«Ο Υπο-Κοσμικός»

*** Φίλες και Φίλοι, η Ελλάδα βρίσκεται σε Μετατραυματικό Σοκ.
Σε ένα μετατραυματικό σοκ,
που αποτελεί συνδυασμό τού Γεγονότος και τής Εικόνας·
η Εθνική Τραγωδία, ο Θάνατος, η Καταστροφή, ο Ζόφος και… η Τηλεόραση.
Η Τηλεόραση είναι η Απαραίτητη Παρείσακτη.

* Όταν όλος ο κόσμος βλέπει τηλεόραση, συνήθως τα πράγματα δεν είναι καλά. 
Ιδίως όταν όλος ο κόσμος βλέπει απρογραμμάτιστα,
απροσχεδίαστα, ξαφνικά τηλεόραση,
συνήθως τα πράγματα είναι πολύ άσχημα.

* Από τη Δευτέρα 23 Ιουλίου υπέστημεν
-όσοι δεν πληγήκαμε άμεσα από την Καταστροφή-
Ιδρυματισμό.
Η Τηλεόραση ήταν μέρα-νύχτα
το αδιάλειπτο καταφύγιο για την ενημέρωσή μας,
αλλά και για να ικανοποιεί
τις απολύτως δικαιολογημένες μικροπρεπείς σκέψεις μας·
ναι μεν συμμετέχεις στον πόνο τού άλλου,
ναι μεν δακρύζεις, κλαις, θρηνείς,
αλλά δεν είσαι ο Άλλος.
Δεν είσαι ο Παθών, δεν είσαι ο Πενθών,
είσαι Ασφαλής, είσαι Ζωντανός,
ζουν όλα τα πρόσωπα που αγαπάς,
τα υπάρχοντα για τα οποία έχεις μοχθήσει είναι κι αυτά «εν’ ζωή»,
οπότε είσαι Χαρμολυπημένος.

* Οι άνθρωποι που χαροκάηκαν, όλες αυτές τις μέρες δεν γελούν.
Εμείς οι υπόλοιποι,
ένα γέλιο θα το ρίξουμε
με κάτι αστείο που θα συμβεί στην καθημερινότητά μας,
με κάτι που θα σκεφτούμε,
με κάτι που θα πούμε με τον κολλητό, με την παρέα.
Ένα γέλιο που είναι ενοχικό·
την ίδια στιγμή που εμείς χαιρόμαστε,
ξέρουμε ότι αυτοί που βλέπαμε στην τηλεόραση δεν μπορούν να χαρούν·
τούς το απαγορεύει η ψυχή τους.

*** Σ’ αυτό το σημείο θα σάς πω κάτι συγκλονιστικό..:
Οι αρχαίοι πρόγονοί μας,
αυτοί οι άνθρωποι που μάς άφησαν μία Τεράστια Κληρονομιά,
αυτοί οι άνθρωποι που επενόησαν και ανέπτυξαν
την Ασύλληπτη Ελληνική Γλώσσα,
αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, χρησιμοποιούσαν το Φαινόμενο τού Ευφημισμού,
ώστε -μεταξύ άλλων- να ξορκίζαν’ τούς φόβους τους.
Ο «Χάρος» που αποτελεί συνώνυμο τού Άδη, τού Θανάτου,
είναι ο πιο κραυγαλέος και αξιοθαύμαστος ευφημισμός,
καθώς έχει προέλθει, έχει παραχθεί από τη Χαρά.
Ο Χάρος είναι ο ομοιοπαθητικός εξορκισμός τού εαυτού του.
(φτου του)

*** Και τώρα τι;
Τώρα, σιγά-σιγά, μέρα με τη μέρα,
θα επέλθει η πολυπόθητη (;) αποϊδρυματοποίηση
(για το «πολυπόθητη» πολύ αμφιβάλλω για πολλούς,
καθώς, για να παραφράσω, για να παραστιχίσω, τον Μέγα Καβάφη..:
«Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς Εθνική Τραγωδία;
Αυτά τα έκτακτα δελτία ήσαν μια κάποια λύσις…»).

*** Μέ βάση τις σκέψεις που διαβάζετε,
μού γεννήθηκε, μάλιστα, ένα ερώτημα,
που αξιολογώ ως εξαιρετικά ενδιαφέρον..:
Ο Τηλεθεατής ή ο Δημοσιογράφος υφίσταται πιο έντονο ιδρυματισμό;

* Πρόκειται περί ενός πραγματικά δυσεπίλυτου γρίφου·
η απάντηση μόνο εύκολη δεν είναι,
και χρήζει ανάλυσης αναρίθμητων παραμέτρων.
Εν’ πάση περιπτώσει,
σε ένα επίπεδο τηλεγραφικότητας και συμπύκνωσης,
αν πρέπει να δώσω κάπου το 51%,
κλίνω να επιλέξω τον Δημοσιογράφο·
η παράμετρος που γέρνει την πλάστιγγα
είναι ότι ο Δημοσιογράφος εξαρτάται από τα γεγονότα
και σε επίπεδο εργασιακής ενασχόλησης
(είτε αυτήν την ενασχόληση τη βλέπει ως «Λειτούργημα»,
είτε μόνον ως «επάγγελμα»).

*** Αυτά…
Αύριο θα αναφερθώ σε τρεις από τις πιο συγκλονιστικές φράσεις,
που ξεστόμισαν πληγέντες άνθρωποι.
Συνειδητά τούς εκράταγα, όλες αυτές τις μέρες,
μακριά από τη συνάφεια τής τηλεοπτικής καφρίλας·
και -ω!, οποία αντίφαση-
τις υπέροχες λέξεις τους, αυτές που θα μάς απασχολήσουν αύριο,
τις εξέφρασαν μπροστά σε μία τηλεοπτική κάμερα.
Η Μαγεία τής Τηλεόρασης. Η Μαγεία τής Πόρνης!

*** Φεύγω για να σάς λείψω
και θα επιστρέψω για να μη σάς λείπω…

*** Ες σήμερον τα σπουδαία, ες αύριον τα σπουδαιότερα…

*** Τα λέμε αύριο…

Ο Υπο-Κοσμικός