«Ο Υπο-Κοσμικός»

*** Φίλες και Φίλοι,
η εκτέλεση τού Κωνσταντίνου Κατσίφα
έχει -αναπόφευκτα- προσλάβει και τηλεοπτικές διαστάσεις.
Από τις 28 Οκτωβρίου έως και σήμερα,
το θέμα απασχολεί την Ειδησεογραφία και προβάλλεται εκτενώς από τα δελτία
λόγω των ιδιαζουσών παραμέτρων που το συνοδεύουν.

* Συνήθως,
αποφεύγω να τοποθετούμαι μέσα από αυτήν τη μιντιακή στήλη
για ζητήματα που έχουν την οποιανδήποτε πολιτική χροιά,
αλλά σήμερα θα κάνω εξαίρεση.
Τον λόγο θα τον αναφέρω στη συνέχεια,
αφού αρχικώς προβώ σε μία εφ’ όλης τής ύλης διατύπωση τής άποψής μου…

*** Κατ’ αρχάς, ουδέποτε στη ζωή μου υπήρξα στρατόκαυλος·
οτιδήποτε συμβολίζει τον στρατό,
μού προκαλεί αντανακλαστικά δυσπιστίας και αντιπάθειας.
Το ίδιο ακριβώς μού συμβαίνει
και όταν βλέπω ανθρώπους να έχουν προσκόλληση στη Σημαία·
όχι επειδή δεν σέβομαι τη Σημαία και εν’ γένει τα Εθνικά Σύμβολα,
αλλά διότι γνωρίζω την εκμετάλλευση που αυτά υφίστανται από τούς φασίστες
και τούς πατριδοκάπηλους.

* Εν’ κατακλείδι,
δεν δέχομαι να μετατρέπεται η Αγάπη για την Πατρίδα
σε αφετηρία προσωπικής διαφήμισης
και σε μανδύα επικάλυψης ψυχασθενικών εμμονών.

* Υπ’ αυτό το πρίσμα,
όταν ο Κωνσταντίνος Κατσίφας εκτελέστηκε από τις ειδικές δυνάμεις τής Αλβανίας
και το θέμα ήρχισε να προβάλλεται από τούς τηλεοπτικούς σταθμούς,
αντιμετώπισα το γεγονός με δυσπιστία.
Έβλεπα έναν τύπο με στρατιωτικά ρούχα,
έβλεπα έναν τύπο που ύψωνε τεράστιες σημαίες (δεν παίζει ρόλο το χρώμα),
έβλεπα έναν τύπο να κραδαίνει «Καλάσνικοφ»
και να προκαλεί ετερόχρωμους πλην ομόσταυλους.

* Όμως,
πέρα από αυτά που ο καθένας μας μπορεί να γουστάρει ή να απεχθάνεται,
υπάρχει η Αντικειμενικότητα.
Δεν δύναμαι να γνωρίζω αν ο συμπατριώτης μας,
ο Βορειοηπειρώτης Κωνσταντίνος Κατσίφας,
ηγάπησε την Ελλάδα με λανθασμένο τρόπο,
και ούτε θα κάνω δίκη προθέσεων ενός νεκρού.
Το βέβαιο και το πασιφανές είναι,
ότι οι Αλβανοί στρατόκαυλοι τον σκότωσαν,
έχοντας ως κίνητρό τους το εθνικιστικό μένος τους.
Μπορούσαν πανεύκολα να τον εξουδετερώσουν και όχι να τον σκοτώσουν,
αλλά το έπραξαν με ευχαρίστηση.
Μιλάμε για καραμπινάτη δολοφονία.

* Τα όσα ακολούθησαν με την περιφερόμενη και ταλαιπωρούμενη σορό του,
πιστοποιούν ότι εδώ είχαμε μία -τηρουμένων των αναλογιών- νέα υπόθεση Κασόγκι.
Όση αλήθεια έλεγαν και λένε οι Σαουδάραβες για τον δολοφονηθέντα δημοσιογράφο,
τόση αλήθεια είπαν και λένε κι οι Αλβανικές Αρχές.
Σε απλά ελληνικά, οι Αλβανικές Αρχές εψεύσθησαν και ψεύδονται ασύστολα,
επιχειρώντας να μετατρέψουν το έγκλημά τους σε «νόμιμη άμυνα».
Όσα έγιναν όλες αυτές τις μέρες
με την παράδοση τής σορού τού Κωνσταντίνου Κατσίφα στην οικογένειά του,
συνιστούν ωμή περιΰβριση νεκρού.

*** Εδώ λοιπόν υπάρχουν τραγικά πρόσωπα:
Η μητέρα τού νεκρού, ο πατέρας του, η αδελφή του.
Τραγικά πρόσωπα,
που διά βίου θα θρηνούν
για τον θάνατο που τούς εχτύπησε με βία την πόρτα.

