Εδώ και πολλές ημέρες βρίσκεται σε εξέλιξη ένα αστυνομικό, δικαστικό αλλά και δημοσιογραφικό θρίλερ. Ένας δημοσιογράφος, εργαζόμενος σε εφημερίδα του οικονομικού Τύπου, την «Αξία», έπεσε θύμα αρπαγής υπό την απειλή όπλου, μέρα μεσημέρι, σε ένα από τα κεντρικότερα ξενοδοχεία της πρωτεύουσας. Οι άρπαγες είναι 4 άνδρες ασφαλείας του Βαγγέλη Μαρινάκη.
Δεν πρόκειται για μυστικό διότι ο δημοσιογράφος Πάρις Κουρτζίδης κατέθεσε στην Ασφάλεια και στο Τμήμα Εκβιαστών το περιστατικό και σχηματίστηκε δικογραφία. Έχει ήδη επιληφθεί της υπόθεσης Εισαγγελέας κατόπιν εντολής του Εισαγγελέα Πρωτοδικών. Δεν είναι μυστικό άλλωστε διότι το zougla.gr δημοσίευσε όλα τα στοιχεία για τα ονόματα ,τους εμπλεκομένους αλλά και τις λεπτομέρειες πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την αρπαγή.
Ο Πάρις Κουρτζίδης έπεσε θύμα αρπαγής (κακούργημα) για δημοσιογραφικό κείμενο που ο ίδιος συνέταξε και δημοσίευσε. Το κείμενο αυτό δεν έτυχε της αρεσκείας του Βαγγέλη Μαρινάκη. Ο λόγος είναι απλός. Στο κείμενο αυτό ο δημοσιογράφος εξέθετε τις πληροφορίες του σύμφωνα με τις οποίες η Εισαγγελέας Ειρήνη Τζίβα θα ασκούσε πολύ σύντομα ποινική δίωξη κατά του εφοπλιστή αλλά και πώς το κατηγορητήριο θα ήταν ιδιαιτέρως βαρύ (όπως και έγινε). Η αρπαγή του δημοσιογράφου υπό την απειλή όπλου σε δημόσιο χώρο έγινε για να υποχρεωθεί ο συντάκτης του άρθρου να ανακαλέσει και να ζητήσει συγνώμη από τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Απειλήθηκε δηλαδή η ζωή ενός δημοσιογράφου από οπλοφόρους μπράβους οι οποίοι τον άρπαξαν δια της βίας για να ανακαλέσει δημοσίευμα του.
Πέρασαν πολλά εικοσιτετράωρα από τότε. Κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε πώς τα αρμόδια συλλογικά όργανα του κλάδου της Δημοσιογραφίας, θα είχαν ήδη κινητοποιηθεί. Θα είχαν διερωτηθεί και θα είχαν έρθει σε επαφή με το θύμα αρπαγής. Θα είχαν πληροφορηθεί τις λεπτομέρειες και προφανώς θα είχαν αντιδράσει. Αλλιώς τι συνδικαλιστικά όργανα είναι όπως διατείνονται. Μιλάμε για επαγγελματικές ενώσεις όπως η ΕΣΗΕΑ επί παραδείγματι.
Υπάρχει άραγε χειρότερη ενέργεια από αυτήν που υπέστη ο Πάρις Κουρτζίδης στα πλαίσια της άσκησης της δημοσιογραφικής του εργασίας; Υπάρχει άραγε απειλητικότερη ενέργεια κατά του δημοσιογραφικού επαγγέλματος από την απειλή κατά της ζωής και την αρπαγή ενός δημοσιογράφου επειδή το περιεχόμενο του δημοσιεύματος του θίγει κάποιον ισχυρό ο οποίος τελικά διώκεται ποινικά από την ελληνική Δικαιοσύνη για κακουργήματα όπως διακίνηση, μεταφορά ,αποθήκευση και αγορά ηρωίνης καθώς και για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση; Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη απειλή κατά τα δημοκρατίας και της ελευθεροτυπίας από αυτήν;
Αν και έχει κυλήσει αρκετό χρονικό διάστημα τα δημοσιογραφικά επαγγελματικά και συνδικαλιστικά όργανα, συνήθως λαλίστατα, σιωπούν. Γιατί άραγε;
Πριν από μερικούς μήνες και ενώ ήταν σε εξέλιξη η δημοσιογραφική έρευνα του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, ο Βαγγέλης Μαρινάκης άγρια μεσάνυχτα τηλεφώνησε στον δημοσιογράφο και αφού τον εξύβρισε χυδαία τον απείλησε. Δεν είναι μυστικό διότι ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος αμέσως μετέβη στην Αστυνομία και υπέβαλε μήνυση στον εφοπλιστή. Την επόμενη ημέρα αυτή η ιστορία δημοσιοποιήθηκε από το zougla.gr.
