Η στήλη συμμετέχει στο Εθνικό Πένθος
*** Σήμερα θα μιλήσω σαν σκύλος·
το οφείλω στον σκυλάκο που αποτελεί το σήμα-κατατεθέν τής στήλης,
το οφείλω στους σκυλάκους μου,
που επί 25 χρόνια συντροφεύουν με τόσο γενναιόδωρο, διδακτικό
και αγαπησιάρικο τρόπο τη ζωή μου,
το οφείλω στους σκυλάκους, και εν’ γένει στα ζωάκια,
που έχασαν τη ζωούλα τους στη χθεσινή πυρκαγιά.
«Εγώ ο Σκύλος δεν βλέπω τηλεόραση·
για την ακρίβεια, βλέπω, αλλά δεν καταλαβαίνω τι βλέπω.
Όμως, τα άλλα ζώα που κυκλοφορούν στο σπίτι,
βλέπουν πολύ συχνά τηλεόραση και λένε ότι καταλαβαίνουν τι βλέπουν.
Τα άλλα ζώα που κυκλοφορούν στο ίδιο σπίτι με μένα, οι συγκάτοικοί μου,
δεν είναι σκύλοι·
είναι κάτι δίποδα που λέγονται “άνθρωποι”,
που με αγαπάνε και με χαϊδεύουν,
αλλά έχουν και μια μανία να μού δίνουν εντολές.
Ας είναι· εγώ τούς αγαπάω τούς ανθρώπους κι ας μού δίνουν συνεχώς εντολές.
Χθες είδα τούς συγκατοίκους μου να παρακολουθούν ανήσυχοι τηλεόραση·
μπορεί να μη μιλάω τη γλώσσα τους,
αλλά αντιλαμβάνομαι αμέσως τα συναισθήματα και τη διάθεσή τους.
Κάθισα κι εγώ να δω μαζί τους,
και για πρώτη φορά στη ζωή μου καταλάβαινα τι έβλεπα.
Σε μία περιοχή είχε πιάσει φωτιά και όλοι έτρεχαν να σωθούν.
Οι άνθρωποι, οι σκύλοι, οι φίλες μας οι γάτες, όλοι έτρεχαν να σωθούν.
Είδα έναν σκύλο να προσπαθεί να απομακρυνθεί από τις φλόγες,
κάνοντας -ταυτόχρονα- παρέα σε έναν άνθρωπο με μικρόφωνο.
Υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι εκεί γύρω,
όμως ουδείς έδινε σημασία σε αυτόν τον σκύλο·
μακάρι να ήμουν εκεί·
θα γινόμασταν αμέσως φίλοι και δεν θα αισθανόταν μόνος του.
Η φωτιά έγινε ακόμα πιο απειλητική
και οι άνθρωποι ξεκίνησαν ξανά να τρέχουν.
Κι ο σκύλος έτρεχε, αλλά δεν ήξερε ακριβώς προς τα πού να πάει.
Κάποια στιγμή τον είδα να κατευθύνεται προς τη λάθος μεριά,
προς τη μεριά που καιγόταν,
αλλά ευτυχώς τον ξαναείδα αργότερα
να κυκλοφορεί πάλι ανάμεσα στους ανθρώπους.
Ελπίζω να σώθηκε τελικά…
Μετά είδα έναν άλλον σκύλο να τον έχουν παρατήσει σε μία μάντρα με υλικά,
ενώ η φωτιά επλησίαζε επικίνδυνα.
Είδα στα μάτια του μία στωϊκότητα και μία θλίψη·
σίγουρα συνειδητοποιούσε εκείνην τη στιγμή
ότι αυτός που σε αγαπάει δεν σε παρατάει.
Μακάρι να ήμουν εκεί·
θα γινόμασταν αμέσως φίλοι και δεν θα αισθανόταν μόνος του.
Ελπίζω να σώθηκε τελικά…
Όμως, μαθαίνω ότι πολλά ζωάκια δεν τα κατέφεραν να σωθούν.
Στεναχωριέμαι,
διότι έφυγαν από τη ζωή προτού προλάβουμε να γίνουμε φίλοι
και τώρα θα πρέπει να τούς θρηνήσω ως άγνωστός τους και όχι ως φίλος τους.
Και πολλοί άνθρωποι δεν τα κατέφεραν να σωθούν.
Στεναχωριέμαι πολύ και γι’ αυτούς,
κι ας μην προλάβαν’ να με χαϊδέψουν και να μού δώσουν εντολές.
Μελαγχολώ διότι δεν θέλω ο κόσμος να πεθαίνει·
έτσι γεννήθηκα, αυτή είναι η φύση μου·
είμαι αυτό που οι άνθρωποι περιγράφουν με μία φράση τους
όταν θέλουν να ξεχάσουν κάτι που τούς εχώρισε και τούς στεναχώρησε:
Καλή Καρδιά!».
*** Το ανωτέρω κείμενο είναι το εκ’ βάθους καρδίας «Μνήμης Ένεκεν»
για τα ζωάκια που έχασαν τη ζωή τους στη χθεσινή πυρκαγιά,
και συνολικώς για τα ζωάκια που χάνουν τη ζωή τους,
έχοντας ως μοναδικό «αμάρτημά» τους
ότι μάς συνδέουν με την Ανθρωπιά!
Ο Υπο-Κοσμικός
