Ήταν ο πρώτος αυθεντικός Ινδιάνος ηγέτης της Βολιβίας, όταν το 2005, ερχόμενος από το πουθενά και με τη στήριξη της κεντρικής συνδικαλιστικής εργατικής οργάνωσης της χώρας και του κινήματος για τον σοσιαλισμό (MAS), ο Έβο Μοράλες εκλεγόταν πρόεδρος.
Έκτοτε και για 14 ολόκληρα χρόνια ο Έβο Μοράλες κυριάρχησε στα πολιτικά πράγματα της Βολιβίας 
επανεκλεγόμενος δύο φορές και μάλιστα με ποσοστά που ξεπερνούσαν το 60%. Ωστόσο, οι φοβερές αντιφάσεις του ιδίου και των κυβερνήσεών του, οι αμφιλεγόμενες αποφάσεις του που είχαν αντίκτυπο κυρίως σε άμεσα ζητήματα περιβάλλοντος, η απόλυτη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια του καθώς και οι επαναλαμβανόμενες ενδείξεις για διαφθορά συνέτειναν στη σταδιακή απώλεια της εμπιστοσύνης του λαού στο πρόσωπό του. Στις πρόσφατες εκλογές του Οκτωβρίου, αν και επανεξελέγη, η αντίδραση της κοινωνίας στους δρόμους και στις πλατείες ανάγκασε το καθεστώς του Έβο Μοράλες να υποχωρήσει σταδιακά.
Ο ίδιος, εμβληματική φυσιογνωμία η οποία ανεδύθη μέσα από τη βολιβιανή κοινωνία, δηλαδή τις συλλογικότητες των Ινδιάνων, τα συνδικάτα των εργατών, τις οργανώσεις των μεταλλωρύχων, την ίδια τη COB, δηλαδή την κεντρική-ομοσπονδιακή εργατική οργάνωση της Βολιβίας και βέβαια το κόμμα-κίνημα MAS (κίνημα για τον σοσιαλισμό), δεν κατάφερε να πείσει την κοινωνία της χώρας του ότι μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά. Προσπάθησε να αλλάξει το Σύνταγμα, έτσι ώστε να έχει τη δυνατότητα επανεκλογής του στο προεδρικό αξίωμα για τέταρτη φορά. Ούτε αυτό το κατάφερε, βρισκόμενος αντιμέτωπος στη Βουλή και στη Γερουσία με νέες πλειοψηφίες.
Ο ίδιος ο Έβο Μοράλες τα τελευταία 24ωρα έχασε και τα δύο εναπομείναντα στηρίγματα που τον διατηρούσαν στην εξουσία. Τον στρατό και την αστυνομία. Τόσο το Γενικό Επιτελείο του βολιβιανού στρατού όσο και η ανάλογη διοίκηση της αστυνομίας, με ανακοινώσεις τους την Κυριακή 10 Νοεμβρίου, δημοσιοποίησαν την πληροφορία ότι ζήτησαν επισήμως από τον Έβο Μοράλες να υποβάλει την παραίτησή του προκειμένου να επέλθει ειρήνη και ηρεμία στη χώρα. Ήδη εδώ και τρεις εβδομάδες η Βολιβία μετράει τέσσερις νεκρούς διαδηλωτές και περισσότερους από 250 τραυματίες.
Την Κυριακή πυρπολήθηκαν οι κατοικίες του προέδρου της Γερουσίας και της Βουλής καθώς και σπίτια υπουργών και βουλευτών από το εξαγριωμένο πλήθος, το οποίο εδώ και τρεις εβδομάδες σε διαδηλώσεις διαρκείας ζητούσε στην αρχή νέες εκλογές και στη συνέχεια την απομάκρυνση του Έβο Μοράλες από την εξουσία. Όλα αυτά διότι η έρευνα που διεξήχθη σχετικά με ενδεχόμενες παραβιάσεις του εκλογικού νόμου κατά τη διάρκεια των εκλογών του Οκτωβρίου κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο Έβο Μοράλες επανεξελέγη πρόεδρος έπειτα από μία μεθοδευμένη νοθεία και απόλυτη χειραγώγηση των ηλεκτρονικών μέσων καταμέτρησης των ψήφων. Ο Έβο Μοράλες απάντησε με την πρόταση να διεξαχθούν νέες εκλογές, αλλά η πλειοψηφία της κοινωνίας ήταν ανένδοτη πια.
