Όταν τα «Γραφικά» μετατρέπονται σε «Επικίνδυνη Γραφικότητα».
Ο Νίκος Ευαγγελάτος έχει καταθέσει εδώ και δεκαετίες
τα διαπιστευτήρια τού κυνισμού και τής στυγνής αντίληψης που έχει περί τής Ενημέρωσης,
καθώς η παρουσία του στην Ελληνική Τηλεόραση αποτελεί ένα δυστοπικό κράμα
που συνδυάζει τον Λαϊκισμό (υπό τη μορφή τής δήθεν έγνοιας για την Κοινωνία),
τον Εκφοβισμό και τη Χειραγώγηση τής Μάζας (υπό τη μορφή τής δήθεν προστατευτικότητας)
και την Αγοραία Θεαματικότητα (υπό τη μορφή τής δήθεν αποκαλυπτικής έρευνας).
Το πόνημα που είχα αναρτήσει στις 29 Μαρτίου 2022,
είχε τον άκρως αντιπροσωπευτικόν τίτλο «Ο Νίκος Ευαγγελάτος πατάει επί… ολογραμμάτων»
(https://www.zougla.gr/media/article/o-nikos-evagelatos-patai-epi-ologramaton)·
αναφερόμενος στην περιβόητη υπόθεση τής Πάτρας που τότε βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη,
ο δημοσιογράφος-παρουσιαστής δεν είχε ορρωδήσει
να σταθεί δίπλα στο ολόγραμμα ενός εκ των τριών νεκρών -και ενδεχομένως δολοφονημένων- κοριτσιών
και να ξεστομίσει την αποτρόπαια σύσταση «Αυτή είν’ η Τζορτζίνα.».
Η μακάβρια «νεκρανάσταση» δεν μάς άφηνε περιθώρια για περαιτέρω εκπλήξεις,
διότι -αν είσαι ικανός να διαπράξεις μία τέτοια απαράδεκτη ενέργεια-
αυτομάτως καθίστασαι ικανός να κάνεις τα πάντα για την Τηλεθέαση
και το μόνο ερωτηματικό που απομένει μονίμως προς απάντηση
συμπυκνώνεται στη φράση «Έχει και πιο κάτω;».
Αναμφιβόλως, η ασέβεια προς ένα παιδί που δεν βρίσκεται στη ζωή,
είναι εξαιρετικά δύσκολο να χάσει τα «Πρωτεία τής Ξευτίλας»,
όμως αυτό δεν σημαίνει
πως ο κάτοχος των εν λόγω πρωτείων θα πρέπει να επαναπαυθεί στις αναξιοζήλευτες δάφνες του.
Ο Ευαγγελάτος, λοιπόν, κάνει (α)φιλότιμες προσπάθειες να ξεπεράσει τον εαυτό του
-άλλωστε, για να διασκευάσουμε μία πασίγνωστη ρήση,
«Εχθρός τού Κακού είναι το Χειρότερο.»-
και έφτασε ετούτες τις ημέρες πολύ κοντά σε νέο ατομικό ρεκόρ αναλγησίας
(εν προκειμένω, το «Ατομικό Ρεκόρ» διεκδικεί να είναι και «Πανελλήνιο»,
αφού μιλάμε για πρόσωπο που έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Σύστημα»).
Έτσι, με αφορμή τον θάνατο τού έκπτωτου πάλαι ποτέ μονάρχη,
είχαμε τώρα καινούργιο δολοφονικό χτύπημα στην Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια και στη Συλλογική Αισθητική,
αφού ο δημοσιογράφος έκρινε πως θα ήταν εξαιρετική εικόνα
αν τα «graphics» τής ενημερωτικής εκπομπής του
τον έφερναν να απεικονίζεται πίσω από τα μνήματα που υπάρχουν στο μαυσωλείο των Γλίξμπουργκ.
Τηλεοπτική «Νεκροφιλία».
Από το χυδαίο ολόγραμμα με την όρθια Τζορτζίνα,
στο (προσομοιωμένο) ιδιωτικό κοιμητήριο
όπου οι αποδημήσαντες «γαλαζοαίματοι» μετατρέπονται σε… «γαλαζοσκέλετοι».
Εδώ πλέον μιλάμε για δύο κραυγαλέα ανοσιουργήματα
όπου στοιχειοθετείται περιΰβριση των νεκρών
-και συνεπαγωγικώς, κι η περιΰβριση των εν ζωή συγγενών τους-
καθώς οι εκλιπόντες άνθρωποι αντιμετωπίζονται απροκαλύπτως ως «εμπορεύματα».
…
Τώρα πια, τα «Γραφικά» μετατρέπονται σε «Επικίνδυνη Γραφικότητα».
