«Ο Υπο-Κοσμικός»

*** Φίλες και Φίλοι, ετοιμαστείτε, θα σάς πω Τεράστια Κουβέντα!
Ο Ένοχος για την Εθνική Τραγωδία είναι… η Τηλεόραση.

* Όχι, δεν κάνω πλάκα
(άλλωστε, σε τέτοια θέματα δεν χωράει η παραμικρή πλάκα).
Επίσης,
ξέρω ότι πιθανό να είπατε
«Καλά, αυτή η μπούρδα ήταν η “Τεράστια Κουβέντα”;».
Και όμως, ως «Τεράστια» προσδιορίζεται μία κουβέντα,
είτε όταν όλοι καταλαβαίνουν την αξία της αμέσως,
είτε όταν δεν καταλαβαίνουν όλοι την αξία της αμέσως.

*** Και ξεκινάω να εξηγούμαι και να εξηγώ…
Η Τηλεόραση έχει εκ’ φύσεώς της Τεράστια Δύναμη·
το στοιχείο που τής δίνει αυτήν τη δύναμη είναι το επίρρημα «τήλε»,
που σημαίνει «μακριά»·
και, τι ακριβώς προσφέρει στον άνθρωπο η «εκ’ τού μακρόθεν όραση»;
Η Όραση Εκ’ τού Μακρόθεν προσφέρει στον άνθρωπο
το Απόλυτο Ζητούμενό του:
την Ασφάλεια.

*** Το Νεοελληνικό Κράτος είναι Κράτος Μικροαστών.
Ο Νεοέλληνας είναι Μικροαστός.
Ο Μικροαστός είναι Φοβικός.
Η συνεπαγωγή, αυτονόητη.

*** Η Αστυφιλία στην Ελλάδα έγινε με ακραία βιαιότητα·
ο Έλληνας Επαρχιώτης μετέφερε τη ζωή του στην πόλη, στο Άστυ,
με σπασμωδικό, κοντόφθαλμο, υστερικό τρόπο.
Από ανασφάλεια,
επεχείρησε να μεταφέρει την -κατά τ’ άλλα, υπέροχη- ζωή τού χωριού,
την πλατεία τού χωριού, στην πόλη
(εξ’ ου και η πάλαι ποτέ συνηθισμένη ερώτηση
«Εσύ από πού είσαι, πατριώτη..;»).
Όμως, ναι μεν αυτό το εγχείρημα ήταν ανθρώπινη αντίδραση,
αλλά ήταν γελοιωδώς ανέφικτο.
Απόρροιά του, η νοοτροπία που ταλανίζει τη χώρα έως και σήμερα…

*** Όσο πιο ανασφαλής ένας λαός,
τόσο περισσότερο εξαρτάται από την Τηλεόραση.
Η Νεοελληνική Νοοτροπία οδηγεί στην Τηλεόραση,
η Νεοελληνική Νοοτροπία οδήγησε και στην Εθνική Τραγωδία.
Η Εθνική Τραγωδία είναι ο Θρίαμβος τού Θεαθήναι.
Ο Έλληνας Πολίτης και η -κατά Άντζελα Δημητρίου- Ελληνίδα Πωλήτρια,
έχουν μάθει να λειτουργούν με γνώμονες τη Συσκευασία, τη Φιοριτούρα,
τη Μεταξωτή Κορδέλα, τη Βιτρίνα.

* Οι επιλογές τού Μικροαστού Νεοέλληνα
είναι τηλεοπτικές και όχι ουσιαστικές·
σε είδα στην τηλεόραση, μού άρεσες, μού κάνεις, σε θαύμασα, σε ψηφίζω.
Τρανό και άκρως χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Ηλίας Ψινάκης.

* Ο Ηλίας Ψινάκης είναι αναμφίβολα ένας χαρισματικός άνθρωπος,
ένας καταπληκτικός «character», μία ευφυέστατη προσωπικότητα.
Όμως, ο Νεοέλληνας δεν ξέρει, δεν έχει μάθει, δεν έχει διδαχθεί,
δεν εθέλησε να μάθει και να διδαχθεί,
ότι ο Ταλαντούχος δεν είναι ταλαντούχος σε όλα.
Έτσι, όταν ένας ταλαντούχος άνθρωπος είναι ευνοούμενός μας,
θεωρούμε -απολύτως αυθαίρετα- ότι κάνει για τα πάντα
(ή, εν’ πάση περιπτώσει,
πως κάνει για ό,τι τον χρειαζόμαστε την εκάστοτε στιγμή).
Έτσι, ο Ηλίας Ψινάκης,
από πετυχημένο μοντέλο στα νιάτα του
και εκκεντρικός μάνατζερ στη δεύτερη νιότη του,
κατέληξε στην «τρίτη νιότη» του να είναι δήμαρχος Μαραθώνα.
Όμως, η φωτιά δεν σβήνει αν την αποκαλέσεις «γλυκιά».