Ο πρώτος Ινδιάνος πρόεδρος της χώρας είχε απολέσει πια όλα τα ερείσματά του. Ο ίδιος κάνει λόγο σε ΜΜΕ της Βενεζουέλας πως είναι θύμα μιας συνωμοσίας, η οποία κατέληξε σε πραξικόπημα. Μπορεί να πείθει τα ΜΜΕ της χώρας του Μαδούρο, αλλά δυστυχώς δεν πείθει πια ούτε τα εργατικά συνδικάτα της Βολιβίας τα οποία τον ανέδειξαν, ούτε το κόμμα MAS με το οποίο κυβέρνησε, από τη στιγμή μάλιστα που ο ηγέτης του την Κυριακή το πρωί ανακοίνωσε επίσημα πως ο Έβο Μοράλες δεν είχε πια καμία άλλη εναλλακτική λύση από την παραίτησή του.
Κενό εξουσίας
Η κατάσταση στη Λα Παζ το βράδυ της Κυριακής προς Δευτέρα ήταν χαώδης. Την παραίτηση του προέδρου της Δημοκρατίας ακολούθησε και η παραίτηση του αντιπροέδρου. Σύμφωνα με το Σύνταγμα, θα αναλάμβανε καθήκοντα διακυβέρνησης της χώρας ο πρόεδρος της Γερουσίας, ο οποίος ωστόσο επίσης παραιτήθηκε. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει διάδοχη κατάσταση.
Μάλιστα, η πρώτη αντιπρόεδρος της Γερουσίας, η οποία όμως προέρχεται από κόμμα της αντιπολίτευσης, δεν διαθέτει δηλαδή πολιτική πλειοψηφία, απαιτεί αυτή να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Νομικοί κύκλοι του πανεπιστημίου της Λα Παζ θεωρούν πως ο Έβο Μοράλες έφυγε από την εξουσία με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, επιλέγοντας ο ίδιος να οδηγήσει τη χώρα του στο χάος χωρίς να έχει φροντίσει να θεσμοθετήσει ή να νομιμοποιήσει με τις διαδικασίες που προβλέπονται από το Σύνταγμα μία μεταβατική κατάσταση διακυβέρνησης έως τις νέες εκλογές. Ήδη αυτόνομες κινήσεις από κύκλους της Δεξιάς και κυρίως των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων ζητούν να πάρουν μέρος στη διακυβέρνηση της χώρας, διαγράφοντας έτσι τις εκπεφρασμένες πολιτικές πλειοψηφίες στο κοινοβούλιο και στη Γερουσία όπως αυτές έχουν καταγραφεί από τις εκλογικές αναμετρήσεις.
Για άλλη μία φορά φαίνεται πως παρά το μεγάλο δημοκρατικό διάλειμμα η Βολιβία βρίσκεται εκ νέου στα χέρια του στρατού και της αστυνομίας που είναι οι μόνοι θεσμοί αυτήν τη στιγμή που μπορούν να επιβάλουν την τάξη τόσο στους δρόμους και στις πλατείες όσο και στη συμπεριφορά ορισμένων πολιτικών οργανώσεων και συλλογικοτήτων, οι οποίες ζητούν πολιτική εκδίκηση για να πάρουν τη ρεβάνς έπειτα από 14 ολόκληρα χρόνια διακυβέρνησης του κεντροαριστερού τμήματος της βολιβιανής πολιτικής σκηνής.
