Όταν η Εικόνα ξευτιλίζει την Ουσία.
*** Πριν μπούμε στο θέμα μας, θέλω να προβώ σε μία επισήμανση.
Επειδή το 99% των Ελλήνων -συμπεριλαμβανομένων των δημοσιογράφων-
γράφει το «ξευτιλίζω» με λανθασμένο τρόπο
(με «-φ-» αντί για «-υ-», ενώ η λέξη προέρχεται από την «ευτέλεια»),
απλώς επισημαίνω ότι η ορθογραφία στον υπότιτλο είναι η σωστή
και θα ήταν κρίμα να αδικηθεί.
Βεβαίως, η οπτική που λέει ότι,
«Το Κοινά Αποδεκτό Λάθος μετατρέπει το Λάθος σε “Σωστό”
και το Σωστό σε “Λάθος”.»,
είναι ευρέως διαδεδομένη στη νεοελληνική κοινωνία
και έτσι φτάνουμε στο σημείο να κυριαρχεί παντού η αντίληψη
«Όλοι το κάνουν “έτσι”, οπότε θα το κάνουμε κι εμείς “έτσι”.».
Αφού συμβαίνει παντού, δεν θα μπορούσε να λείπει από την Πολιτική·
πόσω μάλλον, όταν μιλάμε για τη χώρα μας,
όπου η έννοια «Ηγέτης» τείνει να αποτελέσει άγνωστη λέξη.
Η κοινωνική, πολιτική και -προ δεκαετίας ενσκήψασα- οικονομική κρίση
που βιώνει η Ελλάδα,
οφείλεται στην «Υποταγή στο Ρεύμα»·
αν τολμήσεις να πας κόντρα στο ρεύμα,
καταδικάζεσαι σε αφανισμό διά ηλεκτροπληξίας.
Έτσι, καταδικαζόμαστε να ακούμε ένα πολιτικό λεξιλόγιο,
το οποίο καρυδοτσουφλίζει ανάμεσα σε εξυπνακισμούς, παροιμίες,
χιλιοειπωμένες φράσεις και μικροαστικές ψευτομαγκιές
(το «καρυδοτσουφλίζει» μην το αναζητήσετε στο «Google» ή στα λεξικά·
είναι ρήμα-νεολογισμός)!
*** Η Κρίση εδημιούργησε τεράστιες ευκαιρίες καιροσκοπισμού·
την ώρα που -επί παραδείγματι- ο Οικοδομικός Κλάδος κατέρρεε,
ξεφύτρωναν παντού ενεχυροδανειστήρια και… πολιτικά κόμματα.
Η Βουλή των Ελλήνων κατήντησε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα
να αποτελεί τη «Θλίψη τού Συμμαθητή»·
έβλεπες τον πανύβλακα πάλαι ποτέ συμμαθητή σου να εκλέγεται βουλευτής
και -έμπλεος θλίψης-
καταλαμβανόσουν ακαριαία από τάσεις φυγής στο εξωτερικό·
η φράση «Δεν υπάρχει σωτηρία.»
τριβελίζει εδώ και χρόνια το μυαλό και την ψυχή
τού υγιούς τμήματος τής κοινωνίας μας.
Φυσικά,
η Έκπτωση Αξιών είχε προαναγγελθεί και επωαστεί στο(ν) κόλπο τής Δημοσιογραφίας.
Κανάλια που μετατρέπονταν με γεωμετρική πρόοδο
σε γραφεία Τύπου πολιτικών κομμάτων
και συγκεκριμένων ευνοούμενων προσώπων,
τηλεοπτικοί σταθμοί που έγιναν συνώνυμοι με την «Ξευτίλα».
Στην «Εποχή τής Επικοινωνίας» γεννήθηκε ερώτημα εφάμιλλης δυσκολίας
με το διαχρονικό «Η Κότα έκανε τ’ Αβγό ή το Αβγό την Κότα;»:
Η Δημοσιογραφία ορίζει την Πολιτική ή η Πολιτική τη Δημοσιογραφία;
Εν τέλει, οι πολιτικοί ή οι δημοσιογράφοι έχουν μεγαλύτερη ισχύ;
Εδώ δεν υπάρχει η κάθετη και μοναδική απάντηση
που έδωσε η Επιστήμη στο θέμα με την κότα και το αβγό
(όπου οριστικά και αμετάκλητα ανακηρύχθηκε «νικήτρια» η Κότα).
Η σύγκριση τής ισχύος ανάμεσα στην Πολιτική και στη Δημοσιογραφία,
εξαρτά το αποτέλεσμά της από την εκάστοτε κοινωνία
και τη σχέση της με την Εικόνα.
Σε μία συμπλεγματική χώρα
που ακόμη δεν έχει μπορέσει να απεμπλακεί από το θλιβερό σύνδρομο
«Τι θα πει ο κόσμος;»,
πάλι η «Κότα» είναι νικήτρια·
θα ήταν αστείο και εντελώς επιδερμικό να θεωρούμε
ότι οι πολιτικοί έχουν μεγαλύτερη ισχύ από τούς δημοσιογράφους.
Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν είναι ακομπλεξάριστο σκανδιναβικό κράτος,
όπου η συζήτησή μας θα ήταν ποιοτικώς διαφορετική
(ακόμη κι αν καταλήγαμε στο ίδιο συμπέρασμα).
Δυστυχώς (δις),
στην Ελλάδα οι δημοσιογράφοι εκλέγουν τούς πολιτικούς
και όχι ο «Κυρίαρχος Λαός»
(ο οποίος έχει πεθάνει προ πολλού
και θα αναστηθεί όταν επικρατήσει η επερχόμενη «Γενιά τού Διαδικτύου»·
μέχρι τότε,
τα «εικονικά κατασκευάσματα» θα γιγαντώνουν τη «Θλίψη τού Συμμαθητή»).
*** Προς επίρρωσιν τής ετυμηγορίας μου,
θα αναφέρω ευθύς αμέσως μία καταπληκτική διαπίστωση
που έχει προκύψει με εκκωφαντικόν τρόπο κατά το τελευταίο διάστημα..:
Μέχρι πρότινος,
είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε τηλεοπτικούς σταθμούς
να μετατρέπονται σε «γραφεία Τύπου» πολιτικών κομμάτων.
Τα τελευταία χρόνια γεννήθηκε και η αντιστροφή τής πρότερης κατάστασης·
τα πολιτικά κόμματα έχουν γίνει «γραφεία Τύπου» τηλεοπτικών σταθμών.
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
*** Φεύγω για να σάς λείψω
και θα επιστρέψω για να μη σάς λείπω…
*** Ες σήμερον τα σπουδαία, ες αύριον τα σπουδαιότερα…
*** Τα λέμε αύριο…
Ο Υπο-Κοσμικός
