Σύνταξη Κ. Μπετινάκης
Η 1η Ιουλίου παρήλθε χωρίς ο Νετανιάχου να κάνει επίσημη δήλωση σχετικά με την προσάρτηση.
Αυτό άφησε πολλούς δημοσιογράφους, πολιτικούς, ακτιβιστές και άλλους να αισθάνονται εγκαταλειμμένοι στις εικασίες τους.
Οι δηλώσεις υποστήριξης ή αντιπολίτευσης προχώρησαν συνοδευόμενες από αέρα αβεβαιότητας και την απογοήτευση όλων να προσπαθήσουν να μαντέψουν τους στόχους εκείνων των οποίων οι ενέργειες θα καθορίσουν τους επόμενους μήνες.
Οι Παλαιστίνιοι, οι οποίοι ζουν στα κατεχόμενα εδάφη που είχαν απορροφηθεί, αντιμετωπίζονται κυνικά από όσους προσπαθούν να φανταστούν πώς αυτό θα μπορούσε να επηρεάσει την καθημερινή τους ρουτίνα, καθώς και τη δυναμική της περιφερειακής πολιτικής.
Η υποτιθέμενη πρόθεση του Ισραήλ είναι να προσαρτήσει το 30% της Δυτικής Όχθης, όπου η εβραϊκή πυκνότητα πληθυσμού και τα ζητήματα «ασφάλειας» το καθιστούν αυτό «φυσικό» αποτέλεσμα μακράς δεκαετίας στρατηγικής, παράνομης διευθέτησης και «αναγκαιότητα» για την «επιβίωση» του γεωγραφικά «πολιορκημένου» εβραϊκού κράτους.
Το Ισραήλ διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο στη γη και τις ζωές των Παλαιστινίων που ζουν εκεί.
Η Παλαιστινιακή Αρχή (PA) παίζει τον ρόλο πρόθυμου υπεργολάβου.
Χρησιμεύει κυρίως ως ρυθμιστής μεταξύ των εντολών του αφεντικού και της θέλησης των κατοίκων.
«Πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι η προσάρτηση είναι παράνομη» υποστηρίζουν οι παρατηρητές, αν και καταλαβαίνουν την αξία της κοινής γνώμης των ΗΠΑ.
Η φωνή τους θα γίνει πιο δυνατή και πιο καθαρή με την επίσημη προσάρτηση.
Οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι το αναγνωρίζουν ενστικτωδώς. Εκείνοι που θα ζουν ειρηνικά εντός των τελευταίων επίσημων κρατικών ορίων θα ξυπνήσουν για να βρουν το ζήτημα της επίσημης προσάρτησής τους να πλησιάζει όλο και πιο κοντά βάσει του παγκόσμιου ρεκόρ αδιαφορίας.
Με ή χωρίς δήλωση προθέσεων, η προσάρτηση σέρνεται στη ζωή αυτών των ανθρώπων κάθε ώρα.
Σε 43 χωριά, περίπου 107.000 άνθρωποι -που, κατά πάσα πιθανότητα, θα εξακολουθούν να είναι ονομαστικά υποκείμενα της PA- θα αντιμετωπίσουν πιθανώς ένα νέο Nakba, αυτό ενορχηστρωμένο σε σιωπή και διακριτικότητα, με σκοπό την εκπλήρωση του σιωνιστικού μύθου.
Η αύξηση του ποσοστού των ισραηλινών καταχρήσεων έχει ήδη σηματοδοτήσει τις επόμενες αλλαγές.
Στην Κοιλάδα του Ιορδάνη, για παράδειγμα, μεγάλο τμήμα της γης έχει απαλλοτριωθεί, πολλά σπίτια και ιδιοκτησίες έχουν καταστραφεί, ενώ ακόμα περισσότερα ελαιόδεντρα έχουν ξεριζωθεί από ό,τι παλιότερα.
Ο Ισραηλινός δημοσιογράφος Gideon Levy τεκμηρίωσε την απέλαση οικογένειας Βεδουίνων από το σπίτι της πίσω από την Ελληνική Ορθόδοξη Μονή του Αγίου Γερασίμου στην Κοιλάδα του Ιορδάνη.
Οι Abu Dahuq’s δεν είναι η πρώτη ή μοναδική οικογένεια Βεδουίνων που υπέστη αυτή τη μοίρα.
Οι κάτοικοι της πλέον περίφημης κοινότητας Khan al-Ahmar «ζουν με τον διαδεδομένο φόβο της κατεδάφισης και της απέλασης για αρκετά χρόνια». Η μοίρα τους κέρδισε αρκετή προσοχή στα μέσα ενημέρωσης για να γίνει θέμα στις πρόσφατες εκλογές του Ισραήλ.
Γιατί να προκαλέσετε μια καταιγίδα των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των πολιτικών σχέσεων δημοσιοποιώντας το αμφιλεγόμενο σχέδιο προσάρτησης της Δυτικής Όχθης, όταν αυτή η διαδικασία μπορεί να προχωρήσει με σταδιακό, βήμα προς βήμα τρόπο, «στο σκοτάδι», μακριά από το επιθετικό μάτι της διεθνούς καταδίκης;
Ο Νετανιάχου θα μπορούσε, για οποιονδήποτε λόγο, να αποφασίσει ότι είναι προς το συμφέρον του να δημιουργήσει μια άλλη πολιτική καταιγίδα.
Το Μεγάλο Ισραήλ έχει διανύσει πολύ δρόμο εδώ και δεκαετίες χρησιμοποιώντας αυτή την τεχνική.
Όπως ο παροιμιώδης βάτραχος που βρίσκεται μέσα στην κατσαρόλα στη σόμπα τη στιγμή που το νερό βράζει, είναι πολύ αργά για να βγει πλέον έξω.
Το 1845, ζητώντας την προσάρτηση του Τέξας, ένας ελάχιστα γνωστός Αμερικανός αρθρογράφος, ο John O’Sullivan, επινόησε τη φράση «φανερό πεπρωμένο», δίνοντας φωνή στο υποσυνείδητο, ως κοινή πεποίθηση ότι οι λευκοί πρωτοπόροι της Αμερικής είχαν μια θεϊκή αποστολή να αποικίσουν, να εκπολιτίσουν και να δημιουργήσουν έναν νέο κόσμο «… για να αποκτήσετε ολόκληρη την ήπειρο που μας έδωσε η Πρόβιντενς για την ανάπτυξη του μεγάλου πειράματος ελευθερίας και της ομοσπονδιακής αυτοδιοίκησης που μας ανατέθηκε».
Το προφανές πεπρωμένο του Ισραήλ προέρχεται τόσο από τη βιβλική όσο και από τη σύγχρονη πεποίθηση ότι η γη της Σιών ανήκει στους Εβραίους.
Στην τρέχουσα ενσάρκωσή του, ένα τέτοιο πεπρωμένο περιέχει από μόνο του την ύπουλη έννοια της οργανικής και αποκλειστικής εθνικότητας, η ιδέα ότι μόνο εκείνοι που δεσμεύονται από αίμα και έναν ιστορικό, σχεδόν θρησκευτικό δεσμό με τη γη της φερόμενης καταγωγής τους μπορούν να είναι μέρος αυτού του συνόλου.
Ο σύγχρονος σιωνισμός απορρόφησε τις τοξικές εθνικιστικές πεποιθήσεις της Ευρώπης του 19ου και 20ού αιώνα και τις εφαρμόζει ανελέητα στην προσπάθειά της για πολιτική και εδαφική υπεροχή.
