Εδώ και ημέρες κάτι μύριζες στην ατμόσφαιρα του Ανατολικού Βερολίνου. Δεν τολμούσες να το φωνάξεις, αλλά το ένιωθες.
Ξαφνικά, στις 9 Νοεμβρίου, οι δημοσιογράφοι που παρακολουθούν τη συνέντευξη Τύπου του μέλους του πολιτικού γραφείου Γκούντερ Σαμπόφσκυ δεν πίστευαν αυτά που άκουγαν. Το ζήτημα είναι πως η κρατική τηλεόραση μετέδιδε live τη συνέντευξη. Όπως αποδείχτηκε πολύ αργότερα, ο Σαμπόφσκυ από λάθος ανακοίνωσε πρόωρα ότι η Ανατολική Γερμανία διά νόμου ανοίγει τα σύνορά της με τη Δυτική Γερμανία.
Η είδηση μεταδόθηκε αστραπιαία από στόμα σε στόμα. Οι πολίτες του Ανατολικού Βερολίνου άρχισαν να συγκεντρώνονται στη γραμμή του Τείχους και στις συνοριακές διαβάσεις. Οι στρατιωτικοί και οι αστυνομικοί, ακόμη και οι πράκτορες της Stasi, δεν είχαν ιδέα. Δεν ήταν μόνον η πρόωρη αναγγελία του νέου νόμου, βλέπετε. Ο Σαμπόφσκυ, ο μοιραίος τελικά άνθρωπος, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου εξήγησε πως το άνοιγμα των συνόρων ισχύει άμεσα και ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να καθυστερήσει η εφαρμογή του μέτρου.
Αυτό ήταν. Οι συνοριοφύλακες δεν είχαν καμία απολύτως ενημέρωση. Το πλήθος των πολιτών αυξανόταν δραματικά. Τελικά, στις 21.20 το βράδυ, σε μία συνοριακή διάβαση στο Βερολίνο ένας αξιωματικός της Ανατολικής Γερμανίας πήρε την ιστορική απόφαση. Έστω και χωρίς εντολές, χωρίς ενημέρωση και χωρίς επίσημο έγγραφο, διέταξε να σηκωθεί η μπάρα. Έτσι άλλαξε η ιστορία. Συνήθως με αυτόν τον τρόπο αλλάζει η ιστορία, όταν οι συνθήκες έχουν ωριμάσει. Η Περεστρόικα και η Γκλάσνοστ είχαν κάνει τη δουλειά τους διασχίζοντας μία απίστευτη «έρημο» από το Τσεκ Πόιντ Τσάρλι στο Βερολίνο έως το Βλαδιβοστόκ.
Πώς είδαν, πώς βίωσαν και πώς τελικά αντιμετώπισαν την πτώση του Τείχους του Βερολίνου οι απλοί άνθρωποι
Η Ουγγαρία, το κακό παιδί του ανατολικού μπλοκ ήδη από το 1956, είχε αρχίσει τη δική της πορεία απαγκίστρωσης από το σοβιετικό σύστημα νωρίτερα.
Ας θυμηθούμε τι συνέβη το 1989 στη Βουδαπέστη μέσα από την ιστορία ενός μουσικού συγκροτήματος, αφού πρώτα ένας Ρώσος καλλιτέχνης μάς εξηγήσει πώς αποτυπώθηκε πάνω στο τσιμέντο του Τείχους ο ιστορικός εκείνος ασπασμός, το «σοσιαλιστικό παθιασμένο φιλί» του Μπρέζνιεφ με τον Χόνεκερ.