*** Παρακολουθούσα όλες αυτές τις ημέρες προσεκτικά την υπόθεση Ψινάκη,
διότι ήξερα ότι αν βιαζόμουν να βγάλω συμπεράσματα,
θα ήταν λανθασμένα και αίολα συμπεράσματα που θα με εξέθεταν.
Τώρα πλέον αισθάνομαι ότι μπορώ να διατυπώσω μία σφαιρική άποψη.

* Ο Νεοέλληνας είναι πρώτα «τηλεθεατής»
και πολύ πιο μετά είναι και «πολίτης».
Ο Τηλεθεατής, λοιπόν,
είναι ένας φασίστας που δημιουργεί και αποδομεί αξίες κατά το δοκούν
(και ενίοτε, σε ταχύτητα dt).

* Ξάφνου,
ο αγαπημένος Ψινάκης μετετράπη για ένα τμήμα τού πληθυσμού
σε «σύμβολο ευθύνης για την τραγωδία».
Μην ξεγελιόμαστε και μην κρυβόμαστε·
πολλοί άνθρωποι σε θαυμάζουν επειδή έτσι επιτάσσει η Μόδα·
στην πραγματικότητα,
ουδόλως σε θαυμάζουν, αλλά πηγαίνουν με το «ρεύμα»·
έτσι, τούς είναι εύκολη και η απόλυτη μεταστροφή
(σε αυτήν συνεργούν ο υφέρπων φθόνος και το άδηλο μίσος τής Μειονεξίας).

*** Εν’ τέλει, ποιες είναι οι ευθύνες τού Ψινάκη;
Ποιο είναι το μερίδιο που αναλογεί στον δήμαρχο Μαραθώνα, Ηλία Ψινάκη,
για την Εθνική Τραγωδία;

* Κατ’ αρχάς, ο Ηλίας Ψινάκης εψεύσθη.
Θέλοντας ενδεχομένως να αποσείσει τις ευθύνες του
και να εγκλωβίσει τούς πολίτες σε μία αίσθηση Κοινής Μοίρας, 
είπε αυτολεξεί..:
«Εμένα κάηκε το σπίτι μου… Ευτυχώς…
Ευτυχώς γιατί όταν καίγεται…, …εκατοντάδες σπίτια όλων,
φανταστείτε να μην καεί το δικό μου.
Δεν θα ’λεγαν ότι την έβαλα εγώ τη φωτιά; (γελάκι)».

* Πριν μπούμε στην ουσία των λεγομένων του, στο περιεχόμενό τους,
πάμε να δούμε
πώς «έσκασε μύτη» -στον τόπο που εξελισσόταν η Τραγωδία- ο Ηλίας Ψινάκης.

* Ανεκδιήγητα άπρεπος και ασεβής·
γυαλί ηλίου ενώ είναι βράδυ
και επιμελώς λυμένη γραβάτα
(να την άφηνε στο αυτοκίνητό του, από το οποίο μόλις είχε βγει,
ούτε λόγος·
πάνω απ’ όλα το Στυλ).

* Και άντε,
να δεχθούμε πως όταν έχεις κάποιες ενδυματολογικές-στυλιστικές συνήθειες,
από παραδρομή υπάρχει ενδεχόμενο να ξεχαστείς.
Όμως, οι λέξεις του έρχονται να επιτείνουν τις ενστάσεις.

* Με τη δήλωσή του «Εμένα κάηκε το σπίτι μου.» έγινε σούσουρο.
Πολίτες τής περιοχής είπαν ότι ο Ηλίας Ψινάκης ψεύδεται·
όσον αφορά στο γεγονός, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση..:
Το σπίτι έπαθε μεν αρκετές ζημιές,
αλλά απέχει παρασάγγας από τη φράση «Εμένα κάηκε το σπίτι μου…»·
σημασιολογικά και μόνο, χωρίς ίχνος κακεντρέχειας προς τον Ψινάκη,
όταν λες ότι κάηκε το σπίτι σου
-πολλώ δε,
όταν λες κάτι τέτοιο στις συγκεκριμένες επικρατούσες συνθήκες
και ενώ πράγματι άλλα σπίτια έχουν καεί-
δίνεις την αίσθηση ότι η οικία σου έχει υποστεί ολοκληρωτική καταστροφή·
αν θέλεις να είσαι ακριβής
(ως οφείλεις, άλλωστε,
σε ένδειξη σεβασμού προς τούς ήδη πενθούντες και τούς πληγέντες),
λες «Κι εμένα έχει υποστεί ζημιές το σπίτι μου…».

