«Σε μία ατμόσφαιρα αλαζονείας που έχει κυριαρχήσει στο πολιτικό σύστημα που ενισχύεται από έναν “συμπαθητικό” Aμερικανό πρόεδρο, ο οποίος ικανοποίησε όλα τα αιτήματα του πρωθυπουργού του Ισραήλ, ο οποίος αρνείται και να σκεφθεί την ειρήνη, εναπομένει μόνο η ελπίδα ότι τουλάχιστον σήμερα και την ώρα που κορυφώνεται η παλαιστινιακή “πορεία επιστροφής” οι Ισραηλινοί στρατιώτες θα κάνουν ό,τι μπορούν για να αποτρέψουν μαζικούς σκοτωμούς». 

Το παραπάνω κείμενο δεν δημοσιεύεται σε κάποια μετριοπαθή εφημερίδα της Ευρώπης, ούτε σε κάποιο ανάλογου ύφους περιοδικό πολιτικής ανάλυσης στην Αμερική.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Το εν λόγω απόσπασμα αποτελεί τον κορμό του σημερινού editorial της ισραηλινής εφημερίδας «Haaretz», η οποία αντέδρασε στην πρωτοφανή αγριότητα που επέδειξαν οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις τη Δευτέρα επιχειρώντας να αντιμετωπίσουν τις μαζικές διαδηλώσεις των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας και στα Κατεχόμενα. 

Ήδη σήμερα, ημέρα κηδείας των 60 Παλαιστινίων που έπεσαν χθες νεκροί από σφαίρες Ισραηλινών στρατιωτών, έχουν σημειωθεί από το πρωί και νέοι τραυματισμοί. Συγκεκριμένα, δύο άτομα έχουν μεταφερθεί στο νοσοκομείο της Χεβρώνας, το ένα με μία σφαίρα στο στομάχι και το άλλο με μία σφαίρα στον ώμο. 

Μάλιστα, το γραφείο του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα εξέφρασε μεγάλη ανησυχία για το τι μπορεί να συμβεί στη Γάζα αργότερα σήμερα, ενώ καταδίκασε τη «φρικτή φονική βία» από τις ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ο εκπρόσωπος του γραφείου του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Ρούπερτ Κόλβιλ δήλωσε σε τακτική ενημέρωση των δημοσιογράφων στη Γενεύη πως το Ισραήλ έχει δικαίωμα να υπερασπίζεται τα σύνορά του, αλλά η θανατηφόρα βία πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο ως τελευταίο μέσο και (η χρήση της) δεν δικαιολογείται από την προσέγγιση των Παλαιστινίων στον φράχτη της Γάζας.

Σε μια άλλη εξέλιξη, ο Τούρκος πρωθυπουργός Μπιναλί Γιλντιρίμ τόνισε σήμερα πως οι μουσουλμανικές χώρες πρέπει να επανεξετάσουν τους δεσμούς τους με το Ισραήλ.

Η Τουρκία κάλεσε για μια συνάντηση του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας την Παρασκευή. Είναι από τους πιο έντονους επικριτές της βίας στη Γάζα, καθώς και της απόφασης των ΗΠΑ να ανοίξουν την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ, η οποία προκάλεσε τις παλαιστινιακές διαμαρτυρίες.

Από τη μεριά του, το Κρεμλίνο κάλεσε σήμερα όλες τις χώρες, ιδιαίτερα όσες ανήκουν στο Κουαρτέτο των μεσολαβητών για τη Μέση Ανατολή, να αποφύγουν ενέργειες που μπορεί να προκαλέσουν εντάσεις στην περιοχή.

Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ δήλωσε στους δημοσιογράφους σε τηλεδιάσκεψη πως η Μόσχα είναι πολύ ανήσυχη για τους θανάτους δεκάδων Παλαιστινίων, προσθέτοντας πως η Ρωσία παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς την κατάσταση.

Από το 2002 το Κουαρτέτο των διαπραγματευτών για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή (Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσία, Ευρωπαϊκή Ένωση και Ηνωμένα Έθνη) έχει επιφορτιστεί με την προώθηση των ειρηνευτικών προσπαθειών, αλλά δεν έχει καταφέρει να εξασφαλίσει οποιοδήποτε αποτέλεσμα.

