«Ο Υπο-Κοσμικός»

*** Φίλες και Φίλοι, η Μητέρα τής Σοφίας είναι η Δυστυχία.
Αυτό έχει αποδειχθεί αναρίθμητες φορές στη ζωή
και οι μέρες τής Εθνικής Τραγωδίας ήρθαν να μάς το πιστοποιήσουν
με τούς πιο συγκινητικούς και έξοχους τρόπους.

* Ακούσαμε τα λόγια των πενθούντων και των πληγέντων·
όλα είχαν συναισθηματική χροιά, όλα είχαν την αξία τους·
τρεις είναι οι φράσεις που κατεγράφησαν στη μνήμη μου και στην ψυχή μου,
και ουδέποτε θα σβήσουν από μέσα μου.

*** Μία ηλικιωμένη γυναίκα γύρω στα 75-80,
βρίσκεται έξω από το καμένο σπίτι της.
Είναι εξαιρετικά καλοστεκούμενη,
ενώ και το ηχόχρωμα τής φωνής της διαθέτει μία καθηλωτική νεανικότητα.
Καταγράφει την απόγνωσή της με απερίγραπτη αξιοπρέπεια
και με αξιοθαύμαστο συναισθηματικό ρεαλισμό..:
«Έχω μπει στη δεκαετία τού θανάτου και πρέπει να ξεκινήσω τη ζωή μου απ’ την αρχή.»!

* Μένεις ενεός, μένεις σύξυλος,
από τη συγκλονιστική, την απαράμιλλη λογοτεχνικότητα τής φράσης της.
Το γνωρίζαμε ήδη ότι τα Αποκαΐδια γεννούν Ποίηση·
επιβεβαιώθηκε ξανά, και μάλιστα, με εκκωφαντικότητα.

*** Μία μεσήλικη γυναίκα περιγράφει το «πριν» και το «μετά».
Κάνει λόγο για τον πρότερο «Παράδεισο» και την τωρινή «Κόλαση».
Θλίβεται που τα πάντα γύρω της κάηκαν·
τα δέντρα, τα φυτά, τα λουλούδια στον κήπο της,
έχουν μετατραπεί όλα σε μαύρα σκιάχτρα,
σε σκιές τού ανθισμένου εαυτού τους.
«Μέχρι χθες τα πότιζα. Τώρα ποτίζω τα καμένα…»!

* Να βλέπατε τη μάτια της
τη στιγμή που εξεστόμισε αυτήν τη συγκλονιστική φράση·
είχαν μέσα τους ανείπωτο θρήνο,
αλλά και μία μεγαλειώδη αισιοδοξία.
Ναι, με το ζωογόνο νερό, θα αναστήσουμε τη νεκρή φύση.
Κι ακόμη κι αν δεν γίνει έτσι, ακόμη κι αν δεν τα καταφέρουμε,
θα επιμείνουμε μέχρι να τα καταφέρουμε.
Μέσα από τη Γυναίκα που δεν παραδίδεται, η Ζωή θα νικήσει.
Η Ζωή θα νικήσει!

*** Μία νέα γυναίκα μιλάει για την κατάσταση στην οποία βρήκε το σπίτι της·
με πόνο ψυχής ολόκληρη η οικογένειά της το εγκατέλειψε για να σωθεί
και επιστρέφοντας είδε μόνο τον «σκελετό» του.
Όμως, αυτή η γυναίκα, με σπασμένη φωνή και βαθιά οδύνη,
βρίσκει τη δύναμη να συνειδητοποιήσει την Ουσία..:
«Κάηκε το σπίτι μας,
αλλά είμαστε ευτυχισμένοι
που έξω από την πόρτα μας δεν υπάρχει κηδειόσημο…»!

* Επειδή η Γραφή είναι Διάδραση,
θέλω να σάς πω ότι έχω δακρύσει·
το Δάκρυ είναι φυσική αντίδραση μπροστά σε αυτά τα λόγια.

*** Επιμύθιο: Κοινός -και συνάμα, τόσο ξεχωριστός- παρονομαστής
στις τρεις μικρές ιστορίες μας,
είναι ο Καλός Άνθρωπος· ο Καλόψυχος Άνθρωπος.
Δεν επεφύλαξα προνομιακή μεταχείριση στο Γυναικείο Φύλο·
ήταν συμπτωματικό ότι εμονοπώλησε τις σημερινές αναφορές μου
και θα το αποδείξω ευθύς αμέσως με τη μνεία στα λόγια ενός νεαρού εθελοντή
(ο οποίος έσπευσε από τις πρώτες στιγμές στον τόπο τής Συμφοράς,
προκειμένου να βοηθήσει τούς συνανθρώπους του):
«Αν κάποιος μισεί τούς ανθρώπους,
αν έρθει εδώ για πέντε λεπτά, θα αλλάξει γνώμη…»!
Και πράγματι, έτσι ήταν· το νοιώθαμε όλοι αυτό.

***  Κλείνω αναπαράγοντας τις σκέψεις που έκανα
εκείνες τις συγκλονιστικές ώρες τής Εθνικής Τραγωδίας,
εκείνες τις συγκλονιστικές ώρες τής Εθνικής Αλληλεγγύης..:
«Σήμερα κλαίνε και οι μισάνθρωποι.
Και κλαίνε,
διότι συνειδητοποιούν ότι αν βρισκόντουσαν σε κατάσταση ανάγκης,
κάποιοι άνθρωποι θα έτρεχαν να τούς βοηθήσουν.
Σήμερα κλαίνε και οι μισάνθρωποι.
Διότι καταλαβαίνουν, πόσο άδικοι υπήρξαν με τούς ανθρώπους.»!

*** Φεύγω για να σάς λείψω
και θα επιστρέψω για να μη σάς λείπω…

*** Ες σήμερον τα σπουδαία, ες αύριον τα σπουδαιότερα…

*** Τα λέμε αύριο…

Ο Υπο-Κοσμικός