Οι απειλές που εκστόμισε ο εφοπλιστής – εκδότης ήταν προφορικές. Δεν συγκρίνονται με την περιπέτεια που βίωσε ο Πάρις Κουρτζίδης με τους ένοπλους μπράβους του Μαρινάκη. Ωστόσο ,ακόμη και έτσι, πρόκειται για ξεκάθαρη απειλή κατά δημοσιογράφου και εκφοβισμό όταν μάλιστα ενέργειες σαν και αυτήν έχουν άμεση σχέση με τη διεξαγόμενη δημοσιογραφική έρευνα. Με το ίδιο το δημοσιογραφικό προϊόν.
Η ΕΣΗΕΑ δεν μπορεί να προφασιστεί πως δεν γνώριζε το γεγονός διότι ενημερώθηκε γραπτώς και ενυπογράφως. Κάτι το πολύ σοβαρό συμβαίνει λοιπόν.
Αν στην ΕΣΗΕΑ κοιμούνται γενικώς και δεν δίνουν σημασία σε τέτοιες «λεπτομέρειες» μικρό το κακό. « Έρημοι και απρόσωποι» όπως λέει και το γνωστό άσμα. Αν όμως στην ΕΣΗΕΑ τα εκλεγμένα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου κωφεύουν επιμελώς και συνειδητά τότε υφίσταται μείζον ζήτημα αρρωστημένης απόκλισης από τις δημοκρατικές σταθερές.
Η πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Μαρία Αντωνιάδου τυγχάνει να είναι συντάκτης της εφημερίδας «Το Βήμα», ιδιοκτησίας Βαγγέλη Μαρινάκη . Στα 11 μέλη του οργάνου τα τέσσερα (4) είναι συνταξιούχοι. Από τα υπόλοιπα 7 η πρόεδρος είναι υπάλληλος του εφοπλιστή και ανήκει στην ομάδα Σαμαρά εντός της Νέας Δημοκρατίας. Φιλοδοξεί να είναι υποψήφια στις επερχόμενες εκλογές. Τα υπόλοιπα μέλη είναι «επιμελώς πολιτικοποιημένα» καθείς στον χώρο του.
Προφανώς έχουν τη δυνατότητα να αφουγκράζονται τα τεκταινόμενα. Κανείς και καμία εκ των ανωτέρω δεν τόλμησε να υψώσει την φωνή του για την απόλυτη και ένοχη σιωπή που επικράτησε γενικά στα ΜΜΕ εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, μετά την άσκηση της ποινικής δίωξης κατά Μαρινάκη.
Ούτε συνέκριναν την γενικευμένη αυτή «σιωπή» με την εντυπωσιακή οχλοβοή που επικράτησε όταν απερρίφθη η αναίρεση που είχε ασκηθεί στο βούλευμα για τα στημένα παιγνίδια. Σε πλήρη ενορχήστρωση τα ΜΜΕ μιλούσαν σε θριαμβευτικούς τόνους για «αθώωση» του Μαρινάκη.
Καμία λοιπόν ευαισθησία επί της ποιότητας της ενημέρωσης. Καμία ένσταση για την «αυτολογοκρισία» . Καμία διαμαρτυρία για τις μαφιόζικες πρακτικές των μπράβων του εφοπλιστή. Ουδεμία αντίδραση στα φαινόμενα εκφοβισμού και απειλών κατά δημοσιογράφου.
Όλοι οι παραπάνω φλυαρούν διαρκώς και αδιαλείπτως περί δημοκρατίας και θεσμών. Χάνουν την λαλιά τους όταν ο θεσμικός υπόκοσμος βρυχάται. Όχι λοιπόν. Δεν είναι ανίκανοι. Ούτε ναρκωμένοι. Είναι απλώς πολύ επικίνδυνοι. Είναι «συνηθισμένοι» υπάλληλοι.