Η ανακοίνωση της Πρεσβείας της Παλαιστίνης της Αθήνας για τη σημερινή επέτειο της «Nakba»:

Η «Ημέρα της Καταστροφής» – «Nakba» στα αραβικά-, τιμάται στις 15 Μαΐου σε όλες τις χώρες του κόσμου όπου ζουν Παλαιστίνιοι, προς ενθύμηση του διωγμού του παλαιστινιακού λαού που συντελέστηκε αρχικά το 1948 και συμπίπτει με την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ.

Η 15η Μαΐου 1948 αντιπροσωπεύει την αρχή της Παλαιστινιακής Nakba,καταστροφή. Η Nakba ξεκίνησε με την εθνοκάθαρση τουλάχιστον 418 χωριών και πόλεων μεταξύ του 1947 και του 1949, τη δολοφονία 15.000 Παλαιστινίων και τον αναγκαστικό εκτοπισμό 750.000 – δύο τρίτων του Παλαιστινιακού πληθυσμού – από τα σπίτια τους και την πατρίδα τους την Παλαιστίνη στην εξορία.

Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγραφεί τι σημαίνει η λέξη Nakba για τον Παλαιστινιακό λαό. Ενώ η κυριολεκτική μετάφραση είναι «Καταστροφή» η έννοια της Nakba περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από μια συγκεκριμένη καταστροφή και μια συγκεκριμένη ημερομηνία.

Δεν σηματοδοτούμε 70 χρόνια από τη Nakba, αλλά μάλλον 70 χρόνια συνεχιζόμενης Nakba. Αντί για γεγονός μιας συγκεκριμένης στιγμής, η Nakba είναι μια συνεχής διαδικασία συστηματικής άρνησης του δικαιώματος να ζει στη γη του ο κάθε ένας Παλαιστίνιος και να έχει δικαίωμα στην εθνική και πολιτική ταυτότητα ο Παλαιστινιακός λαός, ως σύνολο.

Παρ’ όλα αυτά και ανεξάρτητα από πόσες Nakba έχει περάσει τα τελευταία 70 χρόνια ο κάθε Παλαιστίνιος, όλες οι προσπάθειες για την εξάλειψη του παλαιστινιακού λαού από αυτή τη γη έχουν αποτύχει λόγω της βαθειάς σχέσης μας με τη γη εδώ και με τον ηρωισμό του περήφανου έθνους μας.
Η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης άρχισε να εφαρμόζεται το 1948, αλλά οι σπόροι της είχαν φυτευτεί δεκαετίες νωρίτερα. Ενώ οι πρώτοι Σιωνιστές μπορεί να διαφωνούσαν μεταξύ τους για κάποιες τακτικές και για το πώς θα ήταν ή θα λειτουργούσε το κράτος τους, στην ιδεολογία τους ήταν εγγενής η αναγκαιότητα να απομακρυνθούν οι Παλαιστίνιοι από αυτή τη γη. Το 1979, 31 χρόνια μετά την
έναρξη της Nakba, ένας ισραηλινός πολιτικός λογοκριτής απαγόρευσε στον Yitzhak Rabin να δημοσιεύσει ένα περιστατικό, όπου ο David Ben Gurion και το μέλος της Χαγκάνα Yigal Allon είχαν συμφωνήσει ότι η απάντηση στο ερώτημα «Τι πρέπει να γίνει με τον πληθυσμό;» ήταν «Να τους διώξουμε απ’ εκεί».

Η καταστροφή του 1948 δεν ήταν το τέλος της παλαιστινιακής Nakba, αφού το Ισραήλ συνέχισε τις προσπάθειές του να εξαλείψει την παλαιστινιακή ταυτότητα και τα εθνικά δικαιώματα των Παλαιστινίων. Η Nakba σήμαινε τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς παλαιστινιακών στρατοπέδων προσφύγων στο Λίβανο τη δεκαετία του 60 και 70, τις σφαγές της Qibya και του Kufr Qassem και την εκτέλεση εκείνων που προσπάθησαν να επιστρέψουν στη γη τους. Η Nakba σημαίνει τις προσπάθειες άρνησης της ύπαρξης της ιστορίας με την ποινικοποίηση της μνήμης αυτής της ημέρας για τους Παλαιστίνιους πολίτες του Ισραήλ.