Τώρα πια η «Γραφικότητα» αποκαλύπτει σε απόλυτο βαθμό
τη διάβρωση και την καταστροφή που επιφέρει στο Κοινωνικό Σύνολο
μέσα από τις προσεκτικά δομημένες διαβαθμίσεις της.
Κάποτε ήταν το «Αυτόφωρο» με τον Λεωτσάκο και την Τσεσμελή,
και το «Ερωτοδικείο» με τη Μιχαλονάκου,
όπου το «Trash», το «Σκουπιδαριό»,
προβαλλόταν ως εύπεπτη διασκέδαση και προωθούταν ως ασυνταγογράφητο υπνωτικό.
Μετά ήρθαν οι πολυετείς παρατραγουδιάρικες εκπομπές τής Πάνια,
η οποία -ακριβώς λόγω τής οξείας νοημοσύνης της-
επελέγη ώστε να επιτευχθεί ομαλά η «Συστηματοποίηση τής Σκουπιδοποίησης»,
ενώ εκ παραλλήλου έρχονταν να ενισχύσουν έτι περαιτέρω τον μαζικό μηρυκασμό
τα περιβόητα «πρωϊνάδικα» και «μεσημεριανάδικα».
Ο δρόμος πλέον ήταν ανοιχτός, ο επιδιωκόμενος μιθριδατισμός είχε επέλθει,
το Σκουπίδι είχε μπει κυριαρχικά στη ζωή των πολιτών-τηλεθεατών,
το Σκουπίδι είχε αναγορευθεί σε «lifestyle», το Σκουπίδι είχε αναχθεί σε «Πρότυπο»,
οι δημοσιογράφοι-σκουπίδια, οι παρουσιαστές-σκουπίδια, οι πολιτικοί-σκουπίδια
είχαν εξασφαλισμένη εκ προοιμίου την ασυλία τους
διότι ήταν σαρξ εκ σαρκός τής χρονίως παρακμάζουσας κοινωνίας.
Διόλου τυχαίο το γεγονός, λοιπόν,
ότι υπ’ αυτό το πλαίσιο λειτουργίας τού Συστήματος
ο Ευαγγελάτος -και ο κάθε «Ευαγγελάτος»- είναι διαχρονικά ευνοούμενος,
είναι διαχρονικά παρών,
είναι διαχρονικά εγκληματών (προς τη Δεοντολογία και προς την Αισθητική),
είναι -τηρουμένων των αναλογιών- διαχρονικά ατιμώρητος,
είναι διαχρονικά (επι)βραβευόμενος
(αλήθεια,
αυτά τα περίοπτα ιδρύματα και οι ακριβοθώρητοι οργανισμοί
που βραβεύουν τον Νίκο Ευαγγελάτο για την προσφορά του στη Δημοσιογραφία,
τι έχουν να πούνε για αυτά τα κατάπτυστα στιγμιότυπα;).
Βλέπεις τις φωτογραφίες και -αν δεν γνωρίζεις τα γεγονότα-
φτάνεις να αναρωτιέσαι μήπως πρόκειται για «photoshop», για «fake» εικόνα, για φάρσα, για σάτιρα.
Ε, λοιπόν,
όταν αυτό που θα μπορούσε να ήταν «φωτοσοπιά», είναι πραγματικότητα,
όταν αυτό που θα μπορούσε να ήταν φάρσα, είναι η Αλήθεια,
όταν αυτό που θα μπορούσε να ήταν σάτιρα, δεν είναι σάτιρα,
τότε έχουμε να κάνουμε με την «Απόλυτη Αυτο-Γελοιοποίηση».
Επιμύθιο:
Σε κάτι τέτοιες στιγμές μού έρχεται στη σκέψη ένας εκ των αγαπημένων μου ποιητών,
ο αείμνηστος και αναντικατάστατος Ντίνος Χριστιανόπουλος,
ο οποίος στις 23 Ιανουαρίου 2012
-άμα τη ανακοινώσει ότι η Επιτροπή Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας»
τού απένεμε το «Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων» για το σύνολο τού έργου του-
είχε αρνηθεί να παραλάβει από το Υπουργείο Πολιτισμού
τη -συνοδευόμενη από αρκετά χρήματα- τιμητική διάκριση,
προβαίνοντας στην αδιαπραγμάτευτη δήλωση
«Δεν θα εμφανιστώ, ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω.
Δεν θέλω ούτε τα βραβεία, ούτε τα λεφτά τους.».
Μάλιστα, προς εξήγηση-ανάλυση τής κάθετης άρνησής του,
είχε παραπέμψει άπαντες στο περίφημο κείμενο με τίτλο «Εναντίον»
που έγραψε το 1977 και δημοσιεύθηκε τον Ιανουάριο τού 1979 στο περιοδικό «Διαγώνιος»
(το περιοδικό εξέδιδε ο ίδιος -σε άτακτα χρονικά διαστήματα- από το 1958 έως το 1983,
ενώ το «Εναντίον» κυκλοφορεί πλέον ως βιβλίο).
