Η χώρα τού «ξε-» έχει τα Μ.Μ.Ε. που τής ταιριάζουν…
Εν’ τέλει, ο Ζακ Κωστόπουλος δεν ήταν πρεζάκιας, δεν ήταν ληστής,
δεν ήταν όλα αυτά που (λατρεύει να) φοβάται ο Νεοέλληνας Μικροαστός
και όλα αυτά που λατρεύουν να τού προβάλλουν τα αγαπημένα του media.
Ο Ζακ Κωστόπουλος απεδείχθη ένας ασύμφορος νεκρός
που ξευτιλίζει μετά θάνατόν του
όσους θα είχαν κάθε διάθεση να τον εξευτέλιζαν όταν βρισκόταν εν’ ζωή.
Οι ιατροδικαστές απεφάνθησαν με αδιαμφισβήτητο τρόπο,
ότι ο θάνατος τού ανθρώπου που διασυρόταν επί μέρες
από τα ημεδαπά φασίζοντα δημοσιογραφοειδή,
προήλθε από τα απανωτά βάρβαρα χτυπήματα
που δέχθηκε από τον κοσμηματοπώλη και τον εθνικοσοσιαλιστή φίλο του.
Τυπικώς, οι δράστες τού λιντσαρίσματος είναι δύο.
Ουσιαστικώς, είναι πολύ περισσότεροι.
Κάποιοι από τούς αστυνομικούς που κατέφθασαν εκεί
και κακομεταχειρίζονταν τον ψυχορραγούντα Ζακ,
ενεσάρκωναν το Κοινό Περί Αδίκου Αίσθημα.
«Σε πετυχαίνω σε φάση αδυναμίας; Σ’ έφαγα.».
Στην Ανθρωποφαγία και στον Κανιβαλισμό
πρωτοστάτησαν για μία ακόμη φορά τα σεσημασμένα Μ.Μ.Ε. τής χώρας,
τα οποία είναι πάντοτε πρόθυμα να παραλάβουν μία σορό
και να την περιφέρουν κατά το δοκούν.
Οι Νεκροθάφτες τής Δημοσιογραφίας
άλλοτε καθαγιάζουν την εκάστοτε σορό και άλλοτε τη δαιμονοποιούν,
ανάλογα με το συμφέρον τους και με το μήνυμα που θέλουν να περάσουν.
Ο Ζακ Κωστόπουλος έμελλε να αποτελέσει το «Βατερλό» τους·
ένα ακόμη «Βατερλό» για μία δημοσιογραφία και για μία κοινωνία,
που ουδέποτε βρήκαν το σθένος και την εντιμότητα να βγουν και να πουν
«Συγγνώμη, κάναμε λάθος.».
Ο Νεοέλληνας Μικροαστός έχει σεσημασμένες επωδούς στο λεξιλόγιό του,
ανάμεσα στις οποίες δεσπόζει το «Στα ’λεγα εγώ…»·
όμως, όταν τα πράγματα δεν γίνουν όπως τα ’λεγε αυτός,
είναι εξαφανισμένος ή σφυρίζει αδιάφορα.
Το ίδιο ακριβώς πλαίσιο συμπεριφοράς διέπει
-και μάλιστα σε απόλυτη μεγέθυνση-
τα εγχώρια media.
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε γίνει θιασώτες
τού βαυκαλισμού ενός δημοσιογραφικού μέσου,
το οποίο έχει καταγάγει κάποιαν επιτυχία.
Όχι, δεν είναι μεμπτό κάτι τέτοιο· αντιθέτως, είναι θεμιτό.
Όμως,
το στοιχείο που προκαλεί αφόρητη ενόχληση είναι ότι,
για κάθε ανακρίβεια, για κάθε λάθος, για κάθε «πατάτα»,
γίνεται εκκωφαντική προσπάθεια να ξεχαστούν και να περιπέσουν στη Λήθη.
Ο βίαιος θάνατος τού Ζακ Κωστόπουλου
είναι ένα γεγονός που δεν επιδέχεται Λήθη.
Παρά ταύτα,
επειδή το Φιλότιμο -δηλαδή, μία καθαρά ελληνική έννοια-
βρίσκεται σε έλλειψη,
και επειδή η Μπέσα -δηλαδή, μία αλβανικής προέλευσης έννοια-
επίσης βρίσκεται σε έλλειψη
(σιγά μην υϊοθετήσει ο Ελληναράς αλβανικές έννοιες),
τις επόμενες ημέρες θα έχουμε ένα ακόμη ρεσιτάλ δημοσιογραφικής υποκρισίας.
Τα ίδια «Μέσα» που καθ’ όλο το προηγούμενο διάστημα
κατήγγελλαν τον gay πρεζάκια ληστή,
θα αναγκαστούν πλέον -υπό το βάρος τής ιατροδικαστικής πραγματογνωμοσύνης-
να επιδείξουν… θλίψη για τον ακτιβιστή που χάθηκε τόσο άδικα.
Οι άτιμοι, ξετσίπωτοι και ξεπουλημένοι ρατσιστές τής Δημοσιογραφίας,
για πολλοστή φορά θα εναποθέσουν τις ελπίδες τους στην Αμνησία των Πολιτών.
Και επειδή σε τραγικές περιπτώσεις όπως τού Ζακ Κωστόπουλου,
η Αμνησία δύναται να είναι μόνο επιλεκτική και εκούσια,
αυτομάτως ο Θάνατος μετατρέπεται σε Κοινωνικό και Πολιτικό Διϋλιστήριο.
Η Μνήμη είναι Γενναιότητα, το «Επιλεκτικό Αλτσχάϊμερ» είναι Θρασυδειλία.
Λέμε «ΟΧΙ» στο «Lifestyle τής Αμνησίας».
Αρνούμαστε να ξεχάσουμε, επιμένουμε να θυμόμαστε…
*** Φεύγω για να σάς λείψω
και θα επιστρέψω για να μη σάς λείπω…
*** Ες σήμερον τα σπουδαία, ες αύριον τα σπουδαιότερα…
*** Τα λέμε αύριο…
Ο Υπο-Κοσμικός