Σήμερα τη Nakba μπορεί να την δει κανείς στη δρακόντεια πολιορκία ενάντια στη Γάζα, στον αγώνα των Βεδουίνων στην επαρχία της ανατολικής Ιερουσαλήμ, στην Παλιά Πόλη της Χεβρώνας, αλλά και στο Νακάμπ με τα αποκαλούμενα μη αναγνωρισμένα χωριά όπως το Um al-Hiran. Αυτοί οι Παλαιστίνιοι ήταν εδώ προτού δημιουργηθεί το κράτος του Ισραήλ και πριν από την Κατοχή. Η συνεχιζόμενη Nakba σημαίνει ότι οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες παραμένουν στο Λίβανο, τη Συρία και την Ιορδανία, καθώς και στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και την Αυστραλία, χωρίς να μπορούν να ασκήσουν το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Η Nakba σημαίνει ότι ενώ εκατομμύρια Παλαιστίνιοι έχουν επιτύχει στη ζωή τους αλλού, δεν είναι σε θέση να κάνουν το ίδιο στη πατρίδα τους: να εργάζονται, να σπουδάζουν, να επενδύουν, να παίζουν, να χορεύουν, να αγαπούν, να προσεύχονται ή απλά να είναι … Παλαιστίνιοι.

Αλλά ο παλαιστινιακός λαός δεν υπάκουσε τις υπαγορεύσεις των καταπιεστών μας. Μπορέσαμε να επιβιώσουμε και να μετατρέψουμε την περίπτωσή μας σε διεθνή υπόθεση για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, όπως και τα άλλα απελευθερωτικά κινήματα του εικοστού αιώνα – από τη Νότια Αφρική μέχρι τη Νότια Ασία, από την Ιρλανδία μέχρι τη Νότια Αμερική. Είμαι βέβαιος ότι εκείνοι που δημιούργησαν τις πρώτες σιωνιστικές ομάδες για να εφαρμόσουν τη μεταφορά (εποίκιση), με τη γνώση των βρετανών αποικιοκρατών, δεν θα περίμεναν ότι 100 χρόνια μετά τη Διακήρυξη Balfour, η σημαία της Παλαιστίνης θα είναι αναρτημένη στα Ηνωμένα Έθνη και ότι 138 έθνη θα αναγνώριζαν το κράτος της Παλαιστίνης. Δεν θα είχαν ποτέ φανταστεί ότι οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών από όλο τον κόσμο θα υιοθετούσαν την παλαιστινιακή υπόθεση ως δική τους και ότι τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού θα εγκρίνονταν και θα αναγνωρίζονταν από τη διεθνή κοινότητα μέσω των Ηνωμένων Εθνών.

Ορισμένοι από αυτούς ανέμεναν ότι με την δειλή δολοφονία του Κόμη Folke Bernadotte, διαμεσολαβητή του ΟΗΕ που είχε καταγγείλει την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης το 1948, το παλαιστινιακό δικαίωμα επιστροφής θα εξαλειφθεί. Ωστόσο, ως αποτέλεσμα των εκθέσεών του, ο κόσμος κατέληξε να εγκρίνει το
ψήφισμα 194 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών που εγγυάται το δικαίωμα επιστροφής και αποζημίωσης παλαιστινίων προσφύγων. Κάποιοι άλλοι πίστευαν ότι με τον βομβαρδισμό της PLO στο Λίβανο θα μπορούσαν να εξαλείψουν το παλαιστινιακό αγώνα.

Όμως, αργότερα είδαν χιλιάδες Παλαιστίνιους να βγαίνουν ηρωικά τους δρόμους της κατεχόμενης πατρίδας μας κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα. Η Nakba σημαίνει την προσπάθεια εξάλειψης της ύπαρξης της Παλαιστίνης και του παλαιστινιακού λαού. Η συλλογική ανταπόκρισή μας στη Nakba είναι να αγκαλιάσουμε έντονα τα δικαιώματά μας καθώς και την εθνική και πολιτιστική μας ταυτότητα.

Τις τελευταίες εβδομάδες ο κόσμος είδε πως η εγκληματική ισραηλινή κατοχή άνοιξε πυρ εναντίον ειρηνικών διαδηλώσεων σε όλη την κατεχόμενη Παλαιστίνη και ιδιαίτερα στη Γάζα. Η ισραηλινή κυβέρνηση γιορτάζει τη Nakba με μέρος του ρεπερτορίου που χρησιμοποιήθηκε για την εθνοκάθαρση του 1948: με πυροβολισμούς και τρομοκρατία αμάχων. Αλλά τα τελευταία 70 χρόνια έχουν αποδείξει ότι το Ισραήλ είναι λάθος: η Παλαιστίνη δεν έχει εξαφανιστεί από τη συλλογική μας συνείδηση ή θέληση.