Για να δούμε τι έλεγε προ 35ετίας ο προφητικός λογοτέχνης μας…
…
Είμαι εναντίον κάθε τιμητικής διάκρισης, απ’ όπου κι αν προέρχεται…
Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε·
αυτό το απαίσιο «Υπείροχον έμμεναι άλλων»*, που μάς άφησαν οι Αρχαίοι
(* απόσπασμα τής ομηρικής φράσης
«Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν.»,
που συναντάμε στην Ιλιάδα και σημαίνει
«Πάντοτε να αριστεύεις και να υπερέχεις των άλλων, και να μην ντροπιάζεις το γένος των πατέρων (μας).»).
Είμαι εναντίον των βραβείων, γιατί μειώνουν την Αξιοπρέπεια τού Ανθρώπου.
«Βραβεύω» σημαίνει «Αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατωτέρου μου»·
και κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από τη συγκατάβαση των μεγάλων.
«Παίρνω βραβείο» σημαίνει «Παραδέχομαι “πνευματικά αφεντικά”»·
και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας.
Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων·
σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουνε το χέρι τους για παραδάκι.
Οι χορηγίες μεγαλώνουν τη μανία μας για διακρίσεις και τη δίψα μας για λεφτά·
ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.
Είμαι εναντίον των λογοτεχνικών συντάξεων·
προτιμώ να πεθάνω στην ψάθα παρά να αρμέγω το υπουργείο
κι ας με άρμεξε το Κράτος μια ολόκληρη ζωή.
Γιατί να με ταΐζει το Δημόσιο επειδή έγραψα μερικά ποιήματα;
Και γιατί να αφήσω το Κράτος να χωθεί ακόμη περισσότερο στη ζωή μου;
Είμαι εναντίον των σχέσεων με το Κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του.
Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο και το καυχιέμαι.
Η μόνη μου εξάρτηση από το Κράτος είναι η εφορία που με γδέρνει.
Είμαι εναντίον των εφημερίδων·
χαντακώνουν Αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τούς Απροσκύνητους.
Όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν·
δεξιές, αριστερές, κεντρώες, όλες το ίδιο σκατό.
προωθούν τούς δικούς τους· τούς άλλους όλους τούς θάβουν.
Όποιοι δεν τούς παραδέχονται, καρατομούνται· κυριαρχούν οι γλείφτηδες και οι τζουτζέδες.
Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως το Μέλλον ανήκει στα «σκουπίδια».
Είμαι εναντίον των κουλτουριάρηδων·
όλα τα αμφισβήτησαν, εκτός από τις τρίχες τους.
Τούς έχω μάθει για καλά·
χαλούν τον κόσμο με την κριτική τους, όλους τούς βγάζουν σκάρτους και πουλημένους,
και μόλις πάρουν το πτυχίο αμέσως διορίζονται στα υπουργεία,
από παντού βυζαίνουν, και ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μέσ’ στα βολέματα τού Κατεστημένου.
Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μάς την πασαίρνουν.
Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι Ιδέες,
τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους.
Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους.
Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.
Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας,
που καθημερινά μάς οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς.
Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο·
φταίνε και οι δικές μας οι παραχωρήσεις και αδυναμίες.
Αν πιάστηκε η μέση τού οδοκαθαριστή, φταίμε κι εμείς που πετάμε το τσιγάρο μας στο δρόμο.
Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα..;
…
Έξοχος λίβελος.
Ξεμπρόστιασμα τού Συστήματος.
Ξεμπρόστιασμα τής Συλλογικής Ευθύνης.
Ξεμπρόστιασμα (και) τής Ατομικής Ευθύνης.
Και επειδή η Επανάληψη είναι Μήτηρ (Πάσης) Μαθήσεως,
αξίζει να κλείσουμε επαναλαμβάνοντας την «Προφητεία τής Εναντίωσης»:
«Είμαι εναντίον των κλικών·
προωθούν τούς δικούς τους· τούς άλλους όλους τούς θάβουν.
Όποιοι δεν τούς παραδέχονται, καρατομούνται· κυριαρχούν οι γλείφτηδες και οι τζουτζέδες.
Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως το Μέλλον ανήκει στα “σκουπίδια”.».
Και πράγματι,
όπως αποδεικνύεται επί καθημερινής βάσεως
ΚΑΙ στην Πολιτική, ΚΑΙ στη Δημοσιογραφία, ΚΑΙ -κυρίως- στη Δικαιοσύνη,
το Σκουπιδο-Μέλλον είναι ΤΩΡΑ.
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
https://twitter.com/Ypokosmikos)
