Περισσότεροι από 73.000 άνθρωποι αγνοούνται στο Μεξικό, ανακοίνωσε χθες η κυβέρνηση -περίπου 11.500 περισσότεροι σε σχέση με έναν προγενέστερο απολογισμό-, μια θλιβερή στατιστική που υπογραμμίζει τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων που συντελούνται στη χώρα από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος εναντίον των καρτέλ των ναρκωτικών.
Το ένα τέταρτο των αγνοούμενων είναι γυναίκες και ο απολογισμός περιλαμβάνει περισσότερα από 12.000 παιδιά, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν. Μάλιστα το μεγαλύτερο ποσοστό των αγνοούμενων παιδιών είναι κορίτσια.
Οι αγνοούμενοι είναι συνήθως θύματα απαγωγών ή ανθρωποκτονιών, αλλά οι Αρχές έχουν ανακοινώσει ότι κάποιοι πιθανόν να είναι θύματα διακίνησης ανθρώπων – από νεαρούς άνδρες που εκβιάζονται για να δουλέψουν για λογαριασμό των καρτέλ, μέχρι γυναίκες που υποχρεώνονται να εκδίδονται.
Από τα στοιχεία της Δευτέρας ωστόσο δεν προκύπτουν υποψίες για θύματα τράφικινγκ, παρ΄ ότι ο κατάλογος εξακολουθεί να μην περιλαμβάνει δεδομένα που αφορούν κάποιες Πολιτείες.
Η χώρα έχει δεχτεί επικρίσεις για τα ανεπαρκή, ακόμα και παραπλανητικά στοιχεία που αφορούν την εγκληματικότητα.
Η μεγάλη πλειονότητα των αγνοούμενων έχει εξαφανιστεί από το 2006, όταν ο πρώην πρόεδρος Φελίπε Καλντερόν ξεκίνησε μια στρατιωτική εκστρατεία κατά του οργανωμένου εγκλήματος.
Ο απολογισμός που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα αναφέρει 11.500 περισσότερους ανθρώπους σε σχέση με τον Ιανουάριο, καθώς η κυβέρνηση αναθεώρησε προς τα πάνω τα στοιχεία από τα προηγούμενα χρόνια.
Τον περασμένο χρόνο οι ανθρωποκτονίες και οι γυναικοκτονίες ανήλθαν σε επίπεδα ρεκόρ στο Μεξικό.
«Έχουμε θέσει ως προτεραιότητά μας να δώσουμε απαντήσεις στα θύματα της βίας στη χώρα μας ώστε να έχουν το δικαίωμά τους στην αλήθεια και τη δικαιοσύνη» είπε σε συνέντευξη Τύπου η υπουργός Εσωτερικών Όλγκα Σάντσες.
Περισσότερα από 6.600 πτώματα έχουν ξεθαφτεί από παράνομους μυστικούς τάφους από τον Δεκέμβριο του 2006, γνωστοποίησε χθες η κυβέρνηση.
Σύμφωνα με ακτιβιστές, Μεξικανοί έχουν εξαφανιστεί στα χέρια του οργανωμένου εγκλήματος και της τοπικής και ομοσπονδιακής κυβέρνησης, με τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις ομάδες αυτές να είναι συχνά δυσδιάκριτη.
Η αναζήτηση των αγνοούμενων γίνεται κατά παράδοση από μητέρες, που εργάζονται συλλογικά οργώνοντας τη χώρα σε αναζήτηση των αγαπημένων τους.