Για να «βγάλει την Ιερουσαλήμ από το διαπραγματευτικό τραπέζι», η διοίκηση Trump γιορτάζει την Nakba αναγνωρίζοντας την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και μετακινώντας την πρεσβεία του στην Ιερουσαλήμ, την ίδια μέρα που σηματοδοτούνται τα 70 χρόνια από την αρχή της Nakba. Αλλά η Παλαιστίνη, όπως σημειώνει ο πατριάρχης Μισέλ Σαμπά, «δεν ανήκει στον κ. Τράμπ, αλλά στον λαό της και είμαστε ο λαός της, εμείς είμαστε η Ιερουσαλήμ». Η σύγχρονη ιστορία της Παλαιστίνης έδειξε ότι ανεξάρτητα από την ασυμμετρία των δυνάμεων, ο λαός της Παλαιστίνης δεν θα δεχτεί τίποτα λιγότερο από τα νόμιμα δικαιώματά του.

Σήμερα που σηματοδοτούνται τα 70 χρόνια από τη Nakba, παραμένουμε δεσμευμένοι σε μια δίκαιη και διαρκή ειρήνη. Ο Πρόεδρος Abbas παρουσίασε το παλαιστινιακό όραμα της ειρήνης, συμπεριλαμβανομένης της πλήρους εφαρμογής του διεθνούς δικαίου, του ζητήματος των προσφύγων και της αναγνώρισης του κράτους της Παλαιστίνης σύμφωνα με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ.

Ζητήσαμε από τη διεθνή κοινότητα να αναλάβει τις ευθύνες της με παραγωγικό τρόπο, διασφαλίζοντας την υπευθυνότητα και την ουσιαστική διαδικασία με σαφή και περιορισμένο χρονικό πλαίσιο και με όρους αναφοράς, με έναν σαφή στόχο: Την πλήρη εφαρμογή των παλαιστινιακών αναφαίρετων δικαιωμάτων,
που ήδη έχει καθυστερήσει πάρα πολύ, ώστε να κλείσει το σκοτεινό κεφάλαιο που ξεκίνησε με τη Διακήρυξη Balfour, συνεχίστηκε με τη Nakba, και την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης το 1948, και που διαρκεί μέχρι σήμερα.

Στόχος μας παραμένει η πλήρης υλοποίηση της λύσης των δύο κρατών στα σύνορα του 1967 με την Ανατολική Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του κράτους της Παλαιστίνης, όπως και το να ζήσουμε ειρηνικά και με ασφάλεια δίπλα στο κράτος του Ισραήλ και να βρούμε βιώσιμη λύση σε όλα τα ζητήματα που αφορούν τις μόνιμες καταστάσεις, συμπεριλαμβανομένων αυτών των προσφύγων και των κρατουμένων.

Όπως το εξέφρασε όμορφα ο μάρτυρας Ghassan Kanafani: «Όλα σε αυτόν τον κόσμο μπορούν να ληστευτούν και να κλαπούν εκτός από ένα πράγμα, την αγάπη του ανθρώπου σε μια σταθερή δέσμευση, σε μια πεποίθηση, σε έναν αγώνα». Η πεποίθησή μας είναι να επιστρέψουμε την Παλαιστίνη στους χάρτες, ο αγώνας μας είναι η ελευθερία και η δικαιοσύνη.

Καθώς σηματοδοτούμε 70 χρόνια εξορίας από την αρχή της Nakba και πάνω από 50 χρόνια κατοχής, μπορούμε να πούμε ότι η πορεία προς την ελευθερία είναι δύσκολη, αλλά όχι αδύνατη. Όπως είπε ο αείμνηστος Mahmoud Darwish: «Οι δημιουργοί της Nakba απέτυχαν να σπάσουν τη βούληση του παλαιστινιακού λαού και να εξαλείψουν την εθνική τους ταυτότητα μέσω της διασποράς, μέσω της σφαγής, προσποιούμενοι ότι η οφθαλμαπάτη τους ήταν πραγματικότητα, μέσω της παραγωγής μιας πλαστής ιστορίας. Δεν κατάφεραν να μας ωθήσουν στην αποδοχή ότι είμαστε ανύπαρκτοι ή να μας βάλουν σε κατάσταση αμνησιακής άνοιας»…
Φωτογραφίες: Haaretz

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης