμό διότι είναι απολύτως άκακος
και δεν εμπεριέχει το παραμικρό ψήγμα ρατσισμού).
Ένας τίτλος που δεν με ενοχλεί ότι είναι αγγλόφωνος,
αλλά με ενοχλεί αφόρητα ότι πρεσβεύει τη στείρα ξενομανία.
Ένας τίτλος κακόηχος και εξασφαλισμένα διαρκής αιμοδότης τού Σαρδάμ.
Σάς γράφω στα Ελληνικά, κύριοι «φωστήρες», τον ήχο τού «Breakfast@Star»,
μπας και αντιληφθείτε -έστω ετεροχρονισμένα, έστω κατόπιν εορτής- το λάθος σας..:
«Μπρέ(ι)κφαστατσταρ».
Χαχαχα, 11 σύμφωνα, 4 φωνήεντα.
Φήμες λένε ότι ο αγαπημένος μπασκετμπολίστας τού ανθρώπου που επενόησε τον τίτλο,
είναι ο Γιούρι Ζντοβντς.
Επιμύθιο:
Το «πρωϊνάδικο» τού «Star» έκανε αξιοπρεπέστατη πρεμιέρα,
που -σε επίπεδο αξιολόγησης- έχει ασυζητητί θετικό πρόσημο
και παίρνει υψηλή βαθμολογία.
Επιτέλους, δύο φρέσκα πρόσωπα, δύο άφθαρτα πρόσωπα,
που έχουν ήδη τραβήξει το ενδιαφέρον,
ακριβώς επειδή δεν ήρθαν με αυτοσκοπό να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον.
Ο Γιώργος και η Ελίνα, η Ελίνα και ο Γιώργος,
δείχνουν να γνωρίζουν ότι η Ομάδα είναι η «Λυδία Λίθος» που καταξιώνει τη Μονάδα.
Καλή αρχή και καλή συνέχεια…
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
https://twitter.com/Ypokosmikos)
