Κι όμως, η ελληνική συμμετοχή στη «Eurovision» είναι πάνω από τη «Eurovision».
*** Μετά τούς πρόσφατους συγκλονιστικούς ημιτελικούς τού «Τσάμπιονς Λιγκ»,
η Ευρώπη είχε ανάγκη από μία πιο αγχολυτική version τής έννοιας «Ημιτελικός»
και η «Eurovision» ήταν εδώ για να ευοδώσει την προσδοκία.
Αυτή η διοργάνωση έχει τη διαχρονική ιδιότητα
να σκορπάει αφειδώς την Ανεμελιά·
το συγκεκριμένο στοιχείο οφείλουμε να τής το πιστώσουμε,
πέρα από τις αμφισβητήσεις και τις ενστάσεις που κατά καιρούς διατυπώνουμε.
Στη «Eurovision», ακόμη και όταν έχεις αγωνία για το αποτέλεσμα,
είναι… «ροζ αγωνία»!
Εν’ τέλει, εχθές δεν χρειάστηκε να καρδιοχτυπήσουμε,
καθώς η Ελλάδα με την Κατερίνα Ντούσκα και η Κύπρος με την Τάμτα,
οι δύο ελληνόφωνες συμμετοχές με… αγγλόφωνο στίχο,
ανακοινώθηκε γρήγορα
ότι κατέφεραν να βρίσκονται ανάμεσα στις δέκα χώρες που πέρασαν στον τελικό.
Μάλιστα,
το όνομα τής χώρας μας ακούστηκε πρώτο-πρώτο
και έτσι διαλύθηκαν οι όποιες επιφυλάξεις μάς είχαν δημιουργηθεί
όταν παρουσιάστηκε το τραγούδι που εκπροσωπεί τα εθνικά χρώματά μας.
Η Κατερίνα, ίσως επειδή την εβάραινε το απελπιστικά υπερβολικό μακιγιάζ της,
εξεκίνησε μουδιασμένα το ματς
(το εκφράζω με αθλητικό στυλ για μεγαλύτερη μεταδοτικότητα)·
η νεαρή καλλιτέχνιδα είχε ένα ατυχέστατο κουπλέ,
όπου στις χαμηλές νότες επεχείρησε κάτι ανάμεσα σε Tina Turner και Adele,
και εν’ τέλει τής προέκυψε Ταμπάκης·
κι όχι ο απλός Ταμπάκης, ο ανόθευτος,
αλλά ο ευρισκόμενος σε ταυτόχρονη κρίση ιγμορίτιδας και αλλεργικής ρινίτιδας
(όσοι είμαστε ποδοσφαιρόφιλοι,
η αλήθεια είναι ότι μάς ήρθε στο μυαλό
και ο άνθρωπος με το πιο ιδιαίτερο ελληνικό αξάν,
ο σπορτ-κάστερ και δημοσιογράφος τής «Nova», Γιαννίκος Δούσκας·
από την Ντούσκα στον Δούσκα, μία «Eurovision» δρόμος).
*** Σ’ αυτό το σημείο να τονίσω,
ότι πέρα από την έκδηλη σατιρική υπερβολή τής κριτικής μου,
είναι πέρα για πέρα ακριβές
ότι στο πρώτο κουπλέ η Κατερίνα Ντούσκα απείχε τονικά από την ορθή μουσικότητα
και μπορείτε να το διαπιστώσετε αν συγκρίνετε τη χθεσινή της εμφάνιση
με το επίσημο βίντεο-κλιπ τού τραγουδιού.
Ποιος ξέρει·
ίσως τα προβλήματα ηχοληψίας που αντιμετώπιζε στις πρόβες η διοργάνωση,
να συνεχίστηκαν
και να συνετέλεσαν στην κακή στιγμή τής ελληνικής συμμετοχής.
Βεβαίως, όσο κυλούσαν τα δευτερόλεπτα,
η Κατερίνα έβρισκε τα πατήματά της και ανέδειξε το «Better Love»,
το οποίο κατά την προσωπική μου άποψη
είναι -και σε επίπεδο ήχου, και σε επίπεδο εικόνας-
ένα ποπ τραγούδι παγκοσμίου βεληνεκούς·
ουδείς θα ξαφνιαζόταν
εάν το συγκεκριμένο κομμάτι ανήκε στην Katy Perry ή στη Leona Lewis
(παρεμπιπτόντως,
και χωρίς η ερώτηση που θα κάνω να αποτελεί το παραμικρό υπονοούμενο,
είμαι ο μόνος που όταν ακούω το «Better Love»
βρίσκω κάποιες αδιόρατες ομοιότητες με το «Bleeding Love» τής Lewis;).
Υπό τούτο το σκεπτικό,
φτάνω να αναρωτιέμαι
αν αξίζει τον κόπο να στέλνεις ένα εξαιρετικό τραγούδι στη «Eurovision».
Ναι,
αναμφιβόλως από τη μία πλευρά προσπορίζεσαι
την τεράστια δημοσιότητα που προσφέρει το εν’ λόγω πανευρωπαϊκό πανηγύρι·
το οποίο δεν το λες… αποκλειστικά «πανευρωπαϊκό»,
διότι πέρα από την καθιερωμένη συμμετοχή διηπειρωτικών χωρών
όπως το Ισραήλ και η Τουρκία,
προσφάτως ενέσκηψε στον διαγωνισμό και η… Αυστραλία.
Από την άλλη, όμως,
ακριβώς αυτό το τσουνάμι δημοσιότητας είναι που αποδυναμώνει την Αξία
μέσα από την ακατάσχετη επαναληπτικότητα·
εξ’ ου και -αν προσεγγίσουμε το ζήτημα διαχρονικώς-
είναι ελάχιστα τα τραγούδια που μετά τη «Eurovision»
συνέχισαν την πορεία τους στο διεθνές στερέωμα
και απέκτησαν αυθύπαρκτη υπόσταση.
Συνελόντι ειπείν,
στο φαινόμενο για το οποίο συζητάμε,
μοιάζει σαν να έχουμε μία διασκευή τού πασίγνωστου ιδιώματος τής φυλής μας.
Το ανατριχιαστικά αληθές «Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της.»,
μετατρέπεται εδώ στον ροζ κανιβαλισμό
«Η “Eurovision” τρώει τα τραγούδια της.».
*** Κλείνω με μία ευχή από καρδιάς,
που τη συνοδεύω με άκακο ειρωνικό χαμόγελο..:
Καλή Επιτυχία, Ελλάδα!
*** Φεύγω για να σάς λείψω
και θα επιστρέψω για να μη σάς λείπω…
*** Ες σήμερον τα σπουδαία, ες αύριον τα σπουδαιότερα…
*** Τα λέμε αύριο…
Ο Υπο-Κοσμικός
