*** Γράφω σήμερα ετούτο το πόνημα
επειδή αισθάνομαι το Ιερό Χρέος, το Ιερό Καθήκον,
να υπερασπιστώ κάθε άνθρωπο που αγαπάει
και ιδίως όσους ανθρώπους το κάνουν με κόστος.
*** Σεξ χωρίς φιλί μπορεί να υπάρξει·
Αγάπη χωρίς το Φιλί, αδύνατον.
Στον ημιτελικό τής «Eurovision»
εμφανίστηκε η διάσημη τρανς Ισραηλινή τραγουδίστρια Dana International,
η οποία ερμήνευσε υπέροχα το έξοχο «Just The Way You Are» τού Bruno Mars.
Κατά τη διάρκεια τού άκρως αισθαντικού τραγουδιού,
οι κάμερες ξεκίνησαν να εντοπίζουν ζευγάρια που βρίσκονταν στις εξέδρες
και να τα στοχοποιούν βάζοντάς τα μέσα σε μία καρδιά.
Σε αυτήν τη συγκινητική στοχοποίηση ανταποκρίθηκαν πολλά ζευγάρια·
και ετεροφυλόφιλα, και ομοφυλόφιλα.
Η εμφάνιση δεν έπαιζε ρόλο· μόνο η Αγάπη έπαιζε ρόλο.
Όταν είδα ένα ζευγάρι αντρών να φιλιέται περιπαθώς στο στόμα,
δεν μού ήταν και το πιο «εύπεπτο θέαμα».
Όμως, ακριβώς αυτές οι δύο λέξεις που έβαλα εντός εισαγωγικών,
συνειδητοποίησα ότι αποτελούν ισάριθμες λανθασμένες προσεγγίσεις.
Ναι, όσοι άντρες θεωρούμε ως αποκλειστικό προορισμό των χειλιών μας,
τα χείλη ενός ανθρώπου που εκπροσωπεί το αντίθετο φύλο,
σίγουρα αναρωτιόμαστε πώς μπορεί ένας άντρας να φιλάει έναν άλλον άντρα
ή πώς μπορεί μία γυναίκα να φιλάει μία άλλη γυναίκα
(παρ’ ότι, με τη δεύτερη περίπτωση είμαστε σαφώς πιο ελαστικοί,
ακριβώς επειδή μία ομοφυλόφιλη γυναίκα έχει το ίδιο γούστο μ’ εμάς·
την ελκύουν οι γυναίκες).
Αυτή η συνειδητοποίηση τής σεξουαλικής ιδιοτέλειας,
με βοήθησε να καταλάβω ότι η λέξη «εύπεπτο» είναι άστοχη.
Ακόμη πιο άστοχη είναι η λέξη «θέαμα»,
όταν απλώς μιλάμε για δύο ανθρώπους που φιλιούνται.
Συγκινήθηκα.
Συγκινήθηκα,
διότι εκείνες τις στιγμές έβλεπα στα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων
που αντήλλασσαν φιλιά δημοσίως,
το πιο δυνατό φυσικό συναίσθημα:
την Αγάπη.
Είναι τραγικό
-όταν, βεβαίως, υπάρχει ως απαραίτητη συνθήκη η Ενήλικη Συναίνεση-
να γίνεται από την Κοινωνία λόγος για «αφύσικες σχέσεις»
και να εκφράζεται μένος για την Ομοφυλοφιλία
(και εν’ γένει,
για κάθε μειοψηφική ανθρώπινη ροπή ή ανάγκη
που στηρίζεται, το τονίζω, στη Συναίνεση).
Αν ενώσουμε την εξαιρετική ρήση «Η Ζωή είναι Στιγμές μέσα στον Χρόνο.»
με τον συγκλονιστικό προσδιορισμό «…τούτο το τρομαχτικό ταξίδι τού Χαμού»
που δίνει ο Καββαδίας στη Ζωή,
πείτε μου ποιος έχει το δικαίωμα να απαγορεύει λίγες στιγμές Αγάπης και Ευτυχίας
από κάθε άνθρωπο που αγαπάει και ευτυχεί διαφορετικά.
Κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο, τις δικές του προσλαμβάνουσες,
τα δικά του βάσανα, τις δικές του αγωνίες, τούς δικούς του αγώνες.
Όλοι προσπαθούμε να ζήσουμε με λιγότερο τρόμο
ετούτο το τρομαχτικό ταξίδι τού Χαμού·
και,
για να μνημονεύσω κι άλλον έναν καταπληκτικά ανθρώπινο
και ηθογραφικό στίχο τής Ελληνικής Δημιουργίας,
αυτόν που ενεπνεύσθη και μάς εχάρισε διά στόματος Γιώργου Νταλάρα
ο αείμνηστος Βασίλης Δημητρίου στο «Πεπρωμένο» του..:
«Ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί.».
*** Δεν θέλω τούτην την ώρα να γίνω αφοριστικός
προς τούς ανθρώπους που γκετοποιούν άλλους ανθρώπους.
Δεν θέλω κι εγώ να βάλω άλλους σε κατάσταση γκετοποίησης,
διότι κατά τη διάρκεια που απεμόνωνα τα σχετικά φωτογραφικά ενσταντανέ
που συγκροτούν το κολάζ τής κεντρικής φωτογραφίας τού άρθρου,
οι εικόνες απετέλεσαν για εμένα ένα κληροδότημα αγάπης.
Θα κλείσω, λοιπόν,
παραθέτοντάς σας τη φωτογραφία τής τρανς Ντάνα Ιντερνάσιοναλ
και τις εννέα φωτογραφίες με τα ζευγάρια που φιλιούνται
(με τη σειρά που προεβλήθησαν στην τηλεοπτική μετάδοση),
και θα σάς ζητήσω
-όσο κι αν σε κάποιους από εσάς ενδεχομένως να είναι δύσκολο-
να κοιτάξετε κάθε στιγμιότυπο, να κοιτάξετε κάθε άνθρωπο με αγάπη.
Κάντε το, και είναι βέβαιο ότι θα δείτε με διαφορετική ματιά τη Ζωή.
Κάντε το!
Υ.Γ. Πριν από την υπογραφή μου, μία προτροπή..:
ΑΓΑΠΑΤΕ, ΡΕ!
Ο Υπο-Κοσμικός