*** Ο λόγος που γράφω τούτα τα λόγια,
είναι τα συναισθήματα συμπόνιας
που μού προεκάλεσε η αδελφή τού δολοφονηθέντος,
η Ερμιόνη Κατσίφα,
με αυτά που είπε σήμερα για το θέμα τής παράδοσης τής σορού.
Σάς τα παραθέτω
και στη συνέχεια θα σταχυολογήσω τα τρία σημεία
που μού έφεραν βαθιά συγκίνηση..:
«[…Μάς εξουθένωσαν… Μάς αρρώστησαν…
Με έπιασε η καρδιά μου και έπρεπε να πάω στον γιατρό.
Καταλαβαίνετε τι περνάμε; Δράμα. Τραγωδία.
Εκατάντησε η μάνα μου “Αντιγόνη”.
Αρχαία τραγωδία γίναμε…
Συγγνώμη που τα λέω έτσι λαϊκά, αλλά είμαστε παραδοσιακή οικογένεια…]
[…Είναι η μάνα και πονάει και κλαίει…
Αυτής τής γυναίκας τις οιμωγές δεν τις ακούνε;]».

* «Εκατάντησε η μάνα μου “Αντιγόνη”.».
Στην ομώνυμη τραγωδία τού Σοφοκλή,
η Αντιγόνη -οποία τραγική ειρωνεία- δεν είναι η μητέρα τού ήρωα,
αλλά η αδελφή του.
Και δεύτερη τραγική ειρωνεία,
η Αντιγόνη κάνει ομοιοκαταληξία με την Ερμιόνη,
την αδελφή τού Κωνσταντίνου Κατσίφα.

Η Αντιγόνη, λοιπόν,
παρακάμπτει την εντολή τού Κρέοντα να μην ταφεί ο αδελφός της, ο Πολυνείκης,
επειδή επρόδωσε την πατρίδα του.
Τιμά τη σορό του και το πληρώνει με την ίδια της τη ζωή,
ενώ εξόχως σημειολογική είναι η φράση που ξεστομίζει
για τούς δύο αδελφούς της, τον Ετεοκλή και τον Πολυνείκη..:
«Δεν γεννήθηκα αδελφή τους για να τούς μισώ μαζί με άλλους.
Για να τούς αγαπώ γεννήθηκα.»!

* «Συγγνώμη που τα λέω έτσι λαϊκά, αλλά είμαστε παραδοσιακή οικογένεια.».
Εδώ μιλάμε για συγκλονιστική ταπεινότητα.
Η γυναίκα αυτή, η Ερμιόνη Κατσίφα,
με την ευγενική μορφή, με την ευγενική φωνή και με την ψυχική καλλιέργεια,
κάνει λόγο για τη μυθολογική τραγική ηρωΐδα,
αλλά η ίδια αισθάνεται ότι μιλάει με λαϊκό τρόπο.

* «Αυτής τής γυναίκας τις οιμωγές δεν τις ακούνε;».
Όταν άκουσα την κόρη να χρησιμοποιεί τη λέξη «οιμωγή»
για να περιγράψει τον Σπαραγμό τής Μάνας,
ήταν η πρώτη φορά
που ο Κωνσταντίνος Κατσίφας έπαψε να έχει μέσα μου την εικόνα με την στολή,
με τις σημαίες, με τα αποπροσανατολισμένα εθνικά γιούργια
και με το κραδαίνον «Καλάσνικοφ».
Καθαγιάστηκε, έγινε ένας όμορφος νέος άντρας, ένας όμορφος πατριώτης,
ένα όμορφο παιδί που δεν είχε την ωριμότητα να σκεφτεί
ότι με την σκανταλιά του
θα στεναχωρούσε την οικογένειά του για μιαν ολόκληρη ζωή.
Για να παραφράσω τον Σαββόπουλο..:
«Πώς να μην κλάψεις για τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.»!

Και κάτι τελευταίο…
Η δική μου η μαμά
(και όχι μόνο αυτή, αλλά και πολλές γυναίκες μεγάλης ηλικίας),
όταν μαθαίνει ότι ένας νέος άνθρωπος έφυγε από τη ζωή,
εκφράζει τη συμπαράστασή της
με μία φράση που έχει το Ηχόχρωμα τής Οιμωγής:
«Αχ, η μαύρη η μάνα.».

Πράγματι, όταν μία μάνα χάνει το παιδί της, εκεί παύουν τα χρώματα.
Όταν μία μάνα χάνει το παιδί της, το μόνο χρώμα είναι το… μαύρο δάκρυ.
ΚΡΙΜΑ.

Ο Υπο-Κοσμικός