Όταν η Εξυπηρέτηση συναντά την Υποκρισία.
Κυρίες και Κύριοι,
το παρόν πόνημα είναι αφιερωμένο σε όλες και όλους εμάς,
που μάς κατηγορούν ότι γεννηθήκαμε με νεύρα αυτοί που μάς τα δημιούργησαν
(πσσς, τι είπα ο τύπος…)!
Όχι, δεν είμαστε νευρικοί· λεπτομερείς είμαστε.
Και θα το αποδείξω ευθύς αμέσως,
αναφέροντας τα δύο πιο εκνευριστικά λάθη
που κάνει η «Εξυπηρέτηση Πελατών» όλων των εταιρειών στην Ελλάδα.
Λάθος Νο1
Τηλεφωνείς -επί παραδείγματι- στην τράπεζά σου
για να μάθεις το διαχρονικά πενιχρό υπόλοιπο τού λογαριασμού σου,
διότι σού έχει προκύψει ένα απρόσμενο έξοδο·
συν τοις άλλοις είναι πρωΐ
και δεν έχεις την παραμικρή όρεξη για κουβεντούλα.
Βεβαίως,
ο-η υπάλληλος που σε υποδέχεται, δεν ευθύνεται για τη διάθεσή σου·
έτσι, αφού πρώτα καλημερίζεις ευγενικά,
ζητάς να μάθεις αυτό που απετέλεσε την αιτία τού τηλεφωνήματός σου.
«Μού λέτε, σάς παρακαλώ, το υπόλοιπο τού λογαριασμού μου..;», λες.
«Φυσικά. Δώστε μου ελάχιστα δευτερόλεπτα.», σού λέει.
Δίνεις με προθυμία τα «ελάχιστα δευτερόλεπτα» που σού ζητήθηκαν
και αμέσως μετά ακούς την απάντηση στο ερώτημά σου.
«Το υπόλοιπο τού λογαριασμού σας είναι μηδενικό.».
Ξεροκαταπίνεις που ο θείος σου από την Αμερική
δεν σού έβαλε το έμβασμα με τα χιλιάδες δολάρια,
αλλά θυμάσαι ότι δεν έχεις θείο -πόσω μάλλον, πλούσιο- στην Αμερική
και αποφασίζεις να αποχωρήσεις από τη συνομιλία με αξιοπρέπεια.
«Σάς ευχαριστώ πολύ. Καλή σας ημέρα…»,
λες με αγέρωχη ευγένεια και απολύτως κοφτά στον-στην υπάλληλο,
όμως εκεί ακριβώς έρχεται η ερώτηση που σού διαλύει το νευρικό σύστημα..:
«Θα θέλατε να σάς εξυπηρετήσουμε σε κάτι άλλο;».
Περνάει από μπροστά σου όλη η ζωή σου, αλλά και η ζωή τού-τής υπαλλήλου·
αν τον-την είχες μπροστά σου, δύσκολα θα εγλύτωνε από το «καρύδωμα».
Μέσα σου βρίζεις με τρόπο
που θα έκανε λιμενεργάτη να τρέξει τρομοκρατημένος στη μαμά του·
παρ’ ότι το «Σάς ευχαριστώ πολύ. Καλή σας ημέρα…»
αποτελεί καραμπινάτη δήλωση ότι η συνομιλία έχει φτάσει στην ολοκλήρωσή της,
έχεις πέσει σε υπάλληλο που ξεπατικώνει ωσάν ζόμπι
τα μαθήματα συμπεριφοράς που τού έγιναν στα σεμινάρια τής εταιρείας του.
«- Θέλετε κάτι άλλο;
– Ναι, ρε, θέλω κακάο και τυρόπιτα.».
Ουστ…
Επιμύθιο:
Οι εταιρείες στην Ελλάδα θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν
(και στη συνέχεια να το διδάξουν και στους εργαζομένους τους),
ότι η Στείρα Ευγένεια είναι Υποκρισία.
Άλλο η Ευγένεια και η Εξυπηρετικότητα,
άλλο η Υποκρισία και ο Άνευ Λόγου Πλατειασμός.
