*** Βάσιμη πλέον είναι η υποψία μου,
ότι τις μεταδόσεις των αγώνων τής «Superleague» στην Ε.Ρ.Τ.,
τις έχει αναλάβει εργολαβικά
ο σκηνοθέτης τής πάλαι ποτέ αγαπημένης παιδικής εκπομπής «Ουράνιο Τόξο»
ή κάποια ηλικιωμένη κυρία που δεν έχει την παραμικρή σχέση με το ποδόσφαιρο.
Κατ’ αρχάς,
να ξεκαθαρίσω ότι αγαπώ τη Δημόσια Τηλεόραση, την υποστηρίζω,
και σε κάθε νέο βήμα της θέλω να είμαι επιεικής·
άλλωστε,
αναμφίβολα συνιστά σημαντική επιτυχία
η ένταξη αγώνων τού ελληνικού πρωταθλήματος στο πρόγραμμα τής Ε.Ρ.Τ..
Όμως, σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση.
*** Και εξηγούμαι…
Όταν σκηνοθετείς μετάδοση ποδοσφαιρικού αγώνα
(και εν’ γένει, σε κάθε άθλημα),
αυτό που προηγείται παντός άλλου είναι η Δράση·
ό,τι συμβαίνει σε «real time» προηγείται,
ιδίως όταν υφίσταται πιθανότητα να συμβεί κάτι σημαντικό·
ως εκ’ τούτου,
το «replay» μίας φάσης το δείχνεις
αφού πρώτα βεβαιωθείς ότι το παιχνίδι βρίσκεται σε «νεκρό σημείο»
(επί παραδείγματι, εν’ όσω υπάρχουν πανηγυρισμοί για ένα γκολ,
όταν η μπάλα έχει βγει άουτ, όταν υπάρχει αλλαγή, κ.ο.κ.).
Στον προ ολίγων εβδομάδων ματς τού Ατρομήτου με τον Ολυμπιακό,
η αδυναμία των σκηνοθετών τής Ε.Ρ.Τ. να κατανοήσουν το σωστό timing,
μάς είχε οδηγήσει να δούμε τα δύο από τα τρία γκολ τού αγώνα
ακριβώς κατά τη στιγμή τής επίτευξής τους
και να έχουμε χάσει το ξεκίνημα των φάσεων.
Αιτία ήταν τα άστοχα «replays»·
ιδίως η μία περίπτωση ήταν ανεπίτρεπτη,
διότι επρόκειτο για εκτέλεση φάουλ στις καθυστερήσεις τού αγώνα.
Χθες είχαμε ξανά το ίδιο κρούσμα
και μάλιστα ο σκηνοθετικός σαδισμός έφτασε στο ζενίθ.
Συμπτωματικά, πάλι εμπλεκόμενος ο Ατρόμητος, πάλι το ματς στο Περιστέρι,
αντίπαλος αυτήν τη φορά ο Άρης.
Η αναμέτρηση έχει φτάσει στο 89ο λεπτό και το σκορ είναι 2-0 υπέρ των γηπεδούχων.
Στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο οι φιλοξενούμενοι μειώνουν σε 2-1,
αλλά δύο λεπτά μετά, στο 91΄, ο Ατρόμητος πετυχαίνει το 3-1.
Με τη σέντρα, ο Άρης κάνει το 3-2, με το χρονόμετρο να δείχνει 91΄ και 57΄΄.
Ο διαιτητής έχει δώσει 4 λεπτά καθυστερήσεις
και παρακολουθούμε ένα ματς που έχει γίνει ροντέο.
Αντί ο σκηνοθέτης να μάς δείξει αμέσως τις επαναλήψεις τού γκολ,
χασομερά αφήνοντας τούς πανηγυρισμούς
και ξεκινά να παίζει τα «replays» όταν ο Ατρόμητος κάνει τη σέντρα
(στο 92΄ και 28΄΄).
Ε, πρέπει να ’σαι ντιπ άσχετος με το σπορ
ή βέρος απόγονος τού Μαρκησίου ντε Σαντ,
ώστε όταν απομένει ενάμιση λεπτό για να λήξει ένας αγώνας
στον οποίον μέσα σε τρία λεπτά έχουν μπει τρία γκολ,
εσύ να χαραμίζεις σχεδόν το μισό λεπτό σε «κονσέρβα».
Άσε, ρε άνθρωπε, να λήξει το παιχνίδι,
και μάς δείχνεις μετά το εκκρεμές γκολ.
*** Για την ιστορία, ο Ατρόμητος έκανε το 4-2,
αλλά ευτυχώς προλάβαμε τη φάση από την αρχή της.
Όμως, το θέμα είναι ότι μάς έμεινε ως αίσθηση,
ο εκνευρισμός από τη λανθασμένη σκηνοθετική διαχείριση·
μία αίσθηση που συμπυκνώθηκε στη γεμάτη έξαψη απορία
«Τι γίνεται τώρα που αυτός μάς δείχνει το replay;».
Και ούτε είναι δικαιολογία
ότι ο σκηνοθέτης έχει όλες τις κάμερες τής μετάδοσης διαθέσιμες,
οπότε αν δει να συμβαίνει κάτι σημαντικό θα μάς το δείξει.
Η μετάδοση δεν γίνεται για να δει το ματσάκι ο σκηνοθέτης,
αλλά ο τηλεθεατής.
Απλά πράγματα.
*** Επιμύθιο:
Κάθε «ζωντανή» μετάδοση είναι ένα κύτταρο που διαθέτει τη δική του συμπεριφορά
και ο εκάστοτε σκηνοθέτης οφείλει να προσαρμόζεται
και να επαναπροσδιορίζει την καλλιτεχνική του μπαγκέτα.
Δεν είναι όλα μία «μανιέρα»
που πρέπει να ακολουθούμε με θρησκευτική προσήλωση,
διότι καταλήγουμε να μετατρέπουμε μία ποδοσφαιρική ωδή σε παραφωνία.
Άλλωστε,
αυτό που οφείλει να θυμάται και να τιμάει
κάθε άνθρωπος που θέλει να διακρίνεται μέσω τής εργασίας του,
είναι ότι, ο Πρωταθλητισμός κρίνεται στις Λεπτομέρειες.
Αυτά…
*** Φεύγω για να σάς λείψω
και θα επιστρέψω για να μη σάς λείπω…
*** Ες σήμερον τα σπουδαία, ες αύριον τα σπουδαιότερα…
*** Τα λέμε αύριο…
Ο Υπο-Κοσμικός