* Ατυχώς,
ο Ηλίας Ψινάκης έπεσε -στην προκειμένη περίπτωση-
θύμα τής ίδιας του τής περσόνας·
χαρισματικός διασκεδαστής καθώς είναι,
χαρισματικός μάνατζερ διασκέδασης καθώς είναι,
επεχείρησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις.
Ε, αυτό ήταν τεράστιο επικοινωνιακό και ουσιαστικό σφάλμα του,
διότι όλες οι στιγμές δεν είναι ίδιες·
πόσω μάλλον,
όταν μιλάμε για στιγμές που άνθρωποι, ζωάκια και σπίτια καίγονταν.

* Τέλος, για να κλείσω το θέμα τής επίμαχης δήλωσης τού Ψινάκη,
το «χιουμοράκι» του ήταν απαράδεκτο.
Όσο κι αν το Χιούμορ είναι ένα λυτρωτικό καταφύγιο,
στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν απολύτως άστοχο και σαχλό
(το κρίνω καθαρά σε επίπεδο Αισθητικής
και δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να πω
αν χωρούσε χιούμορ στην εν’ λόγω συγκυρία).

* Όμως, η απαράδεκτη στάση τού Ηλία Ψινάκη δεν περιορίστηκε εδώ.
Εφαρμόζοντας δοκιμασμένα τερτίπια από το Μανατζεριλίκι,
ήταν εξαφανισμένος τις επόμενες ημέρες·
αν είσαι εξαφανισμένος, ουδείς γνωρίζει τι κάνεις·
εσύ μπορεί και να κοιμάσαι, αλλά μπορείς να ισχυριστείς ότι εργάζεσαι.
Ποιος δύναται να σε αμφισβητήσει;
Ποιος δύναται να αμφισβητήσει έναν εξαφανισμένο;

* Και τα επικοινωνιακά «Βατερλό» συνεχίστηκαν
για τον περιλάλητο δήμαρχο Μαραθώνα,
καθώς, τις ελάχιστες φορές που τον ξετρύπωσαν τα Μ.Μ.Ε.
(«τον ξετρύπωσαν» τρόπος τού λέγειν·
ο ίδιος απεφάσιζε να ξετρυπωθεί),
η συμπεριφορά του προς τούς δημοσιογράφους ήταν άκρως προσβλητική·
όσο για την ουσία και για τον θεσμικό του ρόλο,
οι απαντήσεις του ήταν αόριστες, γενικόλογες, ανύπαρκτες.

*** Εν’ κατακλείδι…
Ο Ηλίας Ψινάκης όταν έφτασε η «Ώρα τής Κρίσης»,
όταν ήλθε η πραγματικά δύσκολη στιγμή
που θα κρινόταν οριστικά ως δήμαρχος,
απέτυχε παταγωδώς.
Όμως, αυτό δεν τον καθιστά υπεύθυνο τής Εθνικής Τραγωδίας
(έχει τις ευθύνες του,
αλλά στη «Λίστα των Υπευθύνων τής Εθνικής Τραγωδίας»
είναι χαμηλά στη λίστα).

* Πριν τον Ηλία Ψινάκη,
στη «Λίστα των Υπευθύνων τής Εθνικής Τραγωδίας»
υπάρχουν αναρίθμητοι ακόμη, και πολύ λιγότερο χαρισματικοί,
που εξελέγησαν βουλευτές και έγιναν υπουργοί
χρησιμοποιώντας ως «Κερκόπορτά» τους την Τηλεόραση.
Αυτή, η Τηλεόραση,
είναι που εξέπλυνε και συνεχίζει να ξεπλένει
εγκληματίες και απατεώνες τής Πολιτικής και τής Κοινωνίας.
Ο Ηλίας Ψινάκης, ως ευφυής άνθρωπος που είναι,
ως πετυχημένος μάνατζερ άλλων
και κυρίως ως επιτυχημένος μάνατζερ τού εαυτού του,
είμαι βέβαιος ότι έχει ήδη καταλάβει το μεγαλύτερο λάθος τής καριέρας του.

*** Ηλία Ψινάκη,
συνειδητοποίησες με τον πιο οδυνηρό και διδακτικό τρόπο,
ότι δεν έπρεπε να έχεις γίνει δήμαρχος.
Και μέμφεσαι τον εαυτό σου,
που δεν είχε δώσει μέχρι πρότινος την παραμικρή σημασία
στη θυμόσοφη φράση «Από δήμαρχος, κλητήρας».

*** Φεύγω για να σάς λείψω
και θα επιστρέψω για να μη σάς λείπω…

*** Ες σήμερον τα σπουδαία, ες αύριον τα σπουδαιότερα…

*** Τα λέμε αύριο…

Ο Υπο-Κοσμικός