Η Malgy (σ.σ. για προσωπικούς της λόγους επιθυμεί να υπογράφει με ψευδώνυμο) είναι Ιταλίδα δημοσιογράφος που κατοικεί στο χωριό Sondrio της Λομβαρδίας, στις Άλπεις, πολύ κοντά στα σύνορα με την Ελβετία. Διανύοντας την 26η μέρα αναγκαστικής καραντίνας, στη χώρα που πλήττεται από την πανδημία του κορωνοϊού όσο καμία άλλη, η δημοσιογράφος μεταφέρει στους αναγνώστες του zougla.gr τα συναισθήματα και τις σκέψεις της για μια κατάσταση που δυστυχώς αφορά και εμάς άμεσα…
Ημέρα 26. Φαίνεται ατελείωτο. 26 μέρες σε απόλυτη καραντίνα, ευτυχώς μαζί με την οικογένειά μου: τον μικρό μου γιο και τον σύζυγό μου. Ωστόσο το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει αυτό.
Η Λομβαρδία είναι το επίκεντρο, το χειρότερο μέρος της Ιταλίας για να βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή. Κι ακόμη περιμένουμε καλά νέα… Οι πρωινές εφημερίδες φαίνεται να είναι αισιόδοξες απλώς επειδή χθες είχαμε 350 νεκρούς αντί για 500.
Όχι μόνο ηλικιωμένους, ο κορωνοϊός τώρα επηρεάζει και άντρες και γυναίκες ηλικίας μεταξύ 40 και 50 ετών.
Οι μέρες μου είναι όλες ίδιες. Δεν εργάζομαι παρά μόνο ελάχιστα από το σπίτι. Μία φορά την εβδομάδα βγαίνω έξω για να αγοράσω φαγητό. Οι άνθρωποι φαίνονται σαν να προέρχονται από άλλον πλανήτη. Φοράμε όλοι μάσκες και γάντια, κοιτάμε ο ένας τον άλλον καχύποπτα, σαν να πρόκειται ο ιός να μας μεταφερθεί από τον γείτονά μας ή από έναν κολλητό μας φίλο.
Καμία πρόβλεψη σήμερα: Το χειρότερο νέο είναι ότι δεν ξέρουμε πότε τα παιδιά θα επιστρέψουν στο σχολείο. Ούτε τον Σεπτέμβριο.
Ο γιος μου μελετάει μέσω Skype με τον δάσκαλό του, αλλά αυτό δεν είναι το ίδιο. Τα παιδιά χρειάζονται τους φίλους τους, ίσως περισσότερο από εμάς.
Ευτυχώς είμαι σε ένα βουνό, στις Άλπεις. Το χωριό μας είναι μικρό, δεν υπάρχουν ουρές στο σούπερ μάρκετ, έχουμε έναν μικρό κήπο για να χαιρόμαστε τον ήλιο. Το Πάσχα έρχεται και όλα μοιάζουν εξωπραγματικά: πέρυσι τέτοιες ημέρες κανονίζαμε πού θα πάμε.
Κάθε μέρα αναρωτιέμαι αν το αξίζουμε αυτό, αλλά είμαστε τυχεροί. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που πεθαίνουν, πεθαίνουν μόνοι τους, χωρίς κάποιον άλλον δίπλα τους. Χωρίς κηδεία, τίποτα.
Όπως σας γράφω, χαμογελώ. Έχω την οικογένειά μου και τη μητέρα μου μαζί μου. Χθες, Κυριακή, ο ήλιος έλαμπε. Είχαμε μπάρμπεκιου στον κήπο, δεν το έχουν όλοι αυτό. Φαινόταν μια κανονική ημέρα, γελούσαμε πολύ και προσπαθήσαμε να ηρεμήσουμε.
Εκτός από τις σειρήνες των ασθενοφόρων που ουρλιάζουν, λίγο πιο μακριά στον δρόμο.
Αλλά αυτή την εβδομάδα το δελτίο καιρού θα μας βοηθήσει: Ήλιος κάθε μέρα.
Ψάχνω τον ήλιο μέσα μου, στην καρδιά μου…