Συνελόντι ειπείν,
κάθε συνομιλία, κάθε μορφή επικοινωνίας,
είναι ένα ζωντανό κύτταρο
που -με βάση τη ροή του-
οι συμμετέχοντες οφείλουν να αναπροσαρμόζουν τον λόγο τους
και να προσδίδουν ευελιξία
στον τρόπο που θα εκφράσουν την -προσανατολισμένη- ευγένειά τους.
Διότι,
η Ύψιστη Ευγένεια είναι,
να μην υποκρίνεσαι την Ευγένεια αλλά να την εννοείς.
Λάθος Νο2
Τηλεφωνείς -επί παραδείγματι- στην εταιρεία
που έχεις επιλέξει ως επικοινωνιακό πάροχό σου·
ψάχνεις για τον παππού σου ένα φτηνό πρόγραμμα για κινητά,
διότι όταν βγαίνει από το σπίτι για να πάει στην εκκλησία
ξεχνάει -λόγω τού Αλτσχάϊμερ- να γυρίσει
(κάποιες φορές ξεχνάει και ότι είχε βγει για να πάει στην εκκλησία,
με αποτέλεσμα να καταλήγεις να τον μαζεύεις από κάτι κωλόμπαρα
όπου ο παππούς είναι αγκαλιά με όλην την πρώην Σοβιετική Ένωση).
«Έχετε κάποιο προγραμματάκι που να μην υπερβαίνει τα 10 euros μηνιαίως;»,
κάνεις την απλή ερώτηση,
και -αντί για αντίστοιχης απλότητας απάντηση-
ακούς τον-την υπάλληλο να εκφέρει με συντριβή τη λέξη «Δυστυχώς.».
Την ίδια ζοφερή λέξη χρησιμοποιούν διαρκώς ως αντικαταστάτρια τού «Όχι»
άπαντες οι πωλητές.
Μπαίνεις, ας πούμε, σε κατάστημα με ρούχα,
ρωτάς «Έχετε αυτό το παντελόνι στο τάδε μέγεθος;»
και έρχεται η στερεότυπη, πένθιμη απάντηση..: «Δυστυχώς.».
Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι το «δυστύχημα»
και το συγκεκριμένο ομόρριζο επίρρημα,
σημαίνουν θάνατο ή κάποια ανεπανόρθωτη ζημία που σημαδεύει τη ζωή ενός πλάσματος.
Ε λοιπόν, όχι,
δεν είναι δυστύχημα μόνο όταν ένα παιδί σκοτώνεται από διερχόμενο αυτοκίνητο·
δυστύχημα είναι και όταν μία εταιρεία δεν έχει κάποιο φτηνό πρόγραμμα για κινητά,
αλλά και όταν δεν βρίσκεις ένα παντελόνι στο νούμερό σου.
Κι αν το «Θα θέλατε κάτι άλλο;»
είναι μία ενίοτε εσφαλμένη εφαρμογή των Δημοσίων Σχέσεων,
αυτό το θλιβερό «Δυστυχώς»
αντιπροσωπεύει και εκφράζει σε απόλυτο βαθμό τη Νεοελληνική Λεξιπενία·
ο Νεοέλληνας είναι λεξιπένητας,
έχει χαώδη κενά στη χρήση τής ίδιας του τής Γλώσσας,
βρίσκεται σε βαθιά νοηματική σύγχυση,
αδυνατεί να είναι ακριβής στις διατυπώσεις του
και καταφεύγει σε γελοίους μελοδραματισμούς για να εκφράσει το Ασήμαντο.
Ο Νεοέλληνας είναι αυτός
που τον θάνατο από τροχαίο θα τον προσδιορίσει ως… «ατύχημα»
και θα χρησιμοποιήσει το «Δυστυχώς» για ανούσια πράγματα.
Επιμύθιο:
Ο Νεοέλληνας είναι το «Δυστυχώς» τής Ελλάδας.
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
Ο Υπο-Κοσμικός